Μιλάμε, αντιδράμε, φωνάζουμε, συγκρουόμαστε, άλλοι από τον δερμάτινο καναπέ του καθιστικού τους απέναντι από την τηλεόραση, άλλοι διαμέσου της οθόνης του υπολογιστή τους, άλλοι στους χώρους δουλειάς τους, άλλοι στα πεζοδρόμια…

Συχνά αναρωτιέμαι για την αποτελεσματικότητα των αντιδράσεών μας και για το αν όλος αυτός ο κόσμος που διαμαρτύρεται έχει κάποιον απώτερο στόχο που να είναι εφικτός και για το αν έχει πραγματικά τη διάθεση να τον υλοποιήσει. Το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει είναι πως, στο δυτικό κόσμο τουλάχιστον, κάτι τέτοιο ΔΕΝ είναι εφικτό με τη μορφή που παίρνουν τα διάφορα «κινήματα» ή οι κινήσεις πολιτών, και με τον τρόπο που αξιοποιούν την εκάστοτε δυναμική τους. Πέραν αυτού, άλλοι ανασταλτικοί παράγοντες της όποιας προοπτικής τους είναι τόσο η προσπάθεια χειραγώγησής τους από τα διάφορα πολιτικά κόμματα όσο και ο συστηματικός τρόπος αποδυνάμωσης και αποπροσανατολισμού τους από την επίσημη πολιτεία και από τα Μ.Μ.Ε. Δεν μιλάμε για το μέγεθος της «εμπορικής» και επικοινωνιακής τους αξίας στο χρηματιστήριο  της αύξησης της τηλεθέασης…

Πιστεύω πως η συστηματική προβολή και ο τρόπος παρουσίασης κάποιων, πολύ ουσιαστικών κατά τα άλλα, προβλημάτων και κοινωνικών θεμάτων ΔΕΝ αποσκοπεί πάντα στην αποτελεσματική αντιμετώπισή τους αλλά περισσότερο ως μέσο εκφοβισμού της πλειοψηφίας των πολιτών. Ας πάρουμε ως παράδειγμα το θέμα των αστέγων ή των εξαθλιωμένων ανθρώπων που τσαλαπατιούνται για να τους μοιράσουν οι διάφοροι «σωτήρες» λίγες ντομάτες, πατάτες ή κάτι ανάλογο. Θεωρώ πως αυτού του είδους η προβολή χρησιμοποιείται και λειτουργεί κυρίως ως μέσο εκφοβισμού και χειραγώγησης των υπολοίπων, σε περίπτωση που χάσουν τη δουλειά τους ή αν δεν δεχθούν ακόμα και τις πιο σκανδαλώδεις μειώσεις του μισθού πείνας που ήδη παίρνουν. Κάτι ανάλογο γίνονταν καθημερινά και επί δύο τουλάχιστον χρόνια, για τους κινδύνους μιας ενδεχόμενης εξόδου μας από το ευρώ ώστε να δεχθούμε αμαχητί την σχεδόν άνευ όρων αποδοχή όλων των μνημονίων που μας επιβλήθηκαν…

Από την άλλη, κάθε είδους κίνημα που δεν οδηγεί, τελικά, σε κάποιου είδους ουσιαστική αλλαγή των δεδομένων, δηλαδή σε κάποιου είδους πολιτική αλλαγή, δεν είναι παρά ένας τρόπος εκτόνωσης που επιτρέπεται στο βαθμό που θα λειτουργήσει ως τέτοια. Μετά, παίρνουν τα ινία το γήπεδο, ο τρόπος οδήγησης, οι αυθαιρεσίες, οι ασυδοσίες, η διάλυση των ανθρωπίνων σχέσεων, ο ατομικισμός, η μοναξιά, ο φόβος, που οδηγούν στην αναζήτηση υποκατάστατων ή «ψυχικών δονητών» που, όπως κάθε είδους δονητής, γίνονται εύκολα βαρετοί και εν τέλει άχρηστοι…

Κατηγορούνται, επίσης, όσοι χρησιμοποιούν βία -εντός ή εκτός εισαγωγικών- προς επίτευξη των στόχων τους. Όποιος, όμως, θέλει πραγματικά να εξετάσει συνολικά και με ειλικρίνεια το ζήτημα της άσκησης βίας στην κοινωνία, τότε η βία που ασκούν τα «αναρχικά στοιχεία» ή οι οποιοιδήποτε άλλοι -όπως και αν αυτοί αποκαλούνται από τους έχοντες πάντα το δικαίωμα της τελικής κρίσης, που είναι υπεράνω υποψίας ή που ακόμα και η παραμικρή γρατζουνιά στο γυαλισμένο  τους αυτοκίνητο μπορεί να τους πυροδοτήσει δολοφονικές φαντασιώσεις ή ακόμα και πράξεις- ωχριά μπροστά στη βία -ανοιχτή ή συγκαλυμμένη- του οργανωμένου κράτους ή εγκλήματος, των τραπεζών, των Χρυσαυγητών (με τις ευλογίες τουλάχιστον του 11% του εκλογικού σώματος), των ισχυρών του κόσμου με τους κατά βούληση πολέμους ανά τον κόσμο και τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών, και ο κατάλογος τέλος δεν έχει …

Η βία γεννά σίγουρα βία και η ωμή άσκηση βίας όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων που γνώρισε η ανθρωπότητα οδήγησε, εν τέλει, στην κατάρρευσή τους. Εκεί ήταν πιο «εύκολα» τα πράγματα. Οι δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες, όμως, βρίσκουν τον τρόπο να εξαϋλώνουν την κεντρικά ασκούμενη βία και να την κάνουν αόρατη, όπως επίσης και τους δημιουργούς της. Εμπρός σε αυτή την ασάφεια και ανασφάλεια ο καθένας μας εκτονώνεται με τον πιο εφικτό, προσβάσιμο και εύκολο τρόπο, κόβοντας και ράβοντας την προσωπική του ευτυχία κατά πώς τον βολεύει…