Χθες , φεύγοντας απ’ το γραφείο είχα στο μυαλό μου το φάρμακο που θα με βοηθούσε να ξεχάσω την βλακεία μου…όχι , όχι δεν έχω αρχίσει τα χάπια ακόμα! Το φάρμακο ήταν , είναι και θα είναι τα ανίψια μου!

Με υποδέχθηκαν στην πόρτα με αγκαλιές και με φωνές…

Έμυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ! ο Στρατής , Έμυ μουυυυυυυ η Γεωργία!!!

(μετά πάθανε μια σύγχυση γιατί από πίσω μου ανέβαινε η γιαγιά τους και δεν ήξεραν ποια απ’ τις δυο μας να καλωσορίσουν!)

Σε όλη την πολυκατοικία ακουστήκαμε πάλι!:D

Αφού μπήκαμε στο σπίτι και πριν καν προλάβω να καθίσω….μου λέει ο μικρός

 - Αγκαλίτσα παρτονε , να κάνουμε «ντέι»!

(τον ανεβάζω στους ώμους μου και κάνουμε κύκλους μέσα στο σπίτι!)

Δεν είχα σκοπό να πω όχι χθες σε ότι και να μου ζητούσε ο μικρός (η Γεωργία είναι μεγάλη πια…δεν μου ζητάει παιχνίδια! Μόνο καμιά φορά καθόμαστε και παίζουμε το επιτραπέζιο «Μάντεψε ποιος»…δεν μπορεί , θα το θυμάστε!)

Αφού λοιπόν κάναμε «ντει»…μου λέει…

- να κάνουμε και αγολάκι τώρα (αλογάκι)!

(τον ανεβάζω στην πλάτη μου και κάνουμε γύρους μέσα στο σπίτι!)

Αφού τελειώσαμε με αυτά , αρχίσαμε τα τραγούδια!

"Πάμε! 1,2,3 πήγα στην κυρία ,

μου δώσε ένα μήλο , δαγκωμένοοοοοοοοοοοο!"

και " Ο μπαμπα Μπίλιως , είχε ένα γάλο (μπάρμπα Μπίλιως)

πολύ μεγάλο , πολύ μεγάλο

και το ετάιζε , ψωμί – μπουγάτσα (και τον τάιζε)

για να κάνει μπατσα ,

για να κάνει μπατσα! (μπάτσα = μπράτσα)

(εντάξει δεν μπορούμε να πούμε και όλες τις λέξεις καθαρά!!!)

Προσπαθήσαμε να πούμε και το «Αλάτι χοντρό , αλάτι ψιλό , έχασα την μάνα μου και ψάχνω να την βρω»…αλλά δεν το θυμόταν και έλεγε συνέχεια "αλάτι χοντρό , αλάτι χοντρό , αλάτι χοντρό"… μόνο αυτό και μέχρι εκεί! (Τώρα δεν θυμάμαι, μπορεί να έλεγε και χοντό , αντί για χοντρό...!) Το υπόλοιπο το έλεγα εγώ με την Γεωργία! Φαντάζομαι πως την επομένη φορά που θα τον δω θα έχει ξεκολλήσει!

Συνεχίσαμε με σουξέ της εποχής!

«Ήταν η ζωή μου κόλαση

Και την έκανες απόλαυση!»

Καθώς και με το

 Έχεις τα μάτια που λατευω (λατρεύω)

και η αγκαλιά μου λαχταω!

(την αγκαλιά που λαχταρώ)

Το κορυφαίο όμως , ήταν το «Φεγγαράκι μου λαμπρό» απ’ το οποίο βγήκε ατάκα και το οποίο ήταν και η αφορμή για να τα γράψω αυτά σήμερα μια και το σκέφτηκα όταν έγινε το εξής :

Στο γραφείο είχα ένα μεγάλο πλαστικό ποτήρι για να πίνω νερό , το οποίο το φύλαξα στο ντουλάπι όταν η Στελλου μου έκανε δώρο ένα μεγάλο γυάλινο ποτήρι! Είχα κολλήσει με αυτό! Ναι είχα…γιατί σήμερα το έσπασα , γέμισα το γραφείο νερά και εκτός αυτού γέμισα το πάτωμα καφέδες, μια και συγχρόνως έριξα κάτω και την κούπα μου! Περιττό να σας πω για τα χαρτιά που είχα πάνω στο γραφείο , το ημερολόγιο μου , το πληκτρολόγιο , το ποντίκι κτλ!

Το ξέρω…δεν είναι και οι καλύτερες μου μέρες στο γραφείο!

(Νόμος του Μέρφυ : το πλαστικό ποτήρι δεν μου είχε πέσει ούτε μια φορά!!! Ούτε μια!!!)

Anyway…έτσι όπως τα έκανα , άρχισα και εγώ να τραγουδάω , ότι και ο Στρατής χθες!  

Φεγγαακι μου λαμπο

Φέγγε μου να περπατώ

Να πηγαίνω στο σκολείο

Να μαθαίνω γάματα

Γάματα σπουδάματα

Του Θεού τα πράματααααααααααα!

Καλημέρα σας!!!