Άν μου έλεγαν να σε ξεχάσω επειδή δεν με κατάλαβες

θα απαντούσα, λάθος κάνετε, αυτός με κατάλαβε

εσείς έχετε πλήρη μεσάνυχτα

εσείς δεν ξέρετε να διακρίνετε, τι, πως και γιατί...

Εγώ σε γνώρισα παιδί, και τα παιδιά δεν ξεχνάνε

και ο χαρακτήρας δεν αλλάζει, νόμος...

Θα τους πω ότι είσαι η δύναμη μου

απο κείνα τα χρόνια μέχρι σήμερα...

Ότι πίσω απο τη μάσκα σου κρύβεται ενα διαμάντι

και δεν ήπιες ποτέ κρασί για να γιορτάσεις τη νίκη σου για κάτι...

Τέτοιος άνθρωπος είσαι!

Μεγαλόψυχος! Ειλικρινής! Σπουδαίος!

Ήσουν και είσαι εκεί για όλους!

Ήξερες να κρατάς τα σκήπτρα ακόμα και όταν σε χτυπούσαν

και είχες τόσους εχθρούς, όσους και φίλους...

Εχθρούς, επειδή ανέκαθεν σ΄αγαπούσα

αλλά δεν μπορούσα να τους αγαπήσω...

Και σε ζήλευαν για αυτό...

Ίσως για αυτό, δεν είμασταν ποτέ μαζί ως παιδιά...

Δεν μας θέλησαν ποτέ μαζί...

Ποτέ μου δεν σε ξέχασα...

Σε έκρυψα στα δεξιά της καρδιάς μου

και μεγάλωσα, χωρίς εσένα, με σένα...

Ήσουν πάντα στα όνειρα μου

γιατί μόνο εκεί μπορούσα να σε έχω...

Αλλά τι σημασία έχει;

Σε <έβλεπα>, σε όποιον σου έμοιαζε

αλλά δεν ήταν εσύ...

Σε <άκουγα> σε όποιον σε μιμήθηκε

αλλά ήταν άθλια μίμηση...

Σε <αισθάνθηκα> σε όποιον με ακούμπησε

αλλά ποτέ δεν έγραψε στο σώμα μου το όνομα σου...

Σε <αγκάλιασα> σε όποιον ήρθε κοντά μου

αλλά απομακρύνθηκα τρέχοντας...

Διάλεξα τη μοναξιά

αντί να είμαι με κάποιον που δεν είναι εσύ...

Τι νόημα θα είχε, άλλωστε;

Η αγάπη δεν αναγκάζει 

δεν πονηρεύεται, δεν φυλακίζεται...

Δεν θλίβεται, δεν πτοείται, δεν έχει έλλειψη εμπιστοσύνης...

Η αγάπη, σέβεται...

Και ήσουν η αγάπη μου

σε ενα κόσμο που δεν υπάρχει πλέον...

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι...

Και κανείς δεν θα είναι, ποτέ, εσύ...

Ο θρόνος μου θα μείνει άδειος χωρίς εσένα...

Και όσο θα περνούν τα χρόνια άσκοπα

εγώ πάντα θα γυρνάω σε σένα, νοερά...

Γιατί μόνο εκεί, νιώθω γαλήνη...

Όσο ξέρω ότι υπάρχεις κάπου εκεί έξω

συνεχίζω...

Γιατί η αγάπη μου δίνει φτερά...

Εσύ, μου δίνεις πνοή...

Σε ενα κόσμο που με θέλει <νεκρή>...