Είναι από τις νύχτες αυτές που όλο λέω πως θα πάω να κοιμηθώ αλλά ποτέ ο ύπνος δεν με παίρνει .... Είναι από τις νύχτες αυτές που με το που ακουμπάω το γεμάτο από σκέψεις κεφάλι μου στο φορτωμένο από τα χτεσινά όνειρα μαξιλάρι μου , ακούγεται ξανά και ξανά ή ίδια φωνή μέσα μου ... " ... πως μπορείς να τα αλλάξεις όλα ...? ... " ... Κάθε βράδυ η ίδια σκέψη ... και κάθε φορά η ίδια απάντηση ...
Αισθάνομαι ότι η αρρώστια αρχίζει να υποχωρεί ...παρ όλ αυτά πόσα πράγματα ακόμα στη ζωή μου θα ήθελα να είχαν υποχωρήσει ... η ακόμα να είχαν προχωρήσει ... Πάντα όταν πάω για ύπνο αισθάνομαι ότι θέλω την επομένη που θα ξυπνησω να υπάρχει μια αλλάγή ... κάτι απ όλ αυτα που προσπαθώ να πεισω τον εαυτό μου ότι μόλις ξυπνήσω θα αλλάξει ... και κάθε φορά που ξυπνώ αναιρώ τον εαυτό μου ... και κάθε φορά που ξυπνώ όλα αρχίζουν απο εκεί που τελείωσε το χτες ... ...
Ποτέ μου δεν έγραφα ημερολόγιο ή κάτι που να μπορώ να θυμηθώ τι έγινε πριν μερικά χρόνια ... ή κάτι που μπορεί να μου θυμίσει παλιές καλές ή κακές στιγμές ... Ποτέ μου δεν μπήκα στη διαδικασία να αγοράσω φωτογραφική μηχανή ή κάποιο μέσο που θα απεικονιζε εμένα ή και τους γύρω μου σε στιγμές ... Πάντα φοβόμουν ότι αυτό που ζω τώρα θα είναι άδικο να έρθει η στιγμή να το θυμηθώ μετά από κάποια χρόνια με άλλη ψυχολογία , με άλλο "βλέμμα" ... Κάθε στιγμή ειναι ξεχωριστή ... φωτογραφίες από "κολλητούς" που τώρα πια άραγε με θυμούνται ...? ... Φωτογραφίες χαρούμενες με ανθρώπους που με το που τελείωνε το στήσιμο της φωτογραφίας ο καθένας έπαιρνε το δρόμο του και ... την άλλη μέρα μπορεί καν να μη με θυμόντουσαν ... φωτογραφίες που απεικόνιζαν άραγε τι ..? Γι αυτό και δεν έχω ... Πάντα Βγαίνω σα χαζό .. αυτός είναι ο λόγος ... Μακάρι να ζωντάνευε το χαρτί και να μας μαρτυρούσε τι σκεφτόμαστε την ώρα που έχουμε πάρει την όμορφη "πόζα" γεμάτοι χαμόγελο , και να μας πει τι σκεφτόμαστε πριν το "πουλάκι" ... γιατί μετά το "κλικ" .. η στιγμή έχει καταχωρηθεί ... το θέμα ειναι κατα πόσο αντικατροπτίζει την αλήθεια ... Γι αυτό βγαίνω σα χαζό ... και μάλλον πάντα έτσι θα βγαίνω ... σπάνιες οι φορές που νιώθω ότι δεν πρέπει να το κάνω ... και σπάνιοι και οι άνθρωποι που θα το κάνω αυτό ...
Θα ηθελα επισης να ταξιδέψω ... να πάω παντού ... σε όλο το κόσμο ... να αντικρύσω καινούργιους ανθρώπους και νοοτροπιες ...Να ξυπνήσω σε μέρη που μπορεί να ανοιγα το παράθυρο και να έβλεπα ένα αλλο τοπίο .. ένα άλλο χρωμα στον ουρανο .. Να άκουγα ίσως ενα ακκορντεον να παίζει σε ενα πλακόστρωτο δρομάκι ή να με ξύπναγαν μεθυστικές μυρωδιές από κανέλλα και πιπέρι ... Να ζούσα για λιγο σε ένα μπαράκι της Νέας Ορλεάνης σε ξέφρενους ρυθμούς Τζαζ ή να χόρευα βαλς μια μέρα βροχερή σε κάποια πλατεία της Αυστρίας ...Δεν μπαίνω σε αεροπλάνο ... θέλω όμως να τα έκανα αυτά με ένα αυτοκίνητο ... μου αρέσει να οδηγώ ... μου αρέσει να βλέπω δρόμους μπροστά μου που μου κλείνουν το μάτι για να τους συναντήσω ... Μάλλον δεν θα γίνει ποτέ ... είναι από τα πράγματα που θα μου λείψουν ... είναι από τα πράγματα που θα ήθελα να βάλω στη σχολική μου τσάντα ...
Η ζωή μου είναι μουσική .. Είναι νότες που πότε παίζουν χαρούμενα και πότε μελαγχολικά ... πάντα εκεί κατέληγα ... Η πρώτη μου κιθάρα ήταν μια ηλεκτρική σε ιλικία 15 ετών ... ...Τα πάντα τα συνδύασα από τοτε με μουσική .. τις επιτυχίες...τις αποτυχίες ... τα ναι μου και τα όχι ... τα πάντα ... Το γέλιο , το κλάμα , την αγάπη , τον έρωτα ... όλα μέσα απο τη μουσική ... στιγμές τόσο δικες μου που μου γεννάνε όνειρα και εικόνες ...μπορεί να κάτσω ώρες ατελείωτες να ακούσω μουσική...ιδιέταιρη ευαισθησία σε κομμάτια πιάνου ή κλασσικά .. μου φέρνουν στο μυαλό τόσες εικόνες ... αρχίζω και ακροβατώ ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικό ... ακόμα και τώρα ... Μου αρέσουν περισσότερο τα μινόρε ... ίσως επειδή ειναι ποιο μελαγχολικά ... Ένα ποτήρι κονιάκ στο χέρι ... Ζεστή ατμόσφαιρα ... καρδιές και βλέμματα που ξέρουν γιατι υπάρχουν ... ... και τόσες εικόνες ... Πότε να βλέπεις ενα δάσος που μερικές ηλιαχτίδες παίζουν ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων πρωινό άνοιξης ... πότε να βλέπεις μια λίμνη , σούρουπο Σεπτέμβρη ,και να φτάνουν στ αυτιά σου οι ήχοι από τις αγριόπαπιες που ξεκινάν το μακρινό τους ταξίδι ... πότε να βλέπεις τη βροχή που χτυπαει με μανία το τζάμι και φτιάχνει περιέργες ζωγραφιές όπως κυλούν οι σταλαγματιές επάνω στη θαμπή επιφάνεια ...
Ο χρόνος περνάει ... δεν αφήνει τίποτα αναλλοίωτο στο περασμά του ... Θεωρίες και απόψεις μας ... θέλω μας και ιδανικά μας ... Δεν μπορούμε να τον σταματήσουμε .. δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα απ οτι περασε..απ οτι μας αγγιξε ή μας άφησε αδιάφορους .. απ ότι μας δυνάμωσε ή μας λύγισε ... ο χρόνος περνάει κι εμείς ανυποψίαστοι ίσως για το τι μας περιμένει προσπαθούμε να ζούμε τη κάθε μας στιγμή ... να τις δίνουμε κάθε μέρα διαφορετικό χρώμα ... ο χρόνος περνάει και αυτό που μένει τελικά είναι η αναμνήσεις μας και μερικές στάλες κουράγιο στο καθένα μας να αντιμετωπίσει το αυριανό του όνειρο ... που πότε το πλησιάζει και πότε νιώθει να είναι τόσο μακρυά του ... ο χρόνος περνάει και σε γεμίζει ενοχές για το τι έπρεπε να κάνεις ή για το τι Δεν έπρεπε να κάνεις ... κι όμως ..τη στιγμή που το έκανες αισθανόσουν εκατό τις εκατό σίγουρος ότι έκανες το σωστό ...
Ο χρόνος περνάει και ...μαζί του ... περνάμε κι εμείς το χρόνο μας ...