Λίγο πριν την Ανάσταση

σαν τέλειωνε η μέρα,

έδωσα μια παράσταση

που ήτανε πρεμιέρα!         

Κι όλα τα πάθη κύλησαν

σαν νάτανε δικά μου,

φωνές που κατρακύλησαν,

σπαθιά τα Ελληνικά μου!

Και έδιναν και έπαιρναν

τα λόγια μ’ αναρχία

και σ’ έπαιρναν και μ’ έφερναν

γιατί είχανε μαγεία.

Και πέθαιναν ή σέρνονταν

οι φόβοι στα χαντάκια,

μα πάλι ανασταίνονταν

ζητώντας παλαμάκια!

Αφύλακτος μονόλογος

με ψέματα και αίμα

κι ο ρόλος μου υπόλογος

στης φύσης μου το στέμμα…

Κι έκλαψα στο ερώτημα

«ποιός άραγε να φταίει;»

Ψεύτικο χειροκρότημα

κι η γη να παραπαίει...  

Λάθος κοινό που πείσμωσε;

Ερώτημα αστείο;

Ο ρόλος μου ξεχείλωσε

ή φταίγαν και οι δύο;

Λίγο πριν την Ανάσταση,

δεν έκλαψε κανένας...

Ανώφελη παράσταση

 και το κοινό μου, ένας!

Σαν φόνισσα κανόνισα

του τέλους μου τον ρόλο

και σκόρπισα σαν φόνισσα

στου σκηνικού τον θόλο...     

Και σώπασαν και κώπασαν

τα λόγια τα σπουδαία,

με νρόπιασαν, σε ντρόπιασαν,

μια πράξη τελευταία!