Ήτανε μια φορά θυμάμαι, δυο φίλοι σ' ένα καπηλειό 
με λόγια βρώμικα μιλούσαν, για έναν θεό που όλο ξεχνώ 
Γυρνώ τα μάτια σ' έναν τύπο, κρασί… τσιγάρο… μοναξιά … 
μ' ένα μαχαίρι στο τραπέζι, χαράζει μια μισή καρδιά 
Στην πόρτα έστρεψα το βλέμμα, ένας γεράκος προχώρα 
με μια φωνή που σιγοτρέμει, βρίζει για κάποια ιδανικά 

Λόγια πίκρα σαν μεθυσμένα και τον καπνό να 'χει πνιγεί 
στου καπηλειού την τόση πίκρα, άδικη φαίνεσαι ζωή 
Λόγια πίκρα σαν μεθυσμένα και εσύ ζωή έχεις χαθεί 
στου καπηλειού τα μοιρολόγια, κάνεις ποτέ δεν σ’ έχει δει 

Κρατώ στο χέρι ένα ποτήρι και στον καθρέφτη του μιλώ 
με λόγια που 'χα ξεχασμένα, βγάζω τον πόνο τον θυμό 
Στο μπαρ μια πόρνη ξεγελάει, τον πόνο σ' έναν χωρικό 
με ψέματα που δεν πονάνε, για κάτι γέλαγαν θαρρώ 
Ήτανε μια φορά θυμάμαι, σ' ένα υπόγειο καπηλειό 
άνθρωποι που είχανε "πεθάνει" , για της ζωής το ιδανικό