Μέρα βγαίνουν οι αγγέλοι

να μαζέψουνε δροσιά,

έχει η Νύχτα μάτια-βέλη

που κοιτάζουνε λοξά!

Νύχτα, να! Και μια Αντιγόνη

στρώνει και παραμιλά…

Άγγελος, μα τόσο μόνη

κι η Αθήνα την κοιτά!

Μπαλαρίνα που χορεύει

μοιάζει η μέρα κι’ απορεί.

Τους λυγμούς απαγορεύει,

τους καημούς, δεν συγχωρεί!

Αντιγόνη, φως του μένους

μες τα σύννεφα σκυφτή,

περπατάς με τους θλιμένους

ψάχνεις μέρος να κρυφτείς!

Νύχτα βγαίνουν οι αγγέλοι

να μαζέψουνε δροσιά,

έχει η μέρα μαύρα βέλη

κι ο παράδεισος “κλωτσά”…

Νύχτα βγαίνει κι η Αντιγόνη

που δεσπόζει στους καημούς,

άγγελος μ’ ένα τιμόνι

στους θλιμένους της γυαλούς…

Μοιάζει τούνελ το παζάρι,

σκοτεινή διαδρομή,

ένα φρένο, το φεγγάρι

κι η Αντιγόνη προχωρεί.

Αντιγόνη, φως του τέλους,

μες τα σύννεφα λυτή,

ερεθίζει τους αγγέλους

η ψυχή σου η λυτή!