Τη γοητεία της ψυχής που ανασταίνεται

Μπορεί να τη δει μόνο όποιος δεν ζει με οφθαλμαπάτες…

Ενορχηστρώνοντας το άσμα των παθών του

Πίσω από σπασμένους καθρέφτες…

Και αν κάποιος ρωτήσει, γιατί;

Πρέπει να ξέρεις να απαντήσεις, χωρίς περιστροφές

Καθυποτάζοντας τα πρέπει και τα μη, σε μια αιωνιότητα…

Θέλω να με θυμάσαι, σαν όνειρο

Γιατί τα όνειρα έχουν διάρκεια, πέρα από κάθε προσωπείο…

Και αν εγώ δεσμεύτηκα, στη ζωή που μου έταξαν χωρίς να με ρωτήσουν

Υπήρξε ένα παράθυρο για να πετάξω…

Και νίκησα για άλλη μια φορά

Δηλώνοντας παρούσα σε όλα…

Θέλω να με θυμάσαι όπως είμαι

Γιατί δεν θα με ξαναδείς…

Όχι όπως με γνώρισες…

Θα σου βγάλω το καθρέφτισμα του εαυτού σου, πάνω μου…

Δεν θα σ΄αρέσει, αλλά έτσι ακριβώς είσαι…

Πώς να συνηθίσεις στη λιακάδα

Με τόση βροχή τριγύρω;

Εγω νομίζω ότι θα καώ

Όπως έκαψαν τα φτερά μου…

Μα τι παράξενο, αλήθεια…

Μπορώ και πετάω χωρίς αυτά…

Ίσως επειδή  φύτρωσε η ανωτερότητα μέσα μου…

Όχι ότι δεν την είχα ανέκαθεν…

Όμως, ρίζωσε έτσι ξαφνικά, μαγικά, ανέλπιστα…

Για αυτό, θέλω να με θυμάσαι, όχι όπως με γνώρισες

Αλλά όπως θα γίνω…

Δεν στο είπα ακόμα, όμως πέταξα…

Και δεν χρειάστηκα να το σκεφτώ πολύ

Η ίδια η ζωή με σήκωσε ψηλά…

Και αν ακόμα δεν το είδες, περίμενε…

Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό

Από το να γνωρίζεις που έπρεπε να είσαι, και που είσαι…

Θέλω να με θυμάσαι, μα μην κλάψεις τελικά…

Δεν θα είμαι εκεί να σου σκουπίσω τα δάκρυα…

Θα με βλέπεις από κάπου

Αλλά δεν θα είμαι εκεί…

Όχι, δεν με γνώρισες ποτέ στα αλήθεια

Γιατί δεν στο επέτρεψα εγώ…

Μα θα ΄ρθει η ώρα…

Στο υπόσχομαι…

Εσύ θα κοιτάξεις πίσω, ενώ εγώ θα προχωρώ…

Και ξέρεις πια είναι η ειρωνία;

Ότι εγω δεν κοίταξα ποτέ, πίσω…

Γιατί είχα ήδη προχωρήσει, όταν με γνώρισες…