Το σπίτι μικρό,ο κήπος μεγάλος και κοιτούσε στη θάλασσα.

Του το άφησε ο πατέρας ...." ώρα του καλή ".

Στη βεράντα μια πολυθρόνα, μια αιώρα, ένα τραπέζι και όλα παλιά.

Από τη μέση του κήπου ένας διάδρομος στρωμένος με πλάκες, έφθανε ως την αμμουδιά.

Η βάρκα του με το όνομα " Χαρά " ξαπλωμένη στην παραλία, με κόκκινο χρώμα, χιλιοταξιδεμένη.

Το σπίτι μονάχο, τελευταίο στη μικρή παραλιακή πόλη.

Ο αυτοκινητόδρομος δεν ακουγόταν ως εδώ.

Τα άλλα σπίτια άρχιζαν λίγο πιο κάτω τις ομάδες και τις γειτονιές τους.

Ο Γιάννος και όλα αυτά, στην άκρη της πόλης.

Ο Γιάννος " ο τρελός ", ο Γιάννος ο μόνος, ο παράξενος Γιάννος.

Όλοι τον ξέρανε πολλά χρόνια τώρα. Κανείς όμως δεν του έκαμνε παρέα, τους φόβιζε η ελεύθερη ζωή του, η ανεξαρτησία του, η λιτότητά του, τα γένια του.

Κανείς, μα αυτός δεν είχε πρόβλημα, γιατί αγαπούσε την ησυχία και το στοχασμό. Διάβαζε, έγραφε συνέχεια και έπαιζε μπουζούκι. Μόνος πάντα, παρατηρητής των γύρω ανθρώπων και της ζωής τους. Ό, τι έβλεπε στις μικρές του βόλτες στην πόλη, το έκαμνε ποίημα, το έκαμνε τραγούδι. Το απήγγειλε ή το έπαιζε στο μπουζούκι στο ήσυχο σπίτι του. 

Όσο για τα προς το ζειν, δεν ήθελε πολλά πράγματα για να περάσει καλά. Ο κήπος του έδινε όλα τα φρέσκα λαχανικά εποχής που λάτρευε. Η " Χαρά " τον βοηθούσε να βγάζει φρέσκα ψάρια.

Κάποια προϊόντα του κήπου τα πουλούσε στη λαϊκή κάθε Πέμπτη (  παράνομα βέβαια ), κάποια από τα καλά ψάρια σε μια - δυο ταβερνούλες της παραλίας ( χωρίς τιμολόγια βέβαια ).

Δεν μετρούσε το χρήμα γι΄αυτόν!

Είχε το κεραμίδι του, είχε ν΄αγοράσει το ψωμί του, τα τετράδια για να γράφει, τις χορδές για το μπουζούκι του , το ουζάκι που αγαπούσε πολύ.

Δεν ήταν πάντα έτσι ο Γιάννος.

Έχει κι αυτός την δική του ιστορία !!

Μια κούραση και μία σιχασιά για την κοινωνία τον φέρανε εδώ που είναι τώρα.

Οι αλλαγές, η " εξέλιξη " , η " ευρωπαϊκή ένωση ", κάποια απόλυση.

Ήταν υπάλληλος κάποτε ο Γιάννος, από εικοσι τρία χρονών μπήκε στην υπηρεσία.

Στο δημόσιο χάος.

Στο μισθό, στη " σιγουριά " και την στασιμότητα.

Δεν ήταν γεννημένος για κάτι τέτοιο ο Γιάννος, έτσι τα έφερε η ζωή.....καλός , εργατικός και ανεκτικός, προσαρμόστηκε, έσκυψε το κεφάλι και δούλευε.

Η " σίγουρη " δουλειά υπήρχε, η γνωριμία του με την Ελένη πήγαινε καλά, ήρθε και ο γάμος.

Εργαζόμενη κι αυτή στο δημόσιο, όλοι τους μακαρίζανε, κάποιοι μάλιστα τους ζηλεύανε.

Τα λεφτά πάντα τσίμα - τσίμα για να περάσουνε τον μήνα.

Στην αρχή το σπιτάκι που μένανε, ένα δυαράκι νοικιασμένο, τους ήταν αρκετό.

Ήρθε όμως το πρώτο παιδί  με το χαμόγελό του, τις πάνες του, το κλάμμα του και την απαίτηση καινούργιου χώρου.

Ο εύθυμος και καλαμπουρτζής Γιάννος, άρχισε να αλλάζει......δεν μπορούσαν τα συνεχιζόμενα ενοίκια και πήραν σβάρνα τα μεσιτικά γραφεία, αναζητόντας ένα σπίτι δικό τους.

Χρήματα δεν υπήρχαν πολλά, μα κάτι θα γινότανε, θα βρήσκανε μια λύση.

Ο κυρ- Λεωνίδας, πατέρας ενός παλιού συμμαθητή, χρόνια και χρόνια μεσίτης, τους έδειξε ένα σπίτι τριάρι, μα φθηνό και το αποφάσισαν για να το αγοράσουν.

Ο ιδιοκτήτης του, εργάτης σε εργοστάσιο στη Γερμανία, δεν βιαζότανε για τα λεφτά, έκανε και ευκολίες πληρωμής που αναγράφησαν και στο συμβόλαιο και το ξεκίνησαν με μια προκαταβολή.

Το σπίτι βρησκόταν σε παλιά οικοδομή, με προβλήματα αρκετά, χρειαζόταν αρκετά πράγματα, αλλά σιγά - σιγά άρχισε να αλλάζει.

Έγινε άλλη διαρύθμηση, φτιάχτηκε καινούργιο μπάνιο, τοποθετήθηκε εντοιχισμένη κουζίνα, έγινε παιδικό δωμάτιο, γέμισε το μπαλκόνι με γλάστρες.

Οι λογαρισμοί όμως πολλοί!!

Βοήθεια καμμιά, από πουθενά βοήθεια .

Ο Γιάννος και η Ελένη....δυο μισθοί που κάθε μήνα μοιράζονταν σε γραμμάτια, σε υδραυλικούς, πλακατζήδες, επιπλοποιούς.

Χαρτί και μολύβι, προσθέσεις και αφαιρέσεις, συζητήσεις και μαλώματα.

Ο έρωτας που ξεκίνησε σαν θύελλα, μετατράπηκε σε σκέψεις για το πως θα την βγάλουν, πως θα ξεπληρώσουν, πότε θα σηκώσουνε επιτέλους κεφάλι !!!

Όταν η Χρύσα έγινε δύο χρονών, γεννήθκε και ο Βασιλάκης.

Τα στόματα γίνανε τέσσερα !!!

Τα χρέη ...πάντα χρέη.

Οι αυξήσεις γύρω τους στο εκατό τις εκατό, οι αυξήσεις των μισθών στο δύο τις εκατό.

Πόλεμος μέσα στην ειρήνη !!

Υπομονή , λέγανε και ο καιρός περνούσε.

Κάποιοι φίλοι του Γιάννου ή παλιοί συμμαθητές, σπουδάσανε, κάνανε δουλειές δικές τους, μπλεχτήκανε  με το εμπόριο και πήγαιναν μπροστά.

Μάθαινε ο Γιάννος πως περνούσαν.

Αυτός στάσιμος στην ίδια τάξη.....δημόσιο - δημόσιο - δημόσιο...

Ένας ξερός μισθός και αποκλεισμένος από παντού.

Αυτή η κοινωνία σε σπρώχνει στην παρανομία.

Όσο και να ήθελε να εργαστεί και κάπου αλλού, όλοι του λέγανε ξερά : - Μα ...εσύ είσαι υπάλληλος !!!

Τα χρέη όμως ;

Τα ζόρια ;