Ακούω matchbox 20. Και σκέφτομαι. Και ακούω.  Τους τελευταίους μήνες έχουν αλλάξει πολλά μέσα μου χωρίς να ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Έχω γίνει πιο επιφυλακτική. Και κρίνω τους ανθρώπους πιο σκληρά. Ακόμα και αυτούς που δε φταίνε.   

Πριν ένα μήνα έγινα 20 χρονών. Πράγμα δύσκολο για μενα να το συνειδητοποιήσω αφού ούτε φαίνομαι αλλά υποθέτω ότι ούτε και συμπεριφέρομαι σαν 20. με την έννοια ότι δεν μ’αρέσει αν νιώθω ότι πρέπει να σοβαρέψω. Γιατί δεν είμαι σοβαρή. Δε με νοιάζει να γελάσω δυνατά, ούτε να γίνω ρεζίλι, ούτε να ζήσω.. και δε μ’αρέσει να προσποιούμαι ότι είμαι κάποια που δεν είμαι, η 20χρονη που ντύνεται κάθε μέρα στην τρίχα και κυκλοφορεί κάθε μέρα με απομίμηση guccı τσαντα κ δεν βγάζει ποτέ τα γυαλιά. Γιατί αυτή είναι η εικόνα των περισσότερων 20χρονων  σήμερα.

Αλλά εγώ δεν είμαι έτσι.  Μεγαλώνοντας και πηγαίνοντας σχολείο ένα χρόνο πιο νωρίς απ’ότι όλοι οι άλλοι λόγω του μήνα που γεννήθηκα μεταξύ άλλων σήμαινε κάτι πολύ σημαντικό. Ότι εγώ θα έκανα όλα τα πράγματα που εκαναν οι υπόλοιποι ένα χρόνο μετά, μπορεί και περισσότερο μιας και οι γονείς μου ήταν αποφασισμένοι να με προφυλάξουν από όλα τα κακά του κόσμου και ότι θα γινόμουν η τέλεια κόρη. Στην αρχή προσπάθησα. Διάβαζα, μελετούσα, και όποτε πήγαινα να επαναστατήσω κάποιος φρόντιζε να μπω “στον ίσιο δρόμο”. Δεν κατηγορώ τους γονείς μου φυσικά αφού αν και ούτε κατά διάνοια θα ήθελα άλλους γονείς στη θέση τους. Μπορεί να προσπάθησαν υπερβολικα κάποιες φορές αλλά έκαναν αυτό που θεωρούσαν σωστό και το πιο πιθανον και εγώ το ίδιο να έκανα στη θέση τους.

Αργότερα απλά απέκτησα κοινή λογική. Δεν ήταν ανάγκη να έιμαι τέλεια ούτε να είμαι κλεισμένη στον εαυτό μου. γιατί δεν μπορείς να ζεις μέσα στην επιφύλαξη πάντα. Δεν μπορείς να μην αφήσεις κανένα να δει τι κρύβεις μέσα σου.. και αυτό έγινε όταν μετά το δημοτικό ήξερα ότι δεν θα κρατουσα επαφή με κανέναν από τους συμμαθητές μου.  

 Ενώ γράφω όλα αυτά τα ασήμαντα γεγονότα της ζωης μου είναι για να δείξω κάτι υποθέτω. Ότι ποτέ δεν ήμουν όπως “έπρεπε”. Και δε με ένοιαζε. Είχα σύμμαχο μου πάντοτε το ένστικτο μου που ελάχιστες φορές έκανε λάθος, και αυτό όχι πάνω σε άτομα αλλά σε καταστάσεις. Και όταν γνώριζα κάποιο άτομο ήξερα αν θα είχε μεγάλη επίδραση στη ζωή μου. ήξερα πόσο σημαντικά ήταν τα άτομα της ζωής μου στην εξέλιξη της. Και όταν γνώρισα τις δύο μου κολλητές και όταν γνώρισα τον φίλο μου και ας μην τον ήξερα περισσότερο από δυο βδομάδες. Και ήξερα από ποια άτομα θα πληγωνόμουν όσο στο μυαλό μου θα έμπαινα καινούρια “δεδομένα” για αυτούς.  

Και τωρα κάτι έχει αλλάξει. Από τότε που ήρθα από Κων/λη οι αμυνες μου είναι στα ύψη. Και αυτό δεν έχει καμία σχέση να κάνει με Τούρκους, το ξεκαθαρίζω. Έχει να κάνει με μένα Με το ότι κουράστηκα. Κουράστηκα να νιώθω οτι η ζωή μου είναι συνεχως περίπλοκη. Κουράστηκα να μεταπηδώ από το ένα εμπόδιο στο άλλο. Δεν αντέχω να δώσω άλλες ευκαιρίες σε άτομα που ήταν στη ζωή μου όσο σημαντικά και αν είναι αυτά. Και δεν μου αρέσει που το περνώ αυτό. Δεν μ’αρέσει να νιώθω ότι απορρίπτω κατά κάποιον τρόπο τα άτομα που είναι πιο κοντά μου. δεν μ’αρέσει να μην έχω τη ψυχική δύναμη να δώσω άλλες ευκαιρίες. Αλλά ούτε και να σκοτώσω τον ψυχικό μου κόσμο μπορώ. Θέλω να νιώθω ότι τα άτομα που χρειάζομαι είναι δίπλα μου πάντα. Και στις χαρές και στα κακά. Και στα γενέθλια μου και όταν χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου. και ελάχιστα άτομα νιώθω ότι θα είναι και στις δύο περιπτώσεις. Για όσο χρειαστεί τουλάχιστον.  

Μετά την Πρωτοχρονιά κύρηξα κάτι σαν περίοδο καθαρισμού. Και ακούω περισσότερο τη διαίσθηση μου ότι μερικές ευκαιρίες καλύτερα να μην δοθούν ποτέ. Μερικοί φίλοι ίσως είναι καλύτερο να γίνουν πιο γνωστοί και ίσως έτσι να μην πονάει τόσο όταν σε απογοητεύουν ή τους απογοητεύσεις εσύ. Τουλάχιστον μέχρι να καταφέρουν να περάσουν αυτό το τείχος που έχει κτιστεί. Και ίσως να φταίω εγώ για αυτό. Ίσως απλά να είμαι υπερβολική. Αλλά ήμουν ελαστική όλες τις άλλες φορές. Και νομίζω ότι δικαιούμαι να υψώσω τις άμυνες μου τώρα. Όχι ότι δεν θα νοιάζομαι αυτά τα άτομα. Απλά θα τα νοιάζομαι από πιο μακρυά από ότι τώρα. Μέχρι να σπάσει το τείχος. Και ελπίζω αυτοί που  δεν έχει κτιστεί κάτι μεταξύ μας να μην απογοητευτούν όπως οι άλλοι. Να μην απογοητευτούν που έσπασα..  

 Αρβανιτάκη Ελευθερία

Μουσική/Στίχοι: Amaral Eva & Aguirre Juan/Ρουμάνη Λήδα


Θέλω τόσα να σου γράψω
πώς ν' αρχίσω και τι να ξεγράψω πόσα δεν σου έχω πει
Γράφω λέξεις, σβήνω σκέψεις
ίσως και να μην τ' αντέξεις κι ας το έχεις φανταστεί...

Τώρα που σου είπα πως θα φύγω, το φοβάσαι να'σαι μόνος
σ' άδειους τοίχους να μιλάς
Θα μου πεις θα φτιάξουν όλα, μείνε κι όχι πως με αγαπάς

Δως μου φωνή, να σου το πω, δως μου ψυχή να μην γυρίσω να σε δω

μαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώ και κρύβομαι στ' αντίο
Δως μου φωνή, Δως μου ψυχή, να μην γυρίσω να σε δω
μαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώ και κρύβομαι στ' αντίο

Στον καθρέφτη όταν κοιτάζω με μισό πορτρέτο μοιάζω τώρα
λείπει τ' άλλο μου μισό
πως να φύγω απ' τη συνήθεια
όταν δεν μπορώ να δω στ' αλήθεια τον εαυτό μου μονάχο...
Δεν είσαι εδώ...

Δως μου φωνή, να σου το πω, δως μου ψυχή να μην γυρίσω να σε δω
μαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώ και κρύβομαι στ' αντίο
Δως μου φωνή, δως μου ψυχή, να μην γυρίσω να σε δω
μαζί σου αφήνω ό,τι αγαπώ και κρύβομαι στ' αντίο

Βάζω το κλειδί στην πόρτα, κι ας ανάβω όλα τα φώτα
είναι το σπίτι σκοτεινό
Σκόρπιες λέξεις τώρα δεν μετράνε
σ' άδεια χρόνια απαντάνε που γεμίσαμε κι οι δυο
Φεύγω κι ας μου λες θα φτιάξουν όλα
Φεύγω απ' όσα αγαπώ...

Δως μου φωνή, να σου το πω, δως μου ψυχή να μην γυρίσω να σε δω

Φεύγω τώρα απ’ τη συνήθεια
Φεύγω και για μένα ζω στ’ αλήθεια
Φεύγω απ’ όσα αγαπώ...  Τριτη 13/3