Όσοι απο σας μεγαλώσατε εκείνη την εποχή, γνωρίζετε πόσο όμορφη και διαφορετική εποχή ήταν... Σίγουρα θέλετε να γυρίσετε στο παρελθόν, στην εποχή της ντίσκο, και της ανεμελιάς, στην εποχή της αληθινής αγάπης και του  γεμάτου πορτοφολιού...Και εγώ θα το ήθελα, ίσως επειδή μου λείπουν οι ωραίοι άνθρωποι που γνώρισα, είτε ήταν καθηγητές,είτε φίλοι μου...Αυτό που θυμάμαι έντονα, είναι, ότι η Ελλάδα τότε, είχε πάρα πολλές ευκαιρίες να δώσει στους Έλληνες, κανείς δεν ήταν άνεργος, και δεν υπήρχε λόγος να φύγει κανείς για το εξωτερικό, ή και να έρθει στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει σήμερα...Δεκαετία του ΄80 λοιπόν...Αριστοκρατική, με όλη την έννοια της λέξης...Γνώριζες ανθρώπους οι οποίοι δεν χρειάστηκαν ποτέ ξένες πλάτες για να ανέβουν, δημιουργήθηκαν μόνο με τον ιδρώτα τους, σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα...Και σήμερα, είναι άξιοι άνθρωποι της κοινωνίας! Μακάρι να υπήρχαν οι παλιές ευκαιρίες για όλους μας, ξανά...Μακάρι, να γυρίζαμε στην εποχή της ανεμελιάς, και των αληθινών σχέσεων...Αλήθεια, γιατί ξεκόψαμε απο εκείνη την όμορφη εποχή; Θέλαμε την εξέλιξη, τρομάρα μας! Μόνο που η εξέλιξη, μας έφερε την πείνα, την ανεργία, την αντικοινωνικότητα μέσω ίντερνετ, τους ψεύτικους φίλους, την αβεβαιότητα προς το μέλλον...Αλήθεια, τη θέλαμε την εξέλιξη; Εφόσον δεν μας ωφελεί, για πιο λόγο υπάρχει; Γιατί δεν επιστρέφουμε στα παλιά, ώστε να δούμε και μια άσπρη μέρα; Περπατούσαμε στο δρόμο νύχτα, και δεν φοβόμασταν καμία επίθεση...Παίζαμε ανέμελοι στις αλάνες, μόλις επιστρέφαμε απο το σχολείο, και η μητέρα μας δεν είχε την έννοια μας...Δουλεύαμε όλοι, και όταν λέω όλοι, το εννοώ, και μαζί με αυτά που έβαζαν ορισμένοι στην άκρη, τους έμεναν και για διασκέδαση, και για επιβίωση...Τώρα; Το εντελώς αντίθετο...Όταν αγαπούσαμε, ήταν για μια ζωή...Δεν πειραματιζόμασταν σε ανούσιες γνωριμίες, ούτε βγαίναμε για μια βραδιά...Ήταν μια γνήσια, αγνή αγάπη, την οποία θα θυμόμαστε για πάντα, όσοι ζήσαμε εκείνη την εποχή...Αναρωτιέμαι, γιατί έπρεπε να αλλάξουν όλα; Γιατί θελήσαμε να απομακρυνθούμε σαν άνθρωποι ο ένας απο τον άλλο με το κομπιούτερ; Γιατί, δεν κοιτάνε πλέον ορισμένοι άνθρωποι ο ένας τον άλλο στα μάτια; Γιατί ψάχνουμε να καρφώσουμε το μαχαίρι όταν δεν χωνεύουμε κάποιον ή όταν ζηλεύουμε την επιτυχία του; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, γιατί; Που είναι εκείνα τα ωραία χρόνια μας; Μου λείπουν πάρα πολύ...Όπως μου λείπουν και οι άνθρωποι που γνώρισα τότε...Διότι, άξιζαν! Ήταν άνθρωποι με Α κεφαλαίο...Ήταν άνθρωποι, με συναίσθημα και ευαισθησίες...Δεν θέλησαν ποτέ, να κάνουν κακό σε κάποιον, και ζούσαν με βάση τις αξίες τους...Αλήθεια, που είναι αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί χάθηκαν; Και το κυριότερο, αν και υποτίθεται ότι <δίδαξαν> στους νεότερους την αγάπη, οι νέοι σήμερα, δεν έχουν καμία σχέση με τα χτεσινά παιδιά...Οι νέοι του χτες, ήταν παράδειγμα προς μίμηση, οι τωρινοί, το εντελώς αντίθετο...Θέλεις να τους πιάσεις, και να τους δώσεις χαστούκια, το λιγότερο...Όχι, δεν φταίνε πάντα οι γονείς...Φταίνε οι χαρακτήρες...Διότι, αν βάλουμε δυο άτομα σε μια κατάσταση, θα αντιδράσουν εντελώς διαφορετικά...Οι νέοι του χτες με ωριμότητα, οι νέοι του σήμερα, με ανωριμότητα...Και δυστυχώς, αυτό δεν αλλάζει...Διαιωνίζεται...Εν πάση περιπτώση, είναι καιρός πιστεύω, να κάνουμε όλοι μας ενα μεγάλο άλμα στο παρελθόν, όχι για να χάσουμε τα σημερινά μας μεγαλεία! Αλλά για να διδαχτούν ορισμένοι, απο αξέχαστους άξιους ανθρώπους...Διότι, τότε υπήρχε ειλικρίνεια μεταξύ μας...Υπήρχαν ισχυροί δεσμοί...Μόνο που σήμερα, εξαιτίας προσωπικών ή άλλων συμφερόντων, δεν υπάρχει πλέον...Με ολέθριες συνέπειες...Άν μπορούσα να επιστρέψω στο παρελθόν, θα το έκανα. Αν μπορούσα να πάω στο μέλλον, πάλι θα το έκανα...Το παρόν δεν το θέλω όμως...Γιατί, ειλικρινά σας μιλάω, ντρέπομαι που είμαι Ελληνίδα, για λογαριασμό, άλλων...Ντρέπομαι για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα...Ντρέπομαι για τους νέους οι οποίοι ελάχιστοι αξίζουν...Ντρέπομαι για όλους όσους συναναστρέφομαι...Ξέρετε γιατί; Ποτέ δεν θα φτάσουν, ούτε καν, στα χνάρια των νέων της δεκαετίας του ΄80...Και αυτο, επειδή έπαψε να υπάρχει η κατάθεση ψυχής...Και όταν όλοι προχωρούν με ύπουλο σκοπό, πάντα προς όφελος τους, πέφτουν στα μάτια μου...Και είναι κρίμα, γιατί υπάρχουν άνθρωποι με πολλές δυνατότητες...Αλλά τι να το κάνεις, αν είναι κενοί απο αισθήματα; Και όταν ο εγωισμός είναι υποκινητής των πάντων, ενα είναι σίγουρο...Οποιαδήποτε επιτυχία θα είναι πρόσκαιρη...