Απλά συνυπάρχουμε...

Χωρίς να υπάρχει κάτι άλλο στον ορίζοντα...

Χωρίς να επιθυμώ κάτι άλλο απο σένα...

Απλά, συνυπάρχουμε...

Με ενα άρωμα διάχυτο γύρω μας

ποτίζει τις ενδόμυχες σκέψεις μας, μεθυστικά...

Γιατρεύεται η ψυχή με την αγάπη

αλλά πως να πατήσεις τα σωστά κουμπιά, χωρίς ατμόσφαιρα; 

Μας παρασέρνει ο άνεμος

όμως πηγαίνουμε κόντρα...

Έχει σκεφτεί κανείς, γιατί;

Συνυπάρχουμε...

Απλά, συνυπάρχουμε...

Δεν γίνεται αλλιώς

ωραία εμφάνιση, σάπια ψυχή...

Πως να αντικαταστήσεις την ψυχή;

Την εμφάνιση την καμουφλάρεις

και δίνεις προς τα έξω αυτό που θέλεις...

Η ψυχή όμως θέλει δουλειά...

Δεν γίνεται να αποθεώσεις κάτι που δεν υπάρχει...

Δεν γίνεται να μη γνωρίζεις προς τα που πας...

Έτσι, συνυπάρχουμε...

Απλά, συνυπάρχουμε...

Με το τέλος μετέωρο σε τεντωμένο σχοινί...

Μα πρέπει να τελειώσει οριστικά κάτι

πριν ξεκινήσει κάτι άλλο, ουσιαστικό...

Είσαι σε ενα βωμό και περιμένεις θυσία...

Γιατί να το κάνεις αυτό;

Εκεί έξω οσμίζομαι μια χαρακτηριστική μυρωδιά

με συνεπαίρνει...

Είναι της ωραιοποίησης των πραγμάτων γύρω μου

των γεγονότων, που περιμένουν να καθυποτάξουν την ανάγκη μου για κάτι...

Αλήθεια, σκέφτηκες σε πιο ύψος είσαι απέναντι μου;

Συνυπάρχουμε...

Απλά συνυπάρχουμε...

Μην κάνεις άλλο βήμα λοιπόν...

Γιατί δεν θα σε ακολουθήσω...