Πέρασε ένας μήνας που θυμηθήκαμε με φίλους το παλιό μας στέκι στο λόφο των ‘’ Αγίων Θεοδώρων ‘’.

Πόσα χρόνια αλήθεια πέρασαν από τότε!

Ήμασταν παιδιά και τώρα οι κρόταφοι γκριζάρανε.

Τρέχει η ζωή, τρέχουν τα γεγονότα, τρέχουμε ασταμάτητα κι εμείς.

Στο χθεσινό όμως ρεπό, είπα να κάνω μια παύση. Να ξεφύγω απ’ τα στενά καθημερινά κλισέ και να βγω προςΑΝΑΖΗΤΗΣΗ εκείνου του παλιού λόφου.

Ζέστανα το σαραβαλάκι ντε – σε – βο, που ηΕΚΠΟΜΠΗκαυσαερίου του είναι για πολλές κλήσεις και πρόστιμα από την τροχαία ….. και έφυγα.

Δεν απέχει και πολύ από την πόλη, μόλις σαράντα λεπτά διαδρομή.

Το τοπίο ήρεμο, το γνώριμο ποταμάκι κυλούσε χαλαρά, τα ίδια κουαξ – κουαξ απ’ τα βατραχάκια.

Περπάτησα μέχρι πάνω στο λόφο.

Έφτασα στο έρημο εκκλησάκι, μπήκα με κατάνυξη, άναψα ένα κερί στοΜΑΝΟΥΑΛΙκαι ένοιωσα σα να με έβλεπε ο ίδιος ο Θεός.

Πόση ηρεμία, πόση γαλήνη, πόσο ποιο ξεκούραστος ο νους!

Όταν βγήκα σιγά – σιγά, είδα πως ένας πανέμορφοςΣΚΙΟΥΡΟΣήταν καθισμένος στο μοναδικό σαρακοφαγωμένο παλιό παγκάκι.

Δεν ξέρω γιατί, μα το θεώρησα καλό οιωνό!

Στο αυτοκίνητο είχα τη σακούλα με τα αποφάγια για το σκυλάκι.

Ξεχώρισα έναΣΟΥΒΛΑΚΙκαι του το άφησα σαν δώρο.

Δεν γνωρίζω αν οι σκίουροι τρώνε κρέας, με την άκρη του ματιού μου όμως, είδα πως το τίμησε δεόντως.