Ήταν ρόδινη η αυγή για μένα

κείνη τη μέρα που σε πρωτόειδα.

Το αστέρι της τύχης μου βυθιζόταν αργά

στη θάλασσα των ονείρων

για νάβρει επιτέλους τη γαλήνη του.

Οι γλάροι με τα κραξίματα

και το αρμονικό φτερούγισμα

προμήνυαν την ύπαρξη της αγάπης.

Το γέλιο που φώλιαζε δειλά στην καρδιά μου

ξεπήδησε στα χείλη μου

σημαδιακά θαρρείς σαν σε κοίταξα.

Ήταν κάποια μέρα του Απρίλη .....

Βυθισμένη τώρα μες την πορτοκαλί κουβέρτα

χαμένη μέσα στη δύνη του ύπνου

κοιμάσαι ήρεμη.

Και γω καθισμένος δίπλα σου

σε κοιτάζω.

Μ' αρέσει να σε κοιτάζω όταν κοιμάσαι.

Αγκαλιάζει τόσες θύμησες

το κορμί και το πρόσωπό σου

δε θέλω να τις σβήσει ο χρόνος, ούτε εμείς.

Αξίζουν τόσο, που θα μπορούσα με το χέρι της αγάπης

να τις ζωγραφίσω πάνω στο γαλάζιο ουρανό.

Φωτεινά σχήματα - άκαμπτα - ανεξήτιλα

στο πέρασμα του χρόνου.

Βαλμένα συμμετρικά σε μια κορνίζα απλή

όσο απλός κι όμορφος είναι ο Έρωτας

σ' όλο του το πλάνο.