Οι αδυναμίες, είναι αιώνιες...Ακόμα και αν <φύγει> κάποιος, πάντα κάτι τον θυμίζει...Ειδικά, όταν αυτό το κάτι, έχει να κάνει με άλλη μια κοινή αδυναμία...Τη γραφή...Πριν πολλά χρόνια λοιπόν, είχα κάνει ενα δώρο στον αγαπημένο μου παππού...Ένα ακριβό στυλό pilot...Επειδή εργαζόταν σε γραφείο, του ήταν πολύτιμα τέτοιου είδους αντικείμενα...Θυμάμαι, ότι το συνόδεψα με ενα γράμμα, ανέκαθεν του έγραφα γράμματα, όπως και σε κάθε αγαπημένο μέλος της οικογένειας μου, σε ειδική περίσταση...Το στυλό, του τον χάρισα στη γιορτή του...Είχε πολλούς στυλούς, όμως, κανένας δεν ήταν σαν τον δικό μου...Τον λάτρεψε απο την πρώτη στιγμή, και έγραφε συνεχώς με αυτόν...Θυμάμαι, ότι μάζευα καιρό χρήματα να τον αγοράσω...Ο παππούς μου, ήταν ευαίσθητος χαρακτήρας, κάτι σπάνιο για άντρα, και πολύ καλός στη δουλειά του...Του είχαν δώσει τη θέση, λόγο πολέμου, ήταν δηλαδή μια αναγνώριση των όσων πρόσφερε εκείνα τα χρόνια, απο τους ανώτερους...Θυμάμαι, τον θαύμαζα απεριόριστα, όταν τον επισκεπτόμουν στην τράπεζα...Είχε ενα πολύ όμορφο γραφείο, και ήταν πολύ αγαπητός στους συναδέλφους του...Άργησε πολύ να πάρει τη θέση, επειδή τον είχαν ξεχάσει! Και όμως, είναι γεγονός...Παρόλα αυτά, όσα χρόνια και αν εργάστηκε, ήταν ο καλύτερος απο όλους, μια και είχε μια κλίση ανέκαθεν στη λογιστική. Εκείνα τα χρόνια, είναι αλήθεια, ότι όλοι έμπαιναν σε δουλειές πολύ εύκολα...Δεν ήταν τα πράγματα όπως είναι σήμερα, με ενα απλό χαρτί λυκείου, μπορούσες να μπεις σε καλή δουλειά, και με κάποιο σεμινάριο να πάρεις προαγωγή...Σήμερα, το αντίθετο...Σήμερα, ακόμα και αν σε διορίσουν, δεν σε βάζουν στη θέση σου, επειδή δεν θέλεις έναν άντρα!!! Ώ, ναι!!! Και όμως!!! Είναι αλήθεια!!! Αλλά ποια είμαι εγώ να μιλήσω, ε;;;; Ο παππούς μου λοιπόν, μου έλεγε όσο ζούσε, ότι πιστεύει σε μένα και στις δυνατότητες μου, και θα ήθελε να με δει ευτυχισμένη πριν κλείσει τα μάτια του...Μου έλεγε, ότι ποτέ δεν είναι αργά να δουλέψω εκεί που θέλω, ούτε και να κάνω τη ζωή που θέλω...Εννοείται, ότι και η γιαγιά μου ήταν περήφανη για μένα, και μάλιστα περισσοτερο απο κείνον! Σήμερα που δεν ζουν, δοξάζω το Θεό που δεν ζουν να βλέπουν που με έχουν βάλει!!! Ουδεμία σχέση με διοίκηση! Ουδεμία σχέση με δημόσιο! Ουδεμία σχέση με τα όσα πίστευα ότι θα συμβούν στη ζωή μου! Εννοείται, ότι έχω ευχηθεί τα χειρότερα στους υπεύθυνους! Μα το Θεό, ξέρω ποιοι είναι!!! Μα το Θεό, δεν θα τους συγχωρέσω ποτέ...Κανείς δεν κάνει πουστιά κατά λάθος!!!