Αν μου έλεγαν, ότι μια μέρα θα αναθεωρούσα τα πάντα για χάρη σου,

Θα γελούσα νευρικά, και χωρίς καμιά εξήγηση, θα τους γυρνούσα την πλάτη…

Είναι αλήθεια, μάτια μου…

Μέσα στο φαύλο κύκλο των αντιθέσεων

Ο υπολογισμός του πριν και του μετά

Με καθηλώνει…

Δέσμια της ειρωνείας, δέσμια της αγάπης μου, δέσμια τους τοίχους που μας χωρίζει…

Μα στη νέα μου σελίδα θα γράψω

Την αναθεώρηση μου…

Δεν υπάρχει τίποτα λάθος

Μπρος στην αγάπη…

Και αν ακόμα συνυπάρξουν ομώνυμα και ετερώνυμα

Η αιτία θα είναι πέρα από τη λογική…

Η αγάπη, όλα τα ανατρέπει, όλα τα μπορεί…

Και είναι πάνω από τις δυνάμεις σου να τη δαμάσεις…

Η αλήθεια, συνυπάρχει με το ψέμα σου…

Θα μπορούσες να μου πεις απλά

Σταμάτα…

Πάψε να υπογραμμίζεις τις εντυπώσεις

Και τα σημεία…

Θα μπορούσες να μου πεις

Δεν θέλω να με ψυχολογείς διαρκώς…

Αν μου έλεγαν, ότι κάποτε θα συναντούσα τον εαυτό μου

Σε μια πάλη ενάντια σε όλα,

Θα έφευγα τρέχοντας

Χωρίς να κοιτάξω πίσω…

Μα ακόμα και αν υποτάξω

Το σήμερα για το αύριο,

Τίποτα δεν θα είναι ίδιο

Γιατί η πεζή πραγματικότητα

Παίρνει χρώμα μαζί σου…

Ισοπεδώνεις το χάος του μυαλού μου

Απαντώντας στα ναι και τα όχι…

Μάτια μου…

Και αν δεν σε γνώρισα νωρίτερα

Σε ξέρω σαν από χρόνια…

Σαν να καθόμασταν αντάμα

Και μιλούσαμε για ώρες…

Αλήθεια, εσύ δεν ήσουν;

Με σένα δεν αντάλλαζα απόψεις;

Με σένα, δεν επικοινωνούσα;

Από μένα, δεν μπορείς να κρυφτείς…