Ορισμένες φορές συμβαίνει, να σκέφτεσαι κάτι πολύ έντονα, και μετά να το βλέπεις στον ύπνο σου...Άλλες πάλι φορές, ο θεός σου στέλνει κάποια σημάδια, έτσι ώστε να συνειδητοποιήσεις, πόσο δίκιο είχες για κάποια πράγματα, και πόσο σωστά προχώρησες στη ζωή...Γιατί όμως ο Θεός, μας στέλνει μήνυμα, μέσω κάποιου αγαπημένου μας νεκρού προσώπου; Γιατί, πάντα, οτιδήποτε μας λέει, έχει να κάνει με καταστάσεις που συνέβησαν παλιά, και μας εξηγεί το γιατί, ενώ έκανε μια μεγάλη παύση χρόνων; Αυτό το ερώτημα ποτέ δεν απαντήθηκε, ανέκαθεν όμως, ήταν η πηγή διάφορων σκέψεων, έτσι ώστε να κάνουμε το σωστό...Όσο ζητάμε απαντήσεις για κάτι εν ζωή, συνήθως έρχονται με τη μορφή άλλων ανθρώπων ή καταστάσεων, συχνά είναι και συμπτώσεις, παρόλα αυτά, μας δίνει τα φώτα, για τα αναπάντητα ερωτήματα μας...Οποιοσδήποτε πιστεύει στο Θεό, ξέρει, ότι όταν δει ενα τέτοιο όνειρο, θα πάρει και την απάντηση που πάντα ήθελε...Όταν αγαπάς πραγματικά κάποιον, ακόμα και όταν παθαίνει, μένει στην καρδιά σου εφ όρου ζωής...Και μπορεί μετά απο ενα χρονικό διάστημα να θεραπεύσεις την ψυχή σου, το πνεύμα σου όμως, θα διατηρεί ζωντανή αυτή την ανάμνηση, ως την καλύτερη της ζωής σου...Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, όταν τα αγαπημένα μας πρόσωπα, έρχονται απο το Θεό, να μας θυμίσουν την παρουσία τους και να μας πουν ότι μας αγαπούν πολύ...Μπορεί να έχουν περάσει χρόνια για να δούμε ενα τέτοιο όνειρο, οπότε, όταν το δούμε, αγαλλιάζει η ψυχή μας, και ξερουμε, ότι τίποτα δεν έχει χαθεί...Η αγάπη, παραμένει αναλλοίωτη, έστω και αν έχει πάψει η καρδιά μας να κλαίει...Τι θέλει λοιπόν, να μας πει ο Θεός, με το να φέρνει ενα αγαπημένο μας πρόσωπο στον ύπνο μας; Πρώτον, ότι κανείς δεν πεθαίνει με το θάνατο, αλλά μόνο όσο είναι εν ζωή...Δηλαδή, υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι έχουν ξεχάσει να ζήσουν μετά απο μια απώλεια, και όταν φτάσει η ώρα να φύγουν απο τη ζωή, έχουν ενα κενό μέσα τους, επειδή δεν έχουν ζήσει, και επειδή έζησαν ζωντανοί νεκροί ανάμεσα στους ζωντανούς...Και συνήθως φεύγουν, με ανεκπλήρωτα όνειρα, με θλίψη και πόνο...Ενω αντίθετα, όσοι έχουν ζήσει στο έπακρο όλα όσα ονειρεύτηκαν, δεν τους πειράζει ο θάνατος, τον οποίο βλέπουν, ως φυσικό επακόλουθο...Ποια είναι τα μηνύματα που συνήθως πέρνουμε απο τα αγαπημένα μας πρόσωπα τα οποία δεν είναι εν ζωή, και μέσω των οποίων ο Θεός θέλει να μας πει κάτι; Μπορεί να βλέπουμε ολόκληρο σήριαλ, με πρωταγωνιστή τον άνθρωπο μας, ή εμάς, μπορεί να ξαναζούμε μια κατάσταση, αλλά να τη ζούμε όπως θα θέλαμε να είναι, μπορεί, να την ξαναζούμε με κάποιες παραλλαγές...Η ουσία είναι μία όμως...Οτιδήποτε έχει συμβεί, δεν θα συνέβαινε, αν δεν είχαν συμβεί άλλες καταστάσεις, οι οποίες δυστυχώς έδωσαν μια άλλη τροπή στην τότε υπάρχουσα κατάσταση...Και συνήθως δεν φταίει ο Θεός για το αποτέλεσμα, αλλά οι άνθρωποι, οι οποίοι, ίσως, δεν έκαναν κάτι σωστό...Αυτό πιθανόν να θέλει να μας πει και ο Θεός, μέσω του ανθρώπου μας...Και συνήθως, αυτή είναι και η αλήθεια...Οι άνθρωποι φταίνε για οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο, όχι ο Θεός. Μπορεί να χάσουμε τον άνθρωπο μας και να αναρωτιώμαστε μια ζωή, γιατί, και να έχουμε την απάντηση μπροστά μας αλλά να μην τη βλέπουμε τη δεδομένη στιγμή...Και μια μέρα, ανέλπιστα, να πάρουμε τις απαντήσεις που μας χρώσταγε η ζωή και οι άνθρωποι...Τι κάνουμε συνήθως όταν βλέπουμε ενα σημαδιακό όνειρο; Ξυπνάμε εν μέσω της νυχτός, ή εξακολουθούμε να κοιμόμαστε θέλοντας να αγκαλιάσουμε λίγο περισσότερο το αγαπημένο μας πρόσωπο; Αυτό εξαρτάται απο την ιδιοσυγκρασία του καθένα...Συνήθως ξυπνάμε, έχοντας στο μυαλό μας την <απάντηση>...Ή με δάκρυα στα μάτια, επειδή είδαμε για άλλη μια φορά το αγαπημένο μας πρόσωπο...Πράγματι, είναι τόσο ωραίο να βλέπεις κάποιον μετά απο πολύ καιρό, έστω και έτσι...Συνειδητοποιείς, πόση ανάγκη είχες την αγκαλιά του...Και αν έχεις προχωρήσει στη ζωή, και εισπράττεις και ενα <μπράβο> απο αυτόν, στον ύπνο σου, ακόμα καλύτερα...Διότι, μετά απο όλα αυτά, συνεχίζεις τη ζωή σου...Χωρίς δάκρυα, χωρίς πόνο, χωρίς θλίψη...Με ενα τεράστιο χαμόγελο, και με την πεποίθηση, πως όλα όσα έκανες μέχρι σήμερα, ήταν αξιόλογα...Μπράβο σε όλους όσους προχώρησαν λοιπόν τη ζωή τους, μετά απο μια απώλεια! Μπράβο, επειδή δεν λύγισαν ποτέ...