είχα σπουδαίους φίλους γύρω μου...Ειλικρινά, απολάμβανα κάθε μου συζήτηση μαζί τους, επειδή, ποτέ δεν βαριόμουν, και πάντα είχαμε κάτι να πούμε, πέρα απο την καθημερινότητα...Έτυχε, και ήταν μορφωμένοι άνθρωποι, πολύ μορφωμένοι θα έλεγα, και αυτό φαινόταν στον τρόπο ομιλίας τους, αλλά και στην τοποθέτηση τους, απέναντι στους άλλους, και στα προβλήματα της ζωής...Πραγματικά, δεν έβλεπα την ώρα να βρεθούμε, και να μιλήσουμε εφ όλης της ύλης, για ουσιώδη και όμορφα θέματα, για τα οποία πάντα, είχαμε άποψη και αυτοκυριαρχία! Μου λείπουν πάρα πολύ αυτοί οι φίλοι, μου λείπουν οι συζητήσεις μας, οι συναντήσεις μας, το κάθε τι το οποίο τους αντιπροσώπευε...Δυστυχώς, με το πέρασμα του χρόνου, δεν ξαναβρήκα ανθρώπους σαν και αυτούς...Χαθήκαμε, όχι απο δική μου πρωτοβουλία...Μια φιλία αξίζει, όταν δεν βαριέσαι τον άλλο όταν σου μιλάει, όταν έχεις κοινά ενδιαφέροντα, ώστε να μιλήσεις σχετικά, και όταν τον αγαπάς πραγματικά, ώστε η κάθε επαφή μαζί του, να είναι σαν την πρώτη φορά, δηλαδή, κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό...Ποτέ μου δεν κατάλαβα, γιατί πρέπει να είμαι με λάθος ανθρώπους, ενώ κάπου εκεί έξω, υπάρχουν οι σωστοί...

Για να πετύχει μια οποιαδήποτε γνωριμία, πρέπει οι άνθρωποι να ταιριάζουν μεταξύ τους, και να έχουν κοινά ενδιαφέροντα...Είναι λογικό, να μένουν μόνοι, επειδή μόνοι περνάνε καλύτερα, απο ότι, όταν είναι μαζί με ανθρώπους με τους οποίους δεν έχουν κανένα κοινό! Πόσες φορές κάποιοι απο σας βγήκατε για καφέ ή για φαγητό έξω με κάποιους, αλλά δεν ξαναβγήκατε, επειδή δεν ταιριάζατε; Και γιατί να συμβιβαστείς με οτιδήποτε, ενώ κάπου εκεί έξω, υπάρχει κάποιος, ακριβώς σαν και σένα; Ειδού η απορία! Όταν εμένα μ΄αρέσει η Όπερα, και εσύ δεν έχεις καμία σχέση με Όπερα, εγώ γιατί να βγω μαζί σου; Πολλοί αναρωτιούνται, για κάποιους ανθρώπους, γιατί τους αρέσει η μοναξιά! Ποιος είπε ότι μας αρέσει; Καθόλου δεν μας αρέσει, όμως, δεν συμβιβαζόμαστε με οποιονδήποτε! Προσωπικά, δεν είμαι, η οποιαδήποτε! Ούτε εσύ είσαι, ούτε κάποιος άλλος, μοναχικός άνθρωπος! Έτσι; Απλά, είμαι πολύ επιλεκτική! Μου αρέσουν συγκεκριμένα πράγματα, και συγκεκριμένοι άνθρωποι! Επίσης, αν μου πεις ψέματα για σένα και το μάθω, δεν θα σου ξαναμιλήσω ποτέ. Και αυτό έχει συμβεί, σε κάποιες γνωριμίες μου, στις οποίες, άλλοι, έβαλαν το χεράκι τους! Αλλά έμειναν μόνο, γνωριμίες! Κοινά ενδιαφέροντα λοιπόν, και σωστή ηλικία! Συν πολλά άλλα, τα οποία, μόνο ένας χωρισμένος, μπορεί να στα διευκρινήσει! Όσο λοιπόν δεν γνωρίζω σωστά άτομα, προτιμώ τη μοναξιά, γιατί, όντως περνάω καλύτερα!!!

Αναρωτιέμαι, πως θα ήταν, να συναντούσα κάποιους παλιούς συμμαθητές μου, πως θα ήταν σαν άνθρωποι σήμερα, καλά, δεν θα γνώριζε ο ένας τον άλλο με τίποτα, είναι σίγουρο! Μιλάω για συμμαθητές απο το δημοτικό, με τους οποίους απο ότι θυμάμαι, είχα πολύ καλές σχέσεις, και όσο είμασταν παρέα, περνούσαμε πολύ καλά! Θα μου πείτε, πως μου ήρθε αυτό ξαφνικά, όχι, δεν σκέφτηκα κάτι συγκεκριμένο, απλά, έκανα μια σκέψη με τα παιδιά που συναντώ καθημερινά στη δουλειά μου, για φαντάσου λέω απο μέσα μου, να συνυπάρχω με τα παιδιά των συμμαθητών μου, και εγώ να φαίνομαι καλύτερη σε όλα, παρόλο που πέρασαν τόσα πολλά χρόνια! Γιατί το λέω αυτό; Επειδή δεν έχω υποχρεώσεις, όπως έχουν πολλοί παντρεμένοι άνθρωποι, επειδή ότι και αν έχει συμβεί στη ζωή μου, διαπίστωσα, ότι όντως, είμαι πολύ καλύτερα απο πολλούς...Και επειδή, κάποια πράγματα συνέβησαν, για να είμαι εγώ καλά σήμερα, άσχετα πόσο πόνεσαν στο παρελθόν! Αυτή είναι η αλήθεια! Είμαι καλά, και ευχαριστώ το Θεό για αυτό...Σκέφτομαι επίσης, φαντάσου να είχα παιδιά και να έκαναν παρέα με τα παιδιά των παλιών συμμαθητών μου! Ή μπορεί να κάναμε και μαζί παρέα, λόγο δουλειάς, όχι φυσικά κάτι σημαντικό, τυπικά πράγματα, μπορεί όμως να ήμουν εκείνη που θα τους έδινε συμβουλές για κάποιο ζήτημα, όπως θα έκαναν οι γονείς τους, που ξέρεις; Το γεγονός είναι, ότι όντως, όποτε βλέπω παιδιά στην ηλικία τους, αυτό σκέφτομαι...Τι να κάνουν οι συμμαθητές μου...Πως είναι σήμερα, τι έχουν πετύχει στη ζωή και τι όχι...Αν είναι ευτυχισμένοι, ή το αντίθετο. Γιατί, νοιάζομαι; Όχι για άλλο λόγο, απλά, βλέπω πολλές φορές παλιούς συμμαθητές να συναντιούνται, να μην έχουν χάσει επαφή όλα αυτά τα χρόνια, και σκέφτομαι τι  έφταιξε με μας τελικά; Τι φταίει και χάνονται οι άνθρωποι; Η αδιαφορία γενικώς, η ζωή γενικώς, ή κάτι άλλο; Ειδού η απορία...Το συμπέρασμα είναι πάντως, ότι χάνονται, ενώ θα μπορούσαν να συνεχίσουν να κάνουν παρέα και να περνάνε καλά! Το θέμα βέβαια είναι, να σκέφτονται όλοι το ίδιο, γιατί αν είναι η σκέψη μόνο ενός, αυτο δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ...Όλα αυτά τα χρόνια πάντως, αν και είχα πολύ καλή επαφή με κάποια άτομα, και θα ήθελα να συνεχίσω αυτή την επαφή μαζί τους, δεν καταφέραμε να έρθουμε κοντά όσο έπρεπε, και φυσικά, δεν μπορούσα να είμαι πάντα εγώ εκείνη που τους έφερνε όλους κοντά, οπότε, και εγω απομακρύνθηκα...Άλλο η πρόθεση, και άλλο τι βλέπεις στη συνέχεια, και προχωράς...Και αυτό ισχύει για κάθε είδους φιλική σχέση, δεν γίνεται να νοιάζεται μόνο ένας και να αδιαφορούν οι υπόλοιποι, γιατί γκρεμίζεται ότι και αν χτίσεις...Για αυτό το  λόγο συνήθως προχωράω παρακάτω και δεν κοιτάζω πίσω, επειδή δεν μ΄αρέσει να είμαι εγώ εκεί για όλους, και για μένα κανείς! Όλοι έχουμε προβλήματα, το θέμα είναι όμως, ότι αν θέλουμε να δοατηρήσουμε φιλικές σχέσεις, πρέπει να προσπαθούμε απο κοινού...Για αυτό και σταμάτησα να κάνω ότι έκανα στο παρελθόν...Σταμάτησα να διατηρώ επαφές, εφόσον δεν είχαν καμιά προοπτική! Θέλω να πω, ότι δεν φταίω εγώ, άλλοι έφταιξαν! Οπότε, δεν μπορείς να πεις ότι ήσουν φίλος με κάποιον, ο οποίος σε ξέχασε στην πορεία του χρόνου! Η καλύτερη έκφραση θα ήταν, <γνωστός>, ότι και αν περάσατε μαζί! Εκεί καταλήγουν οι περισσότερες φιλικές σχέσεις...Στον κάδο των αχρήστων...Γιατί, αν άξιζε κάτι, θα ήταν εδώ! Σωστά; Έχω αναφερθεί πολλές φορές στα λεγόμενα <σκουπίδια>, γιατί το κάνω όμως, έχει σκεφτεί κανείς; Είναι μια σωστή λέξη για λάθος ανθρώπους που πέρασαν απο τη ζωή μας, οι οποίοι σκοπό είχαν να πάρουν, όχι να δώσουν...Διότι, ότι δίνεις με την καρδιά σου, μένει, όσα χρόνια και αν περάσουν...Αν όμως θέλεις να πάρεις, ο άλλος θα το θυμάται και θα αποχωρεί, όποτε και αν τον πλησιάσεις! Ένας λοιπόν απο τους σοβαρούς λόγους που αποχώρησα απο <λυκοφιλίες>, ήταν, ότι πάντα ήθελαν κάτι να πάρουν απο μένα! Και αυτό το τονίζω, επειδή με ρωτάνε, μα γιατί δεν βγαίνεις με τους φίλους σου; Εξαρτάται, ποιοι ήταν, οι φίλοι μου! Έχει μεγάλη διαφορά! Και αυτό ισχύει, για όλες τις <φιλίες> που έκανα, όχι μόνο στο δημοτικό, αλλά και στη μετέπειτα ζωή μου! Αρκετοί, δεν άξιζαν! Ποιος νορμάλ άνθρωπος, συνεχίζει να έχει επαφές με κάποιον, ο οποίος του έχει αποδείξει, ότι δεν αξίζει; Κανείς, υποθέτω! Και έτσι είναι! Παρόλα αυτά, απο περιέργεια και μόνο, το τονίζω αυτό, και δεν αναφέρομαι τώρα στην αγάπη της ζωής μου ο οποίος ήταν και συμμαθητής, αναφέρομαι σε όλους τους άλλους, θα ήθελα να τους δω κάποια στιγμή, μόνο και μόνο για να μάθω, πως είναι, και τι κάνουν! Και κάτι άλλο! Αν τους συναντήσω ποτέ, θέλω να είμαι με την αγάπη της ζωής μου, όλοι μαζι, σε μια παρέα! Γιατί; Για να κάνουμε μια φιλοσοφική συζήτηση για τις ανθρώπινες σχέσεις! Ποτέ δεν είναι αργά, πιστεύω! 

Γιατί το κάνουν άραγες; Τι όφελος έχουν και ανακατεύονται γενικώς; Είτε είναι ηλίθιοι μετά συγχωρήσεως, είτε κάνουν πειράματα για την αποδοχή ή όχι των άλλων, κάτι το οποίο σκέφτομαι συνεχώς...Λοιπόν! Έχω να πω το εξής πάνω σε αυτό! Εφόσον την απάντηση την γνωρίζουμε όλοι, όσον αφορά την αποδοχή ή όχι των άλλων, γιατί κάποιοι ανακατεύονται; Εγώ, προσωπικά, επειδή γνωρίζω τι ακριβώς κάνουν κάποιοι όσον αφορά τις γνωριμίες, για αυτό και έχω γνωρίσει τους εντελώς αντίθετους, κάνω τα πάντα προκειμένου να στρίψω δια του αρραβώνος, που λέει ο κόσμος! Τι τους κάνει να πιστεύουν, ότι, αν δω κάτι στραβό, θα κάτσω με σταυρωμένα χέρια; Μέχρι τώρα, έχω βγει αληθινή, σε όλα! Και όταν λέω σε όλα, το εννοώ! Δεν μετάνιωσα για τίποτα απο όσα έκανα και κάνω για κάποιους ανθρώπους, γιατί δεν αξίζουν! Τελείωσε! Δεν αξίζουν! Και ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω ενα γεγονός, για ποια με πέρασαν κάποιοι, και έφεραν στο δρόμο μου ανάξιους ανθρώπους; Δεν πάνε να κοιταχτούν καλύτερα στον καθρέφτη; Να τα λέμε και αυτά, έτσι; Θα το εκτιμούσα δεόντως, όσον αφορά κάποιους, να πάψουν να εκμεταλλέυονται την υπομονή μου, γιατί καμιά μέρα θα σπάσω κανένα κεφάλι, και να κάτσουν επιτέλους στα αυγά τους, γιατί εγώ δεν έχω καμία πρόθεση να βγω με κανέναν απο όσους μου γνώρισαν! Οι βλέψεις μου είναι υψηλές, και δεν συμπεριλαμβάνουν κανέναν! Συγνώμη κιόλας, αλλά είμαι σε ηλικία να διαλέγω! Όλοι όσοι ανακατεύτηκαν μέχρι τώρα, και δεν είναι συγγενείς, τους εύχομαι ολόψυχα, να βρουν είτε τα παιδιά τους, είτε οι ίδιοι, κάποιον άνθρωπο,σαν αυτούς που έφεραν στο δρόμο μου! Και μετά, ας έρθουν να μου πουν ότι δεν είχα δίκιο! 

Απευθύνομαι σε όλους όσους ανακατεύονται στα προσωπικά μου! Τι είναι καλύτερο να πω; Ότι δεν θέλω, ούτε θα θελήσω κάποιον τον οποίο είτε θέλουν οι άλλοι για μένα, είτε με θέλει αυτός, ή να του πω ότι σε θέλω και να μη με έχει πραγματικά, ποτέ, με όλη την έννοια της λέξης; Και οι δυο θα χάσουμε, έτσι όμως! 

Μου κάνει τρομερή εντύπωση ενα γεγονός...Όσο και αν ψάχνω, δεν βρίσκω τους ανθρώπους που θέλω, και στη θέση τους είναι πάντα, άλλοι! Αρχίζω και ανησυχώ ότι κάτι δεν πάει καλά...Ότι κάτι έχουν πάθει...Γιατί δεν έχουν δώσει σημεία ζωής εδω και χρόνια; 

...θα έβαζα τους ανθρώπους, σε λάθος εργασία, σε λάθος τόπο, και σε λάθος χρόνο...Δεν είμαι όμως, δοξα το Θεό, απλά, επειδή συμβαίνουν πολλά, σκέφτομαι και αυτό το ενδεχόμενο...Γιατί ένας Ανώτερος άνθρωπος, να παίζει με τους ανθρώπους; Γιατί, να είναι σε λάθος χώρο οι σωστοί άνθρωποι, και οι λάθος στο σωστό; Γιατί να σαμποτάρουν, εναν μάρτυρα υπόθεσης; Γιατί, δηλώνουν παρόντες, εκεί που δεν υπάρχει λογική, και απουσιάζουν στα λογικά θέματα; Και το κυριότερο, η αστυνομία, γιατί κάνει τα στραβά μάτια;

Για πιο λόγο, θα έπαιζε κανείς θέατρο, αν ήταν αστυνομικός; Φυσικά, για να βρει την άκρη του νήματος, σε μια υπόθεση! Σωστά; Και αν έψαχνε σε λάθος χώρο με λάθος ανθρώπους, και οι σωστοί, ήταν εκτός του οπτικού του πεδίου, τι θα έκανε; Λογικά, θα εστίαζε, στις αναφορές, και τα ευρήματα κάποιου άλλου ανθρώπου, εντός του χώρου στον οποίο έψαχνε...Θα το έκανε όμως, ή θα έκανε τα στραβά μάτια; Ειδού η απορία! Και το θέμα δεν είναι απλά, να <ακούσει> εναν μάρτυρα υπόθεσης, αλλά να καθίσει μαζί του, και να μιλήσει εφ όλης της ύλης, προκειμένου να διαλευκάνει μια υπόθεση...Δυστυχώς, με μένα, δεν το έκανε κανείς! Οπότε, είτε νομίζουν άλλα γεγονότα, είτε κάνουν τα στραβά μάτια για κάποιους, είτε έχουν συλλάβει τους υπαίτιους ενός <εγκλήματος>...Εγώ, όμως, τι ρόλο παίζω; Γιατί με αγνοούν; Και γιατί δεν μου μιλάει κάποιος, σταράτα για κάτι; Και το κυριότερο, γιατί συνεχίζουν να παίζουν θέατρο μαζί με τους αληθινούς ηθοποιούς αλλά και τους απλούς ανθρώπους; Πολύ θα ήθελα να μιλήσω με εναν λογικό άνθρωπο...Είμαι απόλυτα σίγουρη, ότι θα είχαμε πολλά να πούμε...

Κάποτε, είχα διαβάσει ενα απόσπασμα απο ενα βιβλίο του Leo Buscalia...Ήταν ένας απο τους αγαπημένους μου, του είδους...Κάπου έγραφε λοιπόν, και θα σας το πω, με δικά μου λόγια, γιατί δεν έχω το βιβλίο εύκαιρο, ότι ήταν ενα ζευγάρι, που τους χώρισε ο πόλεμος. Η κοπέλα, ήθελε τόσα να πει στο αγόρι της, και τόσα να κάνουν μαζί, όμως, πάντα κάτι έστεκε εμπόδιο...Όταν το αγόρι έφυγε για τον πόλεμο, εκείνη περίμενε να γυρίσει και να του πει, όλα όσα δεν του είπε ποτέ...Όμως, εκείνος, δεν γύρισε...Ο Leo Buscalia, με αυτή την ανάρτηση, προέτρεψε τους αναγνώστες του, ότι σκέφτονται να κάνουν, οτιδήποτε στη ζωή τους, να το κάνουν σήμερα! Γιατί αύριο, μπορεί να είναι πολύ αργά για κάποια πράγματα...Και δυστυχώς, αυτό συμβαίνει συνήθως...Αφήνουμε τη ζωή να φεύγει, χωρίς να κάνουμε ή να πούμε κάποια σημαντικά πράγματα, για τα άτομα που αγαπάμε...Εγώ, δεν το μετάνιωσα ποτέ, που έγραψα πολλά, για τον Αυγουστίνο...Ακόμα και αν δεν τα διαβάσει ποτέ, ακόμα και αν τα διάβασαν λάθος άτομα, δεν το μετανιώνω...Μπορεί μια μέρα να γίνει και αυτό, ελπίζω όμως να συμβεί σε αυτή τη ζωή...Γιατί όλα μου τα ποιήματα, για εκείνον τα έγραψα...Δυστυχώς, όπως είπα, πήγαν σε λάθος χέρια...Και λάθος ανθρώπους...Όπως και τόσα άλλα, που έχω γράψει...Αναρωτιέμαι, τι είδους άνθρωποι είναι, αν κλέβουν τις σκέψεις δυο αγαπημένων...Αν τις προωθούν ως δικές τους, και για άλλους ανθρώπους, με τους οποίους εγω δεν θέλω να έχω καμία σχέση...Δεν έχουν τσίπα πάνω τους; Ο Αυγουστίνος, ήταν για μένα, η αδερφή ψυχή μου...Αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν είναι ακόμα...Αν και εξακολουθώ να γράφω για αυτόν, εκείνος δεν εμφανίζεται. Και το ερώτημα παραμένει άλυτο, γιατί δεν είναι λογικό! Εγώ, αν ήξερα ότι θέλει να με δει κάποιος, θα πήγαινα τρέχοντας, μόνο και μόνο για να δω τι με θέλει! Οπότε, μόνο ενα μπορεί να σημαίνει αυτό...Ότι δεν είναι εν ζωή! Μακάρι να πέφτω έξω...Είμαι σε ενα χώρο ηθοποιών, με τους οποίους τα πάμε πολύ καλά μεταξύ μας, αν και δεν καταλαβαίνω, γιατί βρέθηκαν στον ίδιο χώρο, ηθοποιοί, δημόσιοι υπάλληλοι, αστυνομικοί, λογιστές, πολιτικοί, γιατροί, εφοπλιστές, νηπιαγωγοί, αλλά και άτομα χωρίς καμιά αξία...Αν ήμουν αστυνομικός, και είχε συμβεί κάτι σοβαρό, θα τους καλούσα με κάποιο τρόπο όλους μαζί, στον ίδιο χώρο, για την υπόθεση μου...Το θέμα είναι όμως, ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση, κάτι δεν πάει καλά...Πολλά δεν πάνε καλά βασικά, αλλά τέλος πάντων...Γιατί με θέλουν εμένα, ως Αμέα εκεί; Μήπως, επειδή τους Αμέα δεν τους καλούν στο δικαστήριο; Εγώ θα πήγαινα τρέχοντας αν είχε συμβεί κάτι, να καταθέσω! Μήπως λοιπόν, κάποιοι, φοβούνται την κατάθεση μου; Αυτό είναι λοιπόν; Και γιατί δεν είδα ακόμα τον Αυγουστίνο; Μήπως, έχει σχέση με πολιτικούς; Μήπως τον εκβιάζουν; Τι στην οργή έχει συμβεί; Εδω και πολύ καιρό προσπαθώ να βγάλω μια άκρη με τόσα που έχουν συμβεί, και για να είμαι ειλικρινής, στα περισσότερα έχω πέσει μέσα...Το ερώτημα μου είναι, ποιος φταίει για όλα αυτά, τα οποία εξακολουθούν να συμβαίνουν απο την πρώτη μέρα που πήγα εκεί, και γιατί δεν τον έχουν βρει ακόμα; Εγώ βρήκα περισσότερα απο τους αστυνομικούς! Και όμως, με έχουν στο περιθώριο! Γιατί όμως; Τι έχει συμβεί; Και γιατί κανείς δεν μιλάει; Μήπως είναι όλοι μπλεγμένοι; Αυτό είναι; Για αυτό γίνονται όλα αυτά; Για αυτό, τίποτα δεν πάει καλά στη ζωή μου γενικώς; Πολύ θα ήθελα να μάθω πάντως, απο την αστυνομία τι άλλο δεν ξέρω! Γιατί εγώ, δεν θα είχα πρόβλημα να καταθέσω! Το πρόβλημα προφανώς το έχουν άλλοι! Για αυτο δεν έχω δει ακόμα τον Αυγουστίνο! Για αυτό έχει εξαφανιστεί...Αλλά ο Αυγουστίνος, που είναι, τελικά; 

Κάποιοι άνθρωποι, παραμένουν μόνοι, όχι επειδή δεν γνώρισαν πολύ κόσμο, ούτε επειδή δεν ταίριαζαν με κανένα...Απλά, δεν βρήκαν αυτό το κάτι, το οποίο διαφοροποιεί έναν άνθρωπο απο τους υπόλοιπους...Δεν ξέρουν όλοι να αγαπούν, και αυτό το δείχνουν οι πράξεις του καθένα...Η αγάπη, συνεπάγεται με σεβασμό...Εσύ, ήξερες να αγαπάς...Με χίλιους τρόπους, αθόρυβα...Έδειχνες ανα πάσα στιγμή την αγάπη σου, και ας μην ήσουν εκεί...Σημασία δεν έχει ότι δεν ήσουν εκεί, αλλά ότι δεν με ξέχασες...Σημασία έχει, ότι όπου και αν ήσουν, ήσουν μαζί μου...Ποιος λόγος υπάρχει, να μη σε βλέπω; Πιστεύω, κανένας! Μη μου ξαναστείλεις σωσία σου...Γιατί μπορώ να τον ξεχωρίσω...

Θα βγαίνατε με εναν διόλου εμφανίσημο άνθρωπο; Με κάποιον, με τον οποίο δεν θα είχατε τίποτα κοινό; Με κάποιον, με τον οποίο, αρχικά σας τράβηξε η ομορφιά του, αλλά στη συνέχεια, σας απώθησε ο χαρακτήρας του; Προσωπικά, όχι...Και όμως, σε ορισμένες εργασίες, κοιτάνε και άλλα προσόντα, εκτός απο το χαρακτήρα και τη μόρφωση, και έχουν να κάνουν με την ομορφιά προσώπου και σώματος! Κάτι, το οποίο δυστυχώς, απορρίπτει σημαντικούς ανθρώπους και σημαντικές γνωριμίες, μόνο και μόνο, επειδή αυτά που μετράνε είναι το καλίγραμμο σώμα, και το πανέμορφο πρόσωπο! Και δεν μιλάω μόνο για το χώρο της μόδας, αλλά και για το χώρο του γραφείου, για μια εργασία γραμματέων για παράδειγμα, η οποία, αν το αφεντικό είναι για πέταμα, μπορεί να εκβιάζει με ανήθικες προτάσεις, προκειμένου μια γυναίκα να κρατήσει τη δουλειά. Ίσως, όχι εμφανές, όμως η πρόταση για κάτι άλλο, θα είναι ανοιχτή...Το παράδειγμα της γραμματέως είναι ενα απο τα πολλά, όμως, δυστυχώς, πολλά κορίτσια πέφτουν θύματα εξαπάτησης, εξαιτίας της ομορφιάς τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο! Αν είναι έξυπνες, ξεφεύγουν, αν όχι, υπομένουν μέχρι να τύχει κάτι άλλο. Και υπάρχει ενα ερώτημα πολύ βασικό για μένα, γιατί εγω προσωπικά, αν ήμουν αφεντικό, θα διάλεγα ανθρώπους γύρω μου, με βάση το χαρακτήρα τους, και μόνο, γιατί, αν και η μόρφωση, είναι επίσης βασική, δεν αποτελεί εισιτήριο για μένα, για καλύτερη θέση! Ο χώρος της τηλεόρασης επίσης, είναι ενας χώρος ο οποίος προσδοκεί εκτός απο το ταλέντο κάποιου, και την ομορφιά...Και μου κάνει μεγάλη εντύπωση το γεγονός, ότι ενώ, αρκετές γυναίκες, έχουν το χάρισμα και τα κότσια να αναλάβουν μια εργασία στην τηλεόραση, οι υπεύθυνοι, πάντα διαλέγουν άτομα, τα οποία πάντα περνούν απο τέστ δια κοινού, προκειμένου να μείνουν ή να φύγουν απο τη δουλειά...Τελικά, έχω παρατηρήσει, ότι τα άτομα τα οποία παραμένουν για πολλά χρόνια στην τηλεόραση, είναι <πλαστικές κούκλες>, έτοιμες για όλα και για όλους! Το ίδιο ισχύει και για τους άντρες, βεβαίως! Αναρωτιέμαι, για πόσο ακόμα, οι άνθρωποι θα περνούν απο τέστ αποδοχής, ή μη αποδοχής των άλλων...Οι άνθρωποι, δεν είναι μηχανές εξυπηρέτησης κοινού, έχουν ψυχή να δώσουν στους άλλους...Και αν κάποιος, δεν είναι καλός άνθρωπος, ότι και αν πετύχει στη ζωή του, θα είναι πρόσκαιρο...Και αυτό ισχύει, για όλες τις δουλειές...Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί, τι παίζεται τελικά, πίσω απο όλα αυτά; Εγώ, αυτό που βλέπω πάνω απο όλα, είναι μια εμμονή για το ατσαλάκωτο, το τέλειο, το αποδεκτό απο τους άλλους! Μα επιτέλους, ποιοι είναι οι άλλοι, ώστε να εκφράζουν γνώμη; Κοιτάχτηκαν ποτέ στον καθρέφτη, να δουν και τα δικά τους ελαττώματα; Αμφιβάλλω! Πως είναι δυνατόν, να προσδοκούν απο εναν άνθρωπο την τελειότητα, εφόσον, δεν είναι ούτε οι ίδιοι τέλειοι; Και λοιπόν; Την θέλουμε την τελειότητα; Ρωτήσατε ποτέ το κοινό, το οποιοδήποτε κοινό, πως βλέπει τους άλλους; Θα εκπλαγείτε απο τις απαντήσεις...Ελάχιστοι θα σας πουν, ότι χρειάζονται μια <κούκλα> δίπλα τους...Οι περισσότεροι θα σας πουν, χρειάζομαι <χαρακτήρα>! Χρειάζομαι, <μόρφωση>...Αλλά δεν είναι ανάγκη να τα έχουμε όλα στη ζωή...Ίσως λίγο απο όλα, όχι όμως την τελειότητα! Κανείς δεν είναι τέλειος. Οι νεότεροι, διαλέγουν τις <κούκλες>, επειδή δεν σκέφτονται μακροχρόνια για κάτι. Οι μεγαλύτεροι όμως, διαλέγουν το <χαρακτήρα και τη μόρφωση>, γιατί αυτά μένουν, όταν όλα τα άλλα φύγουν, με τα χρόνια! Οι νεότεροι όμως, δεν σκέφτονται το μέλλον, μόνο το παρόν, γιατί πολύ απλά, δεν είναι άξιοι να <δουν> μακροπρόθεσμα για κάτι ή κάποιον...Και αναρωτιέμαι, γιατί ο χώρος της τηλεόρασης αλλά και του δημόσιου τομέα, είναι τόσο φτωχός! Επειδή οι επιλογές των ανώτερων, είτε επειδή αποσκοπούν προς όφελος τους, είτε προς όφελος της εργασίας, είναι φτηνές, και άνευ σημασίας...Ο βασικός σκοπός τους όμως, είναι να παέι καλά η δουλειά, οπότε, όλα τα άλλα παραμερίζονται! Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός, ότι, οι άνθρωποι οι οποίοι κάνουν τη δουλειά της <γλάστρας>, δεν ζουν ποτέ φυσιολογική ζωή! Είναι απλά ρομπότ, και με ενα πάτημα κουμπιού, τους κάνουν ότι θέλουν! Αξίζει τον κόπο; Για αυτούς, ναι, γιατί όλα για το χρήμα γίνονται! Θα διαλέγατε λοιπόν τον οποιονδήποτε για συνεργάτη σας, για φίλο σας, ή για αισθηματική σχέση; Φαντάζομαι αναλόγως την ηλικία σας, θα απαντήσετε αναλόγως...Η αλήθεια όμως είναι, ότι το ωραίο, τραβάει! Και μάλιστα, είναι το πρώτο που κοιτάζει κανείς, όταν συναντά έναν άνθρωπο. Στη συνέχεια όμως, τι γίνεται; Εξαρτάται, αν η άλλη πλευρά, έχει καταλάβει τι παίζεται, θα αντιδράσει αναλόγως! Γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο! Και αν απο την άλλη πλευρά δεν τίθεται κανένα θέμα οποιασδήποτε σχέσης με κάποιον, θα κάνει τα πάντα να αποδεσμευτεί! Οι έξυπνες γυναίκες, το κάνουν αυτό! Κλείνω παρένθεση, για να συνεχίσω ως εξής! Όταν ένας εργοδότης θέλει κάποιον στη δουλειά του, καλό είναι να μην κοιτάζει μόνο την επιφάνεια, αλλά το περιεχόμενο. Διότι, μπορεί να τα πάνε καλά σε όλα, αλλά βασικά θέματα, όπως η δουλειά και η συνεργασία, να μείνουν πίσω...Και τι να το κάνεις, αν, έχεις δίπλα σου τον τέλειο άνθρωπο, αλλά κενό απο αισθήματα; Η μόρφωση δεν συνεπάγεται πάντα καλό χαρακτήρα, και το αντίθετο...Όμως, πριν κάποιος κάνει μια επιλογή σχετική με δουλειά ή σχέση, καλό είναι να ρωτήσει και τον άλλο, αν συμφωνεί! Γιατί πολλές παρεξηγήσεις γίνονται, όταν δεν ρωτάμε! Επίσης, είναι καιρός να σταματήσει το μπούλινγκ ανάμεσα στους ανθρώπους. Πρέπει να έχεις τακτ για να προχωρήσεις στη ζωή σου. Δεν είναι οι άνθρωποι άψυχα αντικείμενα, ώστε να τους προβάλλεις προσδοκόντας την αποδοχή τους ή όχι απο το κοινό! Άλλωστε, ποιος είσαι εσύ, που θα αποφασίσεις για τη ζωή του άλλου; Μπορεί να είσαι χειρότερος, αλλά να μην το δέχεσαι! Για αυτό το λόγο προσπαθείς να μειώσεις τους άλλους! Έχεις σκεφτεί όμως, ότι αυτό που απορρίπτεις εσύ, είναι θησαυρός για κάποιον άλλο; Αλλά όπως είπα, γιατί αποφασίζεις για τους άλλους; Δεν είσαι Θεός, δεν είσαι καν ανώτερος, παρά μόνο ίσως λόγο επαγγελματος, ε, και; Η ανωτερότητα σου, θα φανεί απο τον τρόπο που φαίρεσαι στους άλλους! Όχι απο οτιδήποτε άλλο! Και ειλικρινά, απορώ, με τι κριτήρια σε διάλεξαν οι άλλοι, να κάνεις μια δουλειά για την οποία δεν κατέχεις...Όχι λόγο μόρφωσης, αλλά λόγο χαρακτήρα! Για αυτό επιμένω στο χαρακτήρα...Γιατί ελάχιστοι ανώτεροι, είναι και Άνθρωποι...Για αυτό αναρωτιέμαι, γιατί πάντα βάζουν λάθος ανθρώπους σε λάθος θέσεις...Δεν μπορεί να μη βλέπουν τα έργα τους! 

Αν με ρωτούσαν, ποιους θα ήθελα να δω απο δω και στο εξής, θα ξεκινούσα με τους συγγενείς μου...Ανθρώπους με τους οποίους έχουμε χαθεί, απο δική τους βλακεία...Συγγενείς απο την πλευρά της μητέρας μου...Απο την πλευρά της γιαγιάς και του παππού μου...Θα τους ρωτούσα, για πιο λόγο δεν είχαμε καμία επαφή τόσα χρόνια...Θα μου απαντήσουν προφανώς, ότι ήταν απασχολημένοι με κάτι...Με την απασχόληση τους όμως, έχασαν την ευκαιρία της γνωριμίας τους μαζί μου...Η οποία, θα ήταν ιδιαίτερα επικοδομητική απο πολλές απόψεις...Προσωπικά, ήθελα να έχω επαφή μαζί τους. Επειδή με ορισμένους ταιιράζαμε στις απόψεις μας...Όμως, δεν επικοινωνούσαν ούτε με τους υπόλοιπους της οικογένειας, με μένα θα μιλούσαν; Τραγική ειρωνία, έ; Να μην ξέρεις, ότι υπάρχει κάποιος όμοιος με σένα, τον οποίο αξίζει να συναντήσεις, και να αποξενώνεσαι απο όλους, επειδή είσαι του Πανεπιστημίου...Αλήθεια, η γνώση συνεπάγεται και με τη μοναξιά; Γιατί εγώ ξέρω πολλούς οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρία να γνωρίσουν την οικογένεια τους, ούτε σνομπάρουν κανέναν απο αυτούς, για κανένα λόγο...Συχνά, ρωτούσα τους δικούς μου σχετικά με τους συγγενείς τους, και μου έλεγαν, η γιαγιά και ο παππούς, ότι εκείνοι, έκαναν το καθήκον τους, έπαιρναν τηλέφωνο, είχαν μια επικοινωνία μαζί τους, σε αντίθεση με τους άλλους, οι οποίοι ποτέ δεν έκαναν το ίδιο, με αποτέλεσμα αν και συγγενείς, να παραμείνουν ξένοι...Πάντα αναρωτιόμουν, γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά απάντηση λογική, δεν πήρα...Μας σνόμπαραν, λόγο μόρφωσης; Μα είναι δυνατόν; Ποιος νοήμων άνθρωπος το κάνει αυτό; Και όμως, έτσι έγινε...Θα ήθελα λοιπόν να τους δω όλους, για να τους ρωτήσω, αν τελικά άξιζε αυτή τους η συμπεριφορά, να καταστρέψει τους οικογενειακούς μας δεσμούς...Ήταν τόσο δύσκολο να πάρουν ενα τηλέφωνο, να κρατήσουν μια επαφή; Απο την πλευρά μου, προ ετών, και εγώ νοιαζόμουν για τους άλλους, και έπαιρνα τηλέφωνο έστω για να δω τι κάνουν...Απο τις άλλες πλευρές όμως, υπήρξε αδιαφορία, με τη δικαιολογία της δουλειάς και των συνεχόμενων υποχρεώσεων...Τελικά, έπαψα και εγω να επικοινωνώ, για αυτό το λόγο...Βαρέθηκα να είμαι η μοναδική που επικοινωνούσε με τους άλλους...Σήμερα, μιλάω μόνο με 3 πολύ κοντινά μου άτομα...Και αυτό είναι όλο...Αν μετά απο τόσα χρόνια απουσίας, με έπαιρνε κάποιος τηλέφωνο, αν ήταν απο εκείνους τους οποίους έπαιρνα εγώ, αλλά δεν έδιναν καμία σημασία, θα αναρωτιόμουν, γιατί με θυμήθηκαν τώρα! Αν πάλι, ήταν συγγενείς με τους οποίους δεν είχα ποτέ επικοινωνία, θα χαιρόμουν, γιατί θα ξεκινούσε μια ουσιαστική επαφή μεταξύ μας...Εννοείται, ότι θα τους ρωτούσα ποιοι είναι, αν δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ! Αν όμως, έκαναν την κίνηση της επικοινωνίας, πιστεύω, θα κερδίζαμε όλοι...Γιατί όλοι, θα είχαμε να δώσουμε και να πάρουμε κάτι μεταξύ μας, ειδικά με όσους ταίριαζα μαζί τους...ΠΙστεύω ότι ποτέ δεν είναι αργά για κάτι τέτοιο...Η γιαγιά μου και ο παππούς μου απο κει πάνω, είμαι σίγουρη ότι θα μας έβλεπαν με χαρά...Θα ήθελα να κάνω μια ευχή λοιπόν, λίγους μήνες πριν φύγει ο χρόνος...Να δω και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μου απο την πλευρά του παππού και της γιαγιάς...Αλλά και αγαπημένους παλιούς φίλους, με τους οποίους έχουμε χαθεί, επίσης απο δικιά τους βλακεία...Πάντως, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ένας άνθρωπος ο οποίος δεν νοιάζεται την ίδια του την οικογένεια, πως θα νοιαστεί για το ταίρι του μεθαύριο; Εννοώ, όταν κάποιος βρίσκει συνεχώς δικαιολογίες, προκειμένου να μη μιλήσει με άτομο της οικογένειας του, την ίδια ακριβώς στάση θα έχει και απέναντι σε οποιαδήποτε γνωριμία...Μα δεν χτίζονται έτσι οι σχέσεις! Χρειάζεται αγάπη, απο κοινού! Γιατί, όταν νοιάζεσαι για κάποιον, δεν σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου, ούτε τις ώρες δουλειάς σου...Βρίσκεις χρόνο, παντού και πάντα! Ίσως για αυτό να είχα πάντα καλύτερη σχέση με τους δασκάλους μου...Διότι εκείνοι, πάντα είχαν χρόνο για μένα...Και είμαι περήφανη, επειδή σήμερα τους έβαλα τα γυαλιά...Για όσα έχω καταφέρει στη ζωή μου! 

Και όμως! Η γιαγιά μου και ο παππούς μου, εξακολουθούν να με προστατεύουν απο κει ψηλά! Με προστατεύουν απο κάθε είδους κακό, όπου και αν είμαι, ότι και αν κάνω...Μέσω συγγενών και φίλων...Νιώθω τυχερή που τους έχω στη ζωή μου...Ίσως τη μέρα που έχασα τα χρυσαφικά μου, η γιαγιά μου να ήθελε να μου πει κάτι...Τελικά, τίποτα, μα τίποτα δεν είναι τυχαίο...

Αισθάνομαι τυχερή επειδή τους συνάντησα...Άλλωστε η ιδανική φιλία, προέρχεται πάντα μέσα απο αντίξοες συνθήκες, αλλά και χαρούμενες στιγμές...Και ο αληθινός φίλος, είναι εκείνος που μπορεί να σε ακούσει, και να ψάξει τα όσα έχεις ανακαλύψει, ώστε να δει την πάσα αλήθεια...Αισθάνομαι τυχερή, γιατί μέσα στην ατυχία μου, γνώρισα και ορισμένους αξιόλογους ανθρώπους...Και είναι θαύμα σήμερα, να μπορέσεις να συναντήσεις τέτοιους ανθρώπους...Είμαστε στο επίπεδο της συννενόησης...Εγώ ανακαλύπτω, αυτοί, ψάχνουν...Και όλοι μαζί, μαθαίνουμε! Υπάρχει τίποτα καλύτερο; Μια φιλία όμως, δεν ξεκινάει μόνο για κάποιο σκοπό, αλλά συνήθως τυχαία...Άλλωστε, ανέκαθεν μου άρεσαν τα τυχαία! Και προβλέπω, να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τα προνόμοια της φιλίας, για πολλά χρόνια! Είμαστε, σαν τους 4 σωματοφύλακες! Ξεσηκώνουμε τους πάντες και τα πάντα, προκειμένου να μάθουμε! Αλλά όταν μαθαίνουμε, βάζοντας στη σειρά τα προσωπικά ευρήματα του καθενός, απολαμβάνουμε ακόμα ενα προνόμοιο! Της προσωπικής ευχαρίστησης, επειδή λύσαμε ενα πρόβλημα! Και είναι πραγματικά, μεγάλο επίτευγμα, να επικοινωνούν μυαλά, για το κοινό καλό! Χαίρομαι που ανήκω στην <αστυνομική> ομάδα! Χαίρομαι επειδή, δεν υπάρχουν πλέον, αναπάντητα ερωτήματα...Με τον καιρό, και με την εστίαση στη λεπτομέρεια, όλοι είδαν ότι έχω δίκιο! Αν δεν είναι αυτό επιτυχία, τότε τι είναι;

Ότι και να λένε οι άλλοι, η αγάπη είναι μια! Δεύτερη δεν υπάρχει, όσοι και αν περάσουν απο τη ζωή μας! Ίσως επειδή μας καθορίζει σε γενικά σημεία, ίσως επειδή ήταν ο σταθμός μας, η εξέλιξη μας, αυτός που μας έκανε καλύτερους ανθρώπους... Δεν έχει σημασία η στιγμή της γνωριμίας, αλλά το αντίκτυπο που είχε στη μετέπειτα ζωή μας...Αυτό το κάτι,το δυνατό, το οποίο σήμανε την έναρξη γιορτής μέσα μας! Μιας γιορτής που όμοια της, δεν είδε ποτέ κανείς...Αγάπη...Τι όμορφο συναίσθημα! Τι όμορφη λέξη, και τι μεγάλη αξία! Τι είναι αυτό που κάνει ορισμένους να πιστεύουν, ότι μπορείς να αγαπήσεις το ίδιο, δεύτερη φορά; Και συνήθως, το ανεκπλήρωτο είναι ο σταθμός μας! Όχι οτιδήποτε άλλο ζήσαμε! 

Ακόμα να σε δω...Τι έγινες; Γιατί δεν ήρθες; Γιατί κρύβεσαι απο μένα και το πεπρωμένο; Μα δεν το βλέπεις; Γεννηθήκαμε να είμαστε μαζί...Εγώ και εσύ, ίσον ένα...Και περνάνε τα χρόνια χωρίς εσένα...Και είμαι εκεί, στο θέατρο , περιμένοντας να σε δω...Μα δεν σε είδα...Που είσαι; Για σένα είμαι εκεί...Νομίζεις, θα ξεκινούσα πάλι κάτι, γνωρίζοντας ότι δεν θα βγει πουθενά, αν δεν είχα στο μυαλό μου εσένα; Πως να ξεχάσω το άλλο μου μισό; Μπορεί να πέρασαν χρόνια, αλλά σε θυμάμαι ακόμα...Θυμάμαι το χαρακτήρα σου...Θυμάμαι τα όνειρα που έκανες...Θυμάμαι, τα ποιήματα που σου έγραψα και δεν τα διάβασες ποτέ...Αυγουστίνε μου...Το σώμα μπορεί να αλλάζει, ο χαρακτήρας ποτέ...Και εγώ είμαι καλύτερη απο πριν...Και εσύ, ο ίδιος που γνώρισα...Ήσουν, είσαι και θα είσαι, η αγάπη μου...Μια ολόκληρη ζωή χωρίς εσένα...Πόσο να περιμένω; Γιατί δεν ήρθες; Σε περίμενα...Πάντα θα σε περιμένω...Αγάπη μου...

Και όμως, είναι οι καλύτεροι φίλοι μας! Η καλύτερη ψυχοθεραπεία, η πιο όμορφη παρέα, οι φύλακες άγγελοι μας! Όταν σε κοιτάζουν στα μάτια, καταλαβαίνεις αμέσως την αγάπη και την αφοσίωση τους, ξέρεις εκ των προτέρων, ότι η επιλογή σου να βάλεις στη ζωή και στο σπίτι σου ένα σκυλάκι, ήταν η πιο σοφή απόφαση σου! Γνωρίζεις, ότι κάθε φορά που θα του μιλήσεις για ότι σε απασχολεί, θα καθίσει πλάι σου και θα σε ακούσει χωρίς διακοπές, απλά, θα σε αγκαλιάσει με το βλέμμα και το σώμα του, δείχνοντας σου με πολλούς τρόπους την ανειδιοτελή αγάπη του! Και ποιος είναι αυτός, ο οποίος είχε σκύλο, τον έχασε, και δεν πήρε άλλο; Όχι ότι θα αντικαταστήσει το σκύλο της καρδιάς του, διότι όπως και οι άνθρωποι, έτσι και τα σκυλιά έχουν το δικό τους χαρακτήρα, όμως, και μόνο που θα μπει στη ζωή του, θα δώσει νόημα και φτερά για παρακάτω! Ο σκύλος μας λοιπόν, η αγάπη μας, με απαραίτητη προϋπόθεση την πραγματική αγάπη μας προς εκείνον, θα είναι δίπλα μας εφ όρου ζωής, έστω, για όσο πάει, δίνοντας μας τα εφόδια για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πιο επιμελείς, πιο δοτικοί, πιο υπεύθυνοι...Και όποιος έχει σπίτι του και παιδιά, θα δώσει στα παιδιά του την ευκαιρία να γίνουν υπεύθυνα και εργατικά. Ο σκύλος μας, θα μας δώσει μαθήματα ζωής, με λίγη προσοχή και πολύ αγάπη! Σημαντική λεπτομέρεια, είναι, η προσοχή που δίνει ο σκύλος σε έναν άνθρωπο! Μπορεί να καταλάβει το ποιόν ενός συγκεκριμένου ανθρώπου, μόνο με τη μυρωδιά! Να εμπιστεύεστε τη <μύτη> του σκύλου σας! Να εμπιστεύεστε, όσοι έχετε σκύλο τα σημάδια που δείχνει, προσπαθώντας να σας κάνει να καταλάβετε ένα γεγονός ή μια κατάσταση. Και όσοι δεν διαθέτετε διαίσθηση, εμπιστευτείτε το σκύλο σας, όταν θέλει να σας πει κάτι! Τίποτα δεν είναι τυχαίο σ΄αυτή τη ζωή! Να τον προσέχετε και να τον αγαπάτε, σαν μέλος της οικογένειας! Και οτιδήποτε του μάθετε, θα σας ανταμείψει με πολύ αγάπη! Άνθρωποι με σκύλο, είναι και καλοί άνθρωποι! Νόμος! Αν θέλετε να γνωρίσετε έναν άνθρωπο, μάθετε πως συμπεριφέρετε στα ζώα γενικότερα! Διότι, όταν κάποιος κάνει κακό σε ζώο, θα κάνει και σε άνθρωπο...Άν κάποιος σκύλος δεν συμπαθεί έναν άνθρωπο, τότε ο συγκεκριμένος άνθρωπος, κάτι κρύβει! Μην κάνετε το λάθος να πετάξετε το σκύλο σας, για κάποιο λόγο. Κανένας λόγος δεν είναι τόσο σοβαρός, ώστε να τον πετάξετε σαν σπασμένο παιχνίδι στα σκουπίδια! Όταν αποφασίσετε να αποκτήσετε σκύλο, πρέπει να κοιτάξετε καλά, μέσα σας! Δεν πέρνουμε σκύλο, αν δεν αποφασίσουμε ότι θα του συμπεριφερόμαστε σα να είναι το παιδί μας! Δεν πέρνουμε σκύλο, αν δεν είμαστε υπεύθυνοι γενικότερα! Καθίστε και ρωτήστε τον εαυτό σας πρώτα απο όλα, γιατί θέλετε ενα σκύλο. Αν δεν είναι για να τον κρατήσετε εφ όρου ζωής, μην τον πάρετε. Και φυσικά μην κάνετε παρέα με ανθρώπους οι οποίοι δεν αγαπούν τα σκυλιά! Θα τελειώσω με μια φράση που διάβασα στο ίντερνετ...<Γνωρίζοντας τους ανθρώπους, αγάπησα τα σκυλιά>...

Ποτέ δεν θέλησα κάτι, το οποίο δεν ήταν δικό μου...Ποτέ δεν θέλησα να κλέψω οτιδήποτε απο κάποιον προκειμένου να αναδειχτώ...Ανέκαθεν, ήθελα, να φτάσω κάπου με την αξία μου, άλλωστε, αυτό το απέδειξα πριν πολλά χρόνια, με όλα όσα κατάφερα μόνη μου, με το σπαθί μου...Τι κρίμα όμως...Δεν υπήρξε άνθρωπος να μου πει, <μπράβο>...Και καλά εκείνη την εποχή, ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα...Μετά όμως; Τι ήταν εκείνο που με ακινητοποίησε όλα αυτά τα χρόνια; Ποιος ήταν αυτός, που μου πήρε τα πάντα απο τα χέρια μου; Η απάντηση δυστυχώς είναι μια...Κάποιος, ο οποίος ζήλευε τα όσα είχα καταφέρει...Αλλά εκείνος, ποτέ δεν θα με έφτανε...Τυχαίο; Όχι βέβαια...Θα έπρεπε να είμαι κάπου αλλού...Όμως δεν είμαι...Θα έπρεπε να γερνάω ευτυχισμένη, όμως δεν είναι έτσι...Θα έπρεπε, να κοιτάζω πίσω μου και να μετρώ υπέροχα χρόνια, και όχι στάσιμα...Γιατί; Αυτό το αναθεματισμένο γιατί θα με τυρρανάει διαρκώς...Γιατί, όλα σε μένα; Ειλικρινά, σκέφτομαι, ότι πληρώνω αμαρτίες άλλων, μόνο που κανείς δεν το βλέπει...Δεν πειράζει...Πολλές φορές το έχω πει μέσα μου...Δεν πειράζει...Μα ως πότε δεν θα πειράζει; Ως πότε θα κάνω τα στραβά μάτια απέναντι στα όσα συμβαίνουν; Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να με ζηλέψει κάποιος, και να μη μου δώσει τα όσα μου ανήκουν. Αντίθετα, να τα κλέψει...Τη ζωή μου ολόκληρη, τα έργα μου, τη δουλειά μου, τα πάντα μου...Και μέχρι τώρα αναρωτιώμουν, μα τι στο καλό συμβαίνει; Γιατί δεν προχωράει η ζωή μου όπως θέλω; Για πιο λόγο να υπομένω κάτι χωρίς αξία; Καλά, αυτό το γνωρίζω ήδη. Ήθελα να μάθω το γιατί. Και έμαθα...Μόνο που τώρα, δεν με απασχολεί. Τίποτα...Είναι, σα να έχει φτιάξει κάποιος ενα σενάριο επιστημονικής φαντασίας και να παίζει μαζί μου. Μόνο που εγώ, δεν είμαι όπως ήμουν. Απο την ώρα που κάποιοι έπεσαν στα μάτια μου, δεν σηκώνονται με τίποτα πλέον. Προχωράω, αλλά με τα δικά μου βήματα. Για τα μάτια του κόσμου, υπομένω κάτι ανάρμοστο, άχρηστο, κάτι που θεωρώ σκουπίδι. Δεν είναι για μένα αυτή η ζωή, ποτέ δεν ήταν. Το μόνο που εύχομαι είναι, να ζήσω πολλά χρόνια, ώστε να ζήσω τη ζωή που μου έκλεψαν...Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η ζήλια βλέπετε, μπορεί να καταστρέψει τα πάντα. Και εσύ να μη μάθεις ποτέ, απο ποιον και γιατί. Εγώ έμαθα. Μου αρκεί που ξέρω. Ποτέ δεν ήθελα κάτι που δεν ήταν δικό μου. Εξ αρχής το είχα πει. Ποτέ δεν λέρωσα τα χέρια μου, το μυαλό μου, το σώμα μου με κάτι κακό....Είδα στην πορεία του χρόνου όμως, αρκετούς να κάνουν όσα δεν έκανα εγώ. Τουλάχιστον, κοιμάμαι ήσυχα τα βράδια, χωρίς ενοχές και τύψεις. Διότι, δεν πάτησα πάνω σε κανένα για να καταφέρω όσα κατάφερα...Δόξα το Θεό, είμαι άνθρωπος αξίας! Ίσως για αυτό δεν είδα άσπρη μέρα! Όμως δεν πειράζει! Εγώ δεν επιζητώ την προσοχή ανθρώπων ανάξιων. Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ποια είμαι και τι είμαι. Όπως και τι πέρασα μέχρι να καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου. Αυτό μου αρκεί...Είδα στην πορεία του χρόνου, αρκετούς να προσπαθούν με κάθε μέσον να με <πολεμήσουν>...Γιατί άραγε; Μήπως επειδή δεν θα με φτάσουν ποτέ; Και τι έγινε; Με τόσα που συμβαίνουν στον κόσμο, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να καταφέρουν όσα κατάφερα; Μα τότε, μπράβο μου! Επειδή είμαι παράδειγμα προς μίμηση! Επειδή συνωστίζονται τόσοι, προκειμένου να μου πάρουν τη δόξα! Ή οτιδήποτε άλλο...Ειλικρινά, είμαι σε μια ηλικία που δεν με νοιάζει πλέον. Άλλωστε, αν ήταν να γίνει κάτι, θα είχε γίνει προ ετών! Τώρα; Είναι αργά! Τώρα, εστιάζω μόνο σε πράγματα εφικτά, πράγματα αξίας. Και ανθρώπους αξίας...Το παρελθόν για μένα, έχει <πεθάνει> προ ετών...Γιατί να δώσω βάση σε κάτι που δεν άξιζε; Όχι, δεν θα το κάνω...Η πορεία της ζωής μου λέει πολλά... Οτιδήποτε κατάφερα...Όπως λέει πολλά, και οτιδήποτε έγινε εις βάρος μου. Αν και έμαθα αρκετά, υπάρχουν και άλλα που δεν γνωρίζω. Και το κυριότερο, κανείς δεν μου λέει! Όσο βρίσκομαι στο σκοτάδι, πως να προχωρήσω; Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν θα γίνουν ποτέ, γιατί δεν θέλω εγώ! Όμως, πως να το καταλάβει αυτό κάποιος, όταν διαρκώς επιμένει στις δικές του ιδέες; Το θέμα είναι όμως, ότι κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουν, κάποια άλλα δεν θα συμβούν, και μόνο ότι θέλω εγώ θα γίνει...Και επειδή τα φαινόμενα απατούν, υπάρχουν και συμπτώσεις, καλό είναι να μη βγάζουν συμπεράσματα πριν μιλήσουν με μένα...Είμαι συγγραφέας, είμαι ποιήτρια, οι αλήθειες όμως δεν αλλάζουν...Και αυτό θα έπρεπε να το σεβαστούν ορισμένοι...

Εδω και χρόνια, βλέπουμε και ακούμε ιστορίες γνωστών και αγνώστων, με τις οποίες, σε άλλες περιπτώσεις απορούμε για πιο λόγο δίνει ο Θεός παιδιά σε άτομα τα οποία δεν έχουν γεννηθεί για γονείς, ενώ παινεύουμε, κάποιους άλλους, οι οποίοι, είναι υπόδειγμα γονιών, αν και δεν έχουν το ίδιο αίμα με τα παιδιά τους...Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι γονιός γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, και τα γονίδια δεν παίζουν πολλές φορές ρόλο στο τι άνθρωπος είναι ο καθένας, και τι ψυχή κουβαλάει...Πατέρας λοιπόν, δεν λέγεται, εκείνος ο οποίος γεννάει ενα παιδί, αλλά εκείνος ο οποίος δίνει τα πάντα για το παιδί του. Και δεν είναι μόνο οι υλικές απολαβές αλλά ειδικότερα είναι ο δεσμός με το παιδί του, ο οποίος διαφοροποιεί τα δεδομένα. Ο πατέρας, φαίνεται στα δύσκολα, και στο τι κάνει, ώστε να είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής του παιδιού! Δεν έχει σημασία πόσες ώρες είναι στο σπίτι, αλλά πόσο νοιάζεται, πόσο συμμετέχει στον κόσμο του παιδιού. Και το κυριότερο, πόσες φορές είναι παρόν, όταν τον έχει ανάγκη. Η προσωπικότητα του παιδιού, αν και είναι μοναδική, ωστόσο, κατά μεγάλο μέρος, έχει να κάνει με την ανατροφή που παίρνει απο τους γονείς του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι ορισμένα παιδιά, έχουν πρότυπο τον πατέρα τους, ώστε πετυχαίνουν μεγάλα επιτεύγματα στη ζωή. Υπάρχουν και οι γονείς εξ αίματος οι οποίοι βάζουν σε δεύτερη μοίρα την οικογένεια, με αποτέλεσμα ολέθριες συνέπειες, τόσο για τα παιδιά τους, όσο και για την ίδια την οικογένεια. Είναι οι γονείς οι οποίοι κατά λάθος έγιναν γονείς, και παραμένουν στη ζωή των παιδιών τους για τα μάτια του κόσμου. Δυστυχώς όμως, χωρίς να είναι μέρος της ζωής των παιδιών τους. Κοινώς, ξένοι, στο ίδιο σπίτι. Δεν είναι τυχαίο, που τα παιδιά τους, αν ερωτηθούν απο κάποιον, τι θυμούνται απο τον πατέρα τους, απαντούν, ελάχιστα πράγματα, έως, τίποτα απολύτως...Σε αντίθεση με τους θετούς πατεράδες, οι οποίοι δεν διστάζουν να κάνουν τα πάντα για το καλό του παιδιού τους, οπότε κατέχουν την πρώτη θέση και είναι πάντα ψηλά στα μάτια των παιδιών τους...Πατέρας, γεννιέσαι, δεν γίνεσαι...Είναι χιλιάδες τα παραδείγματα άξιων ανθρώπων, οι οποίοι έγιναν θετοί γονείς, και μεγάλωσαν σωστά τα παιδιά τους. Κανονικά, θα έπρεπε, τα ίδια τα παιδια να διαλέγουν τους γονείς τους, και όχι το αντίθετο. Η προσωπική μου εμπειρία έχει να πει πολλά, μια και έχω τον πιο αξιόλογο άνθρωπο δίπλα μου, απο το 1983 μέχρι σήμερα. Ανέκαθεν είναι το πρότυπο μου, και με βάση των όσων μου δίδαξε, πορεύομαι στη ζωή...Ο πραγματικός πατέρας, πρέπει να είναι φίλος, αδερφός, νοσοκόμος, δάσκαλος, αστυνομικός, ψυχολόγος...Πρέπει να είναι πάντα κοντά στο παιδί του, και να κάνει πράξη πριν καν του πει κάτι. Είμαι ευγνώμων στο Θεό, για τον πατέρα μου! Είμαι ευγνώμων στη μητέρα μου που τον γνώρισε...Και ναι, εγώ τον διάλεξα. Απο τη μέρα που τον γνώρισα, τον είπα <μπαμπά>...Απο τη μέρα που με πήρε απο το χέρι, αισθάνθηκα ασφάλεια και γαλήνη...Και στα επόμενα χρόνια, ήταν ο καθοδηγητής μου. Και χτες, έγινε και η επίσημη υιοθεσία μου απο εκείνον. Όχι ότα θα αλλάξει κάτι. Απο το 1983 είναι ο πατέρας μου. Για τα τυπικά και μόνο. Για να έχω το όνομα του. Για το οποίο είμαι τόσο περήφανη! Ποτέ δεν είναι αργά άλλωστε. Ο  βιολογικός μου πατέρας ήταν πάντα απόν. Ούτε κατά τη διάρκεια του γάμου τους, ήταν δίπλα μου. Οπότε; Ποιος ο λόγος να κουβαλάω ένα επίθετο χωρίς αξία; Η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή μου, ήταν όταν γνώρισα τον πατέρα μου...Και χτες, σφραγίστηκε πλέον, μια μεγάλη γονική αγάπη. Το μόνο που ζητάω απο το Θεό, είναι να είναι καλά οι γονείς μου...Και όλα τα άλλα θα γίνουν...

Κάθε φορά που σε σκέφτομαι, αναρωτιέμαι που είσαι και τι κάνεις...Αναρωτιέμαι, όλα αυτά τα χρόνια, αν κατάφερες να γίνεις ευτυχισμένος, αν πραγματοποιήθηκαν τα όνειρα σου...Μου λείπει η παιδική μας ηλικία, μου λείπεις εσύ, και όλα όσα σε αντιπροσωπεύουν...Θυμάσαι; Περίμενα πως και πως να περάσει η εβδομάδα...Να σε δω έστω για λίγο, στο μάθημα...Περίμενα πως και πως, να μιλήσουμε, να σε αγγίξω τυχαία στο χέρι σου, να παίξουμε τα χαζά παιχνίδια εφήβων στο χαρτί...Και σε άκουγα προσεκτικά, κάθε φορά που είχες κάτι να πεις για την τέχνη, για το μάθημα αγγλικών, για όλα...Στην κυριολεξία, κρεμόμουν απο τα χείλη σου...Κάθε φορά που σε σκέφτομαι, αναρωτιέμαι, αν αγάπησες ποτέ πραγματικά, κάποια σαν εμένα...Αν μέσα σε όλες τις γνωριμίες σου, βρήκες την απάντηση γα την αγάπη...Άραγες, έπαιξες κάποιο τραγούδι για μένα με την κιθάρα σου; Μετά απο τόσα χρόνια, συνειδητοποίησα, πόσο σε αγαπούσα...Μα τι κρίμα που δεν το έμαθες ποτέ...Θέλω να σε ξαναδώ, έστω και τώρα...Να καθίσουμε σαν δυο καλοί φίλοι να μιλήσουμε για τα παλιά...Να σου πω, όσα δεν πρόλαβα να πω εκείνη την εποχή..Και σου υπόσχομαι, δεν θα το μετανιώσεις...Θέλω να σε ξαναδώ, γιατί εσύ άξιζες...Γιατί, ήσουν το άλλο μου μισό...Γιατί, τίποτα δεν θα με κάνει να σε ξεχάσω, όσους σωσίες και να δω, όσες συνωνυμίες και αν συναντήσω...Γιατί είσαι ο Αυγουστίνος μου...Και όποια και αν είναι η ζωή σου σήμερα, θέλω να είσαι καλά και ευτυχισμένος...

Όταν φοράς περούκα, και δεν έχεις πρόβλημα υγείας, κοίτα να την τιμάς!

Μου λένε αν φύγω θα με διώξουν...Απο που; Δεν είμαι διορισμένη...Όποιος νομίζει ότι ψεύδομαι, ας κοιτάξει τον ΑΣΕΠ...

Όσα χρόνια είμαι στο ίντερνετ, έχω δει, και έχω ακούσει πολλά, και άλλα τόσα είδα και άκουσα απο κοντά...Προσωπικά, ανέκαθεν ήμουν της άποψης, ότι είναι καλύτερα να γνωρίζονται οι άνθρωποι με προσωπική επαφή, παρά ανώνυμα...Και αυτό, επειδή στο ίντερνετ, γίνονται πολλά λάθη, και γράφονται πολλά ψέματα όσον αφορά το ποιόν κάποιου, για προσωπικό όφελος τρίτων, αλλά και του ατόμου το οποίο ψεύδεται προκειμένου να κερδίσει κάποιον ή κάτι...Για μένα, είναι κρίμα να χάνουμε το χρόνο μας με την ανωνυμία αλλά και τα ψέματα...Ειδικά, όταν είναι άνθρωπος μεγάλης ηλικίας, ο οποίος ξέρει τι θέλει και γιατί το θέλει...Είναι ανάρμοστο απο μέρους τρίτων, να ανακατεύονται στη ζωή του καθενός, επειδή έχουν όφελος απο το άτομο αυτό...Γιατί, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, αργά ή γρήγορα όλα θα αποκαλυφθούν, οπότε πιο το όφελος να πεις ψέματα για αυτό που είσαι; Εγώ ανήκω στα παιδιά της δεκαετίας του ΄80, γεννήθηκα το ΄74, το ΄80 ήμουν παιδί ακόμα...Και ειλικρινά σας μιλάω, εκείνη την εποχή πέρασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, δεδομένου ότι, γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους τους οποίους έχω στην καρδιά μου μέχρι σήμερα...Αυτό που υπάρχει ακόμα στη μνήμη μου, είναι η προσέγγιση των ανθρώπων εκείνης της εποχής, μεταξύ τους...Υπήρχε μια αγνότητα θα έλεγα στα λόγια και τις πράξεις...Υπήρχε η προσωπική επαφή, πριν τους υπολογιστές και τα κινητά...Ακόμα θυμάμαι, πόσο λαχταρούσα να πάρω τηλέφωνο τους φίλους μου, για να διαβάσουμε μαζί στο σπίτι μου ή στο δικό τους. Ακόμα θυμάμαι, την πρώτη μου αγάπη, η οποία έμεινε μια όμορφη ανάμνηση, μια και έμεινε ανεκπλήρωτη...Θυμάμαι τα γράμματα που γράφαμε και τα δίναμε δια χειρός, τα βλέμματα τα νεανικά που συναντιώντουσαν χωρίς όμως να έχει καμιά απο τις δυο πλευρές το θάρρος να πει μια λέξη...Ξέραμε όμως ποιον είχαμε μπροστά μας, γνωρίζαμε το χαρακτήρα του, την ηλικία του, την οικογένεια του...Οτιδήποτε αφορούσε κάποιον τον οποίο θαυμάζαμε και θέλαμε να μάθουμε για αυτόν, τον ρωτούσαμε απευθείας...Χωρίς μεσάζοντες, χωρίς ίντερνετ, χωρίς ψέματα...Τι ωραία χρόνια, και πόσο τα νοσταλγώ...Θα ήθελα να γύριζε ο χρόνος πίσω, να ξεκινούσα πάλι απο την αρχή...Τότε, θα τολμούσα να κάνω πράγματα τα οποία δεν έκανα ποτέ...Και στα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν, τη δεκαετία του ΄90, δεν θα έκανα λάθος επιλογές με λάθος ανθρώπους...Ούτε θα κατέστρεφα τη ζωή μου επειδή κάποιος μου είπε ψέματα...Όχι, δεν θα έκανα, ούτε θα κάνω το ίδιο λάθος...Ακόμα και σήμερα, είμαι της παλιάς σχολής, δηλαδή, μου αρέσουν οι άνθρωποι οι οποίοι δεν λένε ψέματα για να ανέβουν στα μάτια μου, όσοι το έκαναν, έχουν ήδη πέσει πολύ χαμηλά...Ειδικά για το γεγονός του θεάτρου, όχι στην αίθουσα του θεάτρου αλλά εκτός αυτής, το μόνο που μπορώ να πω είναι, μακάρι να υπήρχε ενα κουμπάκι να με γύριζε πίσω στο παρελθόν...Εκεί που υπήρχαν αυθεντικοί άνθρωποι! Υπάρχει τίποτα καλύτερο; Γνώριζες έναν άνθρωπο, και ήξερες τι άνθρωπος ήταν! Δεν είχαμε ανάγκη να κρυφτούμε απο τίποτα και απο κανένα! Γνωρίζαμε τις παρέες, και την οικογένεια...Μιλούσαμε χωρίς υπεκφυγές και ανωνυμία...Δεν υπήρχαν ραντεβού στα τυφλά, επειδή κανείς απο τις δυο πλευρές δεν το χρειαζόταν! Όταν θέλαμε να βγούμε με κάποιον, το λέγαμε προφορικά, ορίζαμε ώρα και τόπο, και βγαίναμε! Δεν υπήρχαν μυστικά ούτε προωθήσεις μηνυμάτων και κλήσεων όπως τώρα, με τους υπολογιστές και τα κινητά! Δεν υπήρχε ψέμα γενικότερα! Δεν υπήρχαν υποκλοπές ούτε χρειαζόταν να αντιγράψει κάποιος κάποιον ή κάτι για να κερδίσει κάποιον! Διότι αυτόν που ήθελε τον είχε μπροστά του! Ξέραμε τα πάντα για αυτόν! Στη σημερινή εποχή, δυστυχώς, δεν συμβαίνει το ίδιο...Για λόγους συμφέροντος, ορισμένοι λένε ψέματα...Το θέμα όμως είναι,ότι δεν αρκεί να κερδίσεις κάτι επειδή κατάφερες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να το προσεγγίσεις...Το θέμα είναι, να καταφέρεις να το κρατήσεις δια παντώς! Πως θα γίνει αυτό, αν δεν ρωτάς τον άλλο ιδιαιτέρως για ότι θέλεις  να μάθεις; Πως θα πραγματοποιηθεί μια υγιή σχέση, αν εξ αρχής στηρίζεται στο ψέμα; Αν είναι να κερδίσεις κάτι ή κάποιον για να τα χάσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα, ποιος ο λόγος να προσπαθήσεις με πλάγια μέσα για οτιδήποτε; Αναρωτήθηκες ποτέ, πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας, αν υπήρχε ειλικρίνεια; Ποιος ο λόγος να συνεχίσω εγώ να παριστάνω ότι δεν καταλαβαίνω το ψέμα του άλλου, όταν ο άλλος δεν έχει να μου δώσει τίποτα; Και το γνωρίζω εξ αρχής; Ποιος ο λόγος να συνεχίσω να παλεύω για κάτι που δεν θα έχω ποτέ; Ποιος ο λόγος να μην φύγω και να μην ξαναρχίσω απο την αρχή, εκεί που θα με αγαπάνε πραγματικά και θα δίνουν ώθηση στα θέλω και στα ονειρα μου; Δεν έχει σχέση η ηλικία μου, επειδή δεν έχω ζήσει τίποτα, θέλω να τα ζήσω τώρα...Και δεν θα αφήσω κανένα να μου στερήσει τη ζωή μου...Γιατί, όση υπομονή και αν έχει κάποιος, κάποια στιγμή εξαντλείται...Δεν γίνεται αλλιώς, οι συγκυρίες τα φέρνουν έτσι...Ειδικά όταν είναι κανείς, δε μια ηλικία σαν τη δικιά μου, ειδικά όταν έχει ζήσει μια ζωή σαν τη δικιά μου...Είναι αμαρτία απο το Θεό, ένας άνθρωπος να μου στερεί το μέλλον μου, επειδή εκείνος δεν είναι ευχαριστημένος με τη δική του ζωή...Επειδή ζηλεύει το κάθε μου βήμα...Επειδή ποτέ δεν θα καταφέρει να με φτάσει, λόγο διαφορετικών χαρακτήρων και ζωής...Όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο απο τον υπολογιστή και δεν λέει την αλήθεια για τον εαυτό του, πως να τον εμπιστευτώ εγώ εκεί έξω; Αν υποθέσουμε ότι στο ιντερνετ βρίσκουμε το άλλο μας μισό, λογικά, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς...Σε οτιδήποτε μας αφορά...Επειδή όμως μέχρι τώρα δεν είδα ούτε άκουσα κάποιον ειλικρινή, για αυτό το λόγο θεωρώ το ίντερνετ σκουπίδι...Γιατί, δεν γίνεται να μιλάω εγώ με έναν άνθρωπο με τον οποίο ταιριάζω και είναι μέσα στα πλαίσια της αναζήτησης μου, και να βλέπω μια άλλη πραγματικότητα! Για αυτό θεωρώ, ότι είναι καλύτερα να γνωρίζεις κάποιον πρόσωπο με πρόσωπο, και να λέει την αλήθεια για τον εαυτό του! Είναι πολυ σημαντικό αυτό! Δεδομένου ότι εγώ δεν θα έβγαινα ποτέ με κάποιον, για συγκεκριμένους λόγους! Δεν μπορεί να με αναγκάσει κάποιος να βγω! Γιατί όταν ανακαλύψω την απάτη, θα με χάσει! Πιο το όφελος λοιπόν; Για εκείνον; Αναρωτιέστε ακόμα, αν είναι σωστά τα γραφόμενα μου; Ρωτήστε τότε τον εαυτό σας, σε μια προσωπική κουβέντα μαζί του, ποιον θα θέλατε να έχετε δίπλα σας; Το  αυθεντικό, ή το αντίγραφο;

Η ζωή πολλές φορές, φέρνει εκπλήξεις, στις οποίες πάντα στεκόμαστε απέναντι στον άλλο, με καχυποψία, με θυμό, αλλά και απέχθεια...Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι όταν κάποιος άνθρωπος προσπαθήσει να αλλάξει τα δεδομένα της ζωής του άλλου, σιγουρότατα, κάτι σοβαρό έχει κάνει εναντίων του! Επειδή κάποιος λέει την αλήθεια, αλλά δεν ακούγεται, δεν σημαίνει ότι είναι απίθανο να λέει την αλήθεια! Απλά, ίσως κάποιοι, δεν ήταν εκεί, για να δουν και να ακούσουν την ωμή αλήθεια..Μπορεί όμως, και να ήταν, συνένοχοι στο έγκλημα, οπότε, κατά κάποιο τρόπο, προσπαθούν να αντιστρέψουν τους όρους...Άν όμως, όντως, δεν είναι κάποιοι ένοχοι για κάτι, γιατί επιμένουν τόσο πολύ να αλλάξουν τις υπάρχουσες καταστάσεις; Και γιατί, φοβούνται, να κάνω κάτι, εκτός απο το συνηθισμένο πεδίο, στο οποίο βρίσκομαι; Γιατί, δεν θέλουν να συναντήσω κάποιους ανθρώπους; Και γιατί, στέκονται εμπόδιο σε οτιδήποτε θελήσω; Ας αναρωτηθούν κάποιοι, τι συμβαίνει, πριν βγάλουν συμπεράσματα...Εγώ προσωπικά, αυτό που θέλω να κάνω, θα το κάνω, δεν θα ρωτήσω κανένα...Άλλωστε, μέχρι σήμερα, δεν θυμάμαι να μου συνέβη κάτι καλό, οπότε, είτε έτσι, είτε αλλιώς, το ίδιο είναι για μένα...Το να αποφεύγει κάποιος την αλήθεια, σημαίνει ότι είναι χειρότερος απο εκείνον που λέει ψέματα...Και η αλήθεια είναι μια...Εγώ, ποτέ δεν ανήκα κάπου! Γιατί, αν αυτό είχε συμβεί, δεν θα ζούσα την τωρινή κατάσταση που βιώνω καθημερινά...Και οι άνθρωποι που μου κλείνουν το δρόμο, δεν είναι σαν και μένα...Γιατί εγώ ποτέ δεν θα το έκανα σε εκείνους...Κατ΄αρχάς, όσο εξακολουθεί η ίδια κατάσταση, τόσο είμαι απόλυτα σίγουρη ότι έκανα το σωστό, πριν καιρό όσον αφορά τη ζωή μου...Και φυσικά, εννοείται, ότι δεν θέλω στη ζωή μου κάποια συγκεκριμένα άτομα, ακριβώς για αυτό το λόγο! Άλλωστε, ανέκαθεν προχωρούσα, άσχετα τα εμπόδια...Και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς... Εγώ ήξερα τι ήθελαν απο μένα! Τώρα που τα πήραν, γιατί επιμένουν να πέφτουν όλο και περισσότερο στα μάτια μου;