Σκόρπιες σκέψεις σαν απαλό φύσημα του αέρα.....
Φυσάει ο αέρας... σκορπίζουν οι σκέψεις...
22 Μαρτίου 2007, 19:39
Παιχνίδι με 13 λέξεις


Παιρνω την πάσα απο το αγαπητο Εμακι, και φτιαχνω την δική μου ιστοριούλα. Το μονο που με αγχωνει ειναι ο αριθμός 13! Πολυ γρουσουζιά βρε παιδι μου!

«Το λεωφορείο κινείται αργά στην εθνική οδό, καθώς η ΒΡΟΧΗ εξακολουθεί να πέφτει μανιασμένα. Κουρασμένος από το τριήμερο ξενύχτι, επικεντρώνομαι μοναχά στην ΜΟΥΣΙΚΗ των σταγόνων της, ένας ηχος ευεργετικός, καθώς κατορθώνει να διώξει την ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗ που επικρατεί στο μυαλό μου. Αναστάτωση η οποία εχει προκληθεί από ένα ειρωνικά διφορούμενο γεγονός, από μια εικονα που ΑΥΤΑΡΧΙΚΑ ηρθε και εγκαταστάθηκε σε κάθε εγκεφαλικό κυτταρο, και που εχει εντελώς περίεργες ιδιότητες. Μια εικόνα, που από την μία προκάλεσε την πολυπόθητη ΑΝΑΣΤΑΣΗ στην ψυχή μου, από την άλλη ομως με κάνει να ΤΡΟΜΑΖΩ, καθώς απειλεί να εκτοπίσει και να καταρρίψει ολα οσα πιστευα μεχρι εκείνη τη στιγμή.

Νιωθω ευφορία σαν να εχω πιει ενα ολοκληρο ΜΠΟΥΚΑΛΙ κρασί, μονάχα που σε αυτή την περίπτωση συνοδεύεται και από απόλυτη πνευματική διαύγεια. ΝΟΣΤΑΛΓΩ τις πρόσφατες στιγμές, τις στιγμές εκείνες που ένας ΑΝΤΡΑΣ και μια ΓΥΝΑΙΚΑ ήρθαν λίγο πιο κοντά μεταξύ τους, μοιράστηκαν δίχως λόγια τις σκέψεις του, κατάφεραν για μία στιγμή να αγγίξουν το ΑΝΕΦΙΚΤΟ: Να ανοίξουν τους κρυφούς διαύλους μιας άλλης διάστασης, κάποια κρυφά μονοπάτια που επιτρέπουν στον φτερωτο θεό ΕΡΩΤΑ να κάνει τις επισκέψεις του στη γη.

Ενας οξύς ηχος ακουγεται ξαφνικά, που κάνει την βροχή να σταματά να πέφτει, τις λωρίδες της εθνικής οδού να εξαφανίζονται και την περίφημη εικόνα να απομακρύνεται. Ανοιγω τα μάτια μου, απλώνω το χέρι και κλεινω το ξυπνητήρι. Τελικά, ήταν απλά ενα ΟΝΕΙΡΟ»

 Αντε να βρω τωρα 13 ατομα: :-)

 Emilia_

Amelie

Meltica

KIT-KAT

Hastaroth

Jorje

spery

amalia_little

tiesto

beatlus

vasilis_23 και τα υπόλοιπα σας τα χρωστώ!

Οι λέξεις μου? Χμ.... Αυτοκίνητο, δέντρο, παραλία, ειρήνη, μελαγχολία, τασάκι, φεγγαρι, πόθος, πόνος, κρασί, φωνάζω, σκέφτομαι, λυτρωνομαι

5 σχόλια - Στείλε Σχόλιο

Emaki (23.03.2007)
Ωραία ιστορία Zefuρένιε μου!
Και είναι τόσο αληθινή!Αν κλείσω τα μάτια , νομίζω οτι μπορώ να ζήσω αυτές τις στιγμές...
Ευχαριστώ που έπαιξες!!!:)
Amelie (23.03.2007)
Καλά, ε! Έγραψες, πολύ μ'άρεσε η ιστορία σου! Το κακό είναι ότι πρέπει να σου απαντήσω κι εγώ τώρα με μία μιας και δεν έχω μπλογκ...
Το καινούριο ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ στραφτάλιζε στο μισοσκόταδο του γκαράζ ή τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν καθώς ένας διακαής για πολλά χρόνια ΠΟΘΟΣ μου , μόλις πριν λίγες ώρες είχε επιτέλους εκπληρωθεί! Θα είχα πλέον κι εγώ το δικό μου φιλαράκι, ένα αμαξάκι να με συνοδεύει στις πιο σημαντικές διαδρομές της ζωής μου, στα ταξίδια που τόσο λατρεύω αλλά και τις στιγμές που με πιάνει ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ...μια τέτοια στιγμή ζούσα πάλι και δεν ήξερα γιατί: "Τι στο καλό ρε χαζή! Τα έχεις όλα! ΕΙΡΗΝΗ στη χώρα σου, ηρεμία και στη ζωή σου (βαρετή αλλά ηρεμία), υγεία (σωματική τουλάχιστον γιατί για ψυχική παίζεται), ε, δεν είσαι και κακάσχημη, μια στοιχειώδη νοημοσύνη να πορεύεσαι την έχεις και ούτω καθεξής.
Εκείνη την ώρα μου τη δίνει και ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ να πάρω το νέο μου "φιλαράκι" να πάμε μια τσάρκα ως τη θάλασσα. Δεν είμαι καθόλου καλά, ωραία στιγμή βρήκα να κάνω την παρθενική μου βόλτα με δαύτο το άμοιρο.
Το κλειδί το έχω στο χέρι εδώ και ώρες, αφού δεν μπορώ να πιστέψω από το πρωί που απέκτησα το τουτού μου ότι είναι αλήθεια όλο αυτό! Τι ξέχασα; Α ναι, ένα μπουκάλι ΚΡΑΣΙ απ' αυτό το δυνατό, το ρουμπινένιο να το γιορτάσουμε!
Μέσα σε λίγα λεπτά βρίσκομαι στον άδειο δρόμο να τρέχω! Είναι οι πρώτες μέρες της άνοιξης, έχω ανοίξει το παράθυρο, έχω βάλει μουσική και τραγουδώ με ΠΟΝΟ μαζί με το Σωκράτη: "Παίρνω τους δρόμους, μόνος κι είναι αργά, περίπτερα κλειστά κι αμάξια μετρημένα...γυρνώ αθόρυβα μήπως σε δω μα τίποτα απ' όλα αυτά δε γίνεται στο μαγικό μας κόσμο πια..."
Κλαίω και πίνω, τραγουδώ και τρέχω...επίσης το ολοκαίνουριο ΤΑΣΑΚΙ κοντεύει να γεμίσει από ποιαν; Από εμένα τη φανατική αντικαπνίστρια! Πότε ήταν αλήθεια που πάλι μες στο μεθύσι έπιασα να κάνω το πρώτο μου τσιγάρο; Όταν πίνω και πονώ μαζί, δεν ξέρω τι μου γίνεται...
Μετά από λίγα ακόμα επικίνδυνα χιλιόμετρα, φτάνω επιτέλους στην έρημη ΠΑΡΑΛΙΑ. Γαλήνη, θαλασσινό αεράκι, ασημένιοι αντικατοπτρισμοί στο νερό...ένα τέτοιο σκηνικό είναι to die for που λέω κι εγώ! "Επηρεασμένη" από τα τραγούδια της θλίψης, αρχίζω και ΦΩΝΑΖΩ μες στη σιγαλιά της νύχτας, φωνάζω και ΛΥΤΡΩΝΟΜΑΙ: "Είμαι δυστυχισμένη! Τα έχω όλα και τίποτα! Τι να σε κάνω κι εσένα παλιοάμαξο! Ποτέ δε φτιαχνόμουν με τα υλικά αγαθά, αλλά μόνο αυτά είμαι άξια να αποκτώ τόσα χρόνια...ούτε αγάπη, ούτε αλήθεια, όλα είναι ξένα, όλα είναι άδειααα..."
Δεν έχω άλλη φωνή, μας τέλειωσε για απόψε. Ούτε να τραγουδήσω θέλω πια. Μπαίνω μες στο αμάξι, πατάω το γκάζι που φωνάζει αυτό αντί για εμένα.
Δακρύζω και πίνω, σιωπώ και τρέχω...τελευταία εικόνα της ανοιξιάτικης αυτής νύχτας το ΔΕΝΤΡΟ που καρφώθηκε στο αμάξι μου κι ένα ολόγιομο ΦΕΓΓΑΡΙ να λούζει το τελευταίο μου δάκρυ σ' αυτή την παλιοζωή...
beatlus (23.03.2007)
Μοιάζει η ζωή να περνάει σαν μια ταινία. Σαν να ‘σαι συνεχώς μέσα σ’ ένα ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ. Περνάς μεσά από μια μεγάλη πεδιάδα, όπου κάθε ΔΕΝΤΡΟ είναι οι μεγάλες σου στιγμές, που μόνο για λίγο τις χαϊδεύεις με την άκρη του ματιού σου κι ύστερα πάλι την επόμενη περιμένεις, που ποτέ η ίδια δεν είναι κι ας μοιάζουν... τα δέντρα μεταξύ τους.
Σαν τότε που χάνεται ο αχός των «αχ» πίσω σου, καθώς έστρεψες ξανά το βλέμμα προς το απίθανο του ορίζοντα που κάθε βράδυ ξεκρύβει τον ήλιο. Μα, πως τον εχωρεί;
Εκεί σε μια ΠΑΡΑΛΙΑ, όπου να η αλήθεια αυτή πάλι... Κύμα το κύμα, ελπίδες σου φέρνει πως η δροσιά θα μείνει, η ομορφιά όμως του αφρού σκάει, λαμπυρίζει, σου φανερώνεται και χάνεται ξανά... Και έρχεται κι άλλο κύμα, μα σαν το δέντρο, έτσι κι αυτό, άλλο είναι... Σαν αυτό που κάθε τόσο η ψυχή σου ψιθυρίζει... Να ‘χεις ΕΙΡΗΝΗ με τη ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ σου, γιατί εκεί σιγοβράζει ό,τι αργότερα θα θρέψει το χαμόγελο. Να δεις άρωμα που ‘χει το χαμόγελο... Από αυτά των νυχτολούλουδων, που τους καημούς σου αναδύουν... Και εκεί μέσα στη λάμψη της νυχτιάς, ‘κείνο αργοκαίει, σα σέρτικο τσιγάρο και ΤΑΣΑΚΙ κάνεις το ΦΕΓΓΑΡΙ, εσύ κι άλλοι τόσοι μέσα στο πέρασμα του χρόνου, του ανυπόμονου... Γι΄αυτό και τρύπες γιόμησε μετά από τόσα και τόσα πάθια...
Αλλο και τούτο... Ο ΠΟΘΟΣ... που ΠΟΝΟΣ είναι του δαίμονα του έρωτα με ό,τι κι αν είσαι ερωτευμένος. Το παράλογο του σε τραβάει θες δεν θες, δηλαδή που δεν θες, μα δεν αντέχεις χωρίς αυτό. Σαν αλκοολίκι πνιγμένο στο ΚΡΑΣΙ, το κόκκινο για το χειμώνα, το άσπρο για το ξανθό καλοκαιράκι... Μα να σου πω και κάτι; Σου το ΦΩΝΑΖΩ μέσα στη σιωπή τόσο καιρό, μα εσύ κλέινεις τ΄αυτιά... Μην φοβηθείς τη ζωή. Οσο το ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, ΛΥΤΡΩΝΟΜΑΙ… Ελα, να σου δείξω... Ελα μην φοβάσαι...
Emilia_ (23.03.2007)
...αφωνη...?!

Εχω να δηλώσω,οτι υπάρχουν τελικα αρκετοι κρυμμένοι συγγραφεις αναμεσα μας...!! Τοσο για του Σταθη μας,οσο για της Φωτεινουλας,αλλα κ του Σωτηρη...

Παιδια τι να πω....μεθυστική εξέληξη το παιχνιδι αυτο..

:-)
Zefuros (23.03.2007)
Emaki: Παιξαμε.. αλλα χάσαμε :-)
Amelie: Θυμησε μου οταν πάρεις το αυτοκινητο σου και ειμαι μεσα, να μην σε αφησω να πιεις,,, :-)
Beatlus: Ευχαριστω για την συμμετοχή ;:-)
Emilia_: Περιμένω και την δική σου ιστορία...

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.

Επιστροφή στο blog
Συγγραφέας
zefuros
Απόρρητο ;-)
Μηχανικός
από ΒΥΡΩΝΑΣ


Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/zefuros

Η μικρή και ασήμαντη καθημερινότητα μου

Tags

Θητεία Τραγούδι της εβδομάδας



Επίσημοι αναγνώστες (9)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blogΓίνε επίσημος αναγνώστης!

Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...


Φιλικά Blogs

Links