Αν με ρωτούσαν, ποιους θα ήθελα να δω απο δω και στο εξής, θα ξεκινούσα με τους συγγενείς μου...Ανθρώπους με τους οποίους έχουμε χαθεί, απο δική τους βλακεία...Συγγενείς απο την πλευρά της μητέρας μου...Απο την πλευρά της γιαγιάς και του παππού μου...Θα τους ρωτούσα, για πιο λόγο δεν είχαμε καμία επαφή τόσα χρόνια...Θα μου απαντήσουν προφανώς, ότι ήταν απασχολημένοι με κάτι...Με την απασχόληση τους όμως, έχασαν την ευκαιρία της γνωριμίας τους μαζί μου...Η οποία, θα ήταν ιδιαίτερα επικοδομητική απο πολλές απόψεις...Προσωπικά, ήθελα να έχω επαφή μαζί τους. Επειδή με ορισμένους ταιιράζαμε στις απόψεις μας...Όμως, δεν επικοινωνούσαν ούτε με τους υπόλοιπους της οικογένειας, με μένα θα μιλούσαν; Τραγική ειρωνία, έ; Να μην ξέρεις, ότι υπάρχει κάποιος όμοιος με σένα, τον οποίο αξίζει να συναντήσεις, και να αποξενώνεσαι απο όλους, επειδή είσαι του Πανεπιστημίου...Αλήθεια, η γνώση συνεπάγεται και με τη μοναξιά; Γιατί εγώ ξέρω πολλούς οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρία να γνωρίσουν την οικογένεια τους, ούτε σνομπάρουν κανέναν απο αυτούς, για κανένα λόγο...Συχνά, ρωτούσα τους δικούς μου σχετικά με τους συγγενείς τους, και μου έλεγαν, η γιαγιά και ο παππούς, ότι εκείνοι, έκαναν το καθήκον τους, έπαιρναν τηλέφωνο, είχαν μια επικοινωνία μαζί τους, σε αντίθεση με τους άλλους, οι οποίοι ποτέ δεν έκαναν το ίδιο, με αποτέλεσμα αν και συγγενείς, να παραμείνουν ξένοι...Πάντα αναρωτιόμουν, γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά απάντηση λογική, δεν πήρα...Μας σνόμπαραν, λόγο μόρφωσης; Μα είναι δυνατόν; Ποιος νοήμων άνθρωπος το κάνει αυτό; Και όμως, έτσι έγινε...Θα ήθελα λοιπόν να τους δω όλους, για να τους ρωτήσω, αν τελικά άξιζε αυτή τους η συμπεριφορά, να καταστρέψει τους οικογενειακούς μας δεσμούς...Ήταν τόσο δύσκολο να πάρουν ενα τηλέφωνο, να κρατήσουν μια επαφή; Απο την πλευρά μου, προ ετών, και εγώ νοιαζόμουν για τους άλλους, και έπαιρνα τηλέφωνο έστω για να δω τι κάνουν...Απο τις άλλες πλευρές όμως, υπήρξε αδιαφορία, με τη δικαιολογία της δουλειάς και των συνεχόμενων υποχρεώσεων...Τελικά, έπαψα και εγω να επικοινωνώ, για αυτό το λόγο...Βαρέθηκα να είμαι η μοναδική που επικοινωνούσε με τους άλλους...Σήμερα, μιλάω μόνο με 3 πολύ κοντινά μου άτομα...Και αυτό είναι όλο...Αν μετά απο τόσα χρόνια απουσίας, με έπαιρνε κάποιος τηλέφωνο, αν ήταν απο εκείνους τους οποίους έπαιρνα εγώ, αλλά δεν έδιναν καμία σημασία, θα αναρωτιόμουν, γιατί με θυμήθηκαν τώρα! Αν πάλι, ήταν συγγενείς με τους οποίους δεν είχα ποτέ επικοινωνία, θα χαιρόμουν, γιατί θα ξεκινούσε μια ουσιαστική επαφή μεταξύ μας...Εννοείται, ότι θα τους ρωτούσα ποιοι είναι, αν δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ! Αν όμως, έκαναν την κίνηση της επικοινωνίας, πιστεύω, θα κερδίζαμε όλοι...Γιατί όλοι, θα είχαμε να δώσουμε και να πάρουμε κάτι μεταξύ μας, ειδικά με όσους ταίριαζα μαζί τους...ΠΙστεύω ότι ποτέ δεν είναι αργά για κάτι τέτοιο...Η γιαγιά μου και ο παππούς μου απο κει πάνω, είμαι σίγουρη ότι θα μας έβλεπαν με χαρά...Θα ήθελα να κάνω μια ευχή λοιπόν, λίγους μήνες πριν φύγει ο χρόνος...Να δω και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μου απο την πλευρά του παππού και της γιαγιάς...Αλλά και αγαπημένους παλιούς φίλους, με τους οποίους έχουμε χαθεί, επίσης απο δικιά τους βλακεία...Πάντως, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ένας άνθρωπος ο οποίος δεν νοιάζεται την ίδια του την οικογένεια, πως θα νοιαστεί για το ταίρι του μεθαύριο; Εννοώ, όταν κάποιος βρίσκει συνεχώς δικαιολογίες, προκειμένου να μη μιλήσει με άτομο της οικογένειας του, την ίδια ακριβώς στάση θα έχει και απέναντι σε οποιαδήποτε γνωριμία...Μα δεν χτίζονται έτσι οι σχέσεις! Χρειάζεται αγάπη, απο κοινού! Γιατί, όταν νοιάζεσαι για κάποιον, δεν σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου, ούτε τις ώρες δουλειάς σου...Βρίσκεις χρόνο, παντού και πάντα! Ίσως για αυτό να είχα πάντα καλύτερη σχέση με τους δασκάλους μου...Διότι εκείνοι, πάντα είχαν χρόνο για μένα...Και είμαι περήφανη, επειδή σήμερα τους έβαλα τα γυαλιά...Για όσα έχω καταφέρει στη ζωή μου!