...ανάμεσα σε 'μένα και σε 'μένα

Σου είπα:

- Λύγισα.

Και είπες:

- Μη θλίβεσαι.

Απογοητεύσου ήσυχα.

Ήρεμα δέξου να κοιτάς

σταματημένο το ρολόϊ.

Λογικά απελπίσου

πως δεν είναι ξεκούρδιστο,

ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.

Κι αν αίφνης τύχει

να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,

μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.

Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.

Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.

Κατέβα σοβαρή,

νηφάλια αυτοεκθρονίσου

απ' τα χίλια σου παράθυρα..

Για ένα μήπως τ' άνοιξες.

Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.

Ό,τι είχες να πεις,

για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,

τις μνήμες, υδρορροές των ερώτων,

την αλληλοκτονία των ωρών,

των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,

ό,τι είχες να πεις

γι' ανθρώπου που σιγά-σιγά λυγίζουν

το είπες...