Με βρίσκει πάλι η αυγή, στα όρια της τρέλας μου

μες την παράνοια 

Ένας διαβατής της στιγμής, υγρό το βλέμμα της σιωπής

να ‘χα τα μάτια σου 
Να δω τον κόσμο από ψηλά, να μη αγγίζει η μοναξιά

να ζω για μένανε 
Να μη δακρύζει το γιατί κι ούτε η πληγή να αιμορραγεί

πάλι για σένανε 

Έξω η πόλη ξεκινά, τα βήματα ‘γιναν πυκνά

μοιάζουν με θάλασσα 
Και εσύ με φάρο σε νησί, σε μία άγονη γραμμή

έτσι κατάντησα 
Να περιμένω τη στιγμή, που θα ‘ρθει η νύχτα να μου πει

πως σε χρειάζομαι 
Σαν ναυαγός που αναζητεί, μέσα στ’ απέραντο βαθύ

φεγγάρι κι όνειρα 

Φεγγάρι τα όνειρα φεγγάρι κι οι αγάπες 
και εγώ εδώ στης μοναξιάς τις στράτες 
Να αναρωτιέμαι το γιατί πονώ στο σώμα 
γιατί σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμα 
Να αναρωτιέμαι το γιατί πονώ στο σώμα 
γιατί σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμα 

Με βρίσκει πάλι η στιγμή, μ’ ένα φεγγάρι δικαστή

να ψάχνω όνειρα 
Όμως η πρόστυχη σιωπή, που μου χρεώνει το γιατί

πες μου που έφταιξα 
Να διαγράψω απ’ την καρδιά, κάθε δικη σου μαχαιριά

να ζω για μένανε 
Να μη λυπάται η ψυχή κι ούτε το σώμα να ποθεί

μόνο εσένανε 

Άλλη μια μέρα ξεκινά, της μοναξιάς μου το μετά

μοιάζει με θάλασσα 
Και εγώ καράβι στα ανοιχτά, δίχως το φάρο συντροφιά

έτσι κατάντησα 
Να περιμένω τη στιγμή, που θα ‘ρθει η νύχτα να μου πει

πως σε χρειάζομαι 
Σαν ένα πλοίο που ζητά, μέσα στ’ απέραντο βαθύ

φεγγάρι κι όνειρα ...