Θα ήθελα να δω τους συγγενείς της μητέρας μου, οι οποίοι είναι στην πλειοψηφία τους δάσκαλοι...Αλλά και τους υπόλοιπους, που εργάζονται σε τράπεζα...Έχουμε πολλά να πούμε...Εκτός των άλλων, θα ήθελα να τους ρωτήσω, γιατί δεν είχαμε ποτέ επικοινωνία...Είναι τόσο άδικο, ειδικά αν ταιριάζεις...Όλα αυτά τα χρόνια, το είχα παράπονο...Ποτέ κανείς δεν με πήρε τηλέφωνο...Ούτε τους γονείς μου...Αλλά δεν είναι οι μοναδικοί...Και με άλλους δεν μιλήσαμε ποτέ, και ξαφνικά με αγάπησαν! Τυχαίο; Δεν νομίζω! Καλά, για τους άλλους δεν νοιάζομαι καθόλου! Είναι απο τη μεριά του πατέρα μου! Μακρυά και αγαπημένοι! Ούτε ήθελα, ούτε θέλω, ούτε θα θελήσω ποτέ να έχω καμία σχέση μαζί τους...Και όποιος θέλει να μάθει γιατί, πολύ ευχαρίστως να τους εξηγήσω πρόσωπο με πρόσωπο...Εμένα, δεν με ρώτησαν, αν συναινούσα στις βλακείες τους! Έτσι;Όλα εδω πληρώνονται όμως...Με υπογραφή σας το λέω...Οπότε, θα ήθελα να μιλάω με τους μορφωμένους συγγενείς μου, συχνοτερα απο ποτέ...Δεν έκανα εγώ την κίνηση να χαθούμε, εκείνοι φταίνε! Άλλωστε, ποτέ δεν είχαν συχνή επικοινωνία και με τη γιαγιά μου! Έτσι; Να τα λέμε και αυτά! Εγώ θα τους ρωτήσω γιατί! Μήπως επειδή δεν είμαστε του Πανεπιστημίου; Πραγματικά, έχουμε πάρα πολλά να πούμε!!!Όσον αφορά τους παλιούς μου φίλους απο το σχολειο, θέλω και με αυτούς συχή επικοινωνία! Εδω βρήκαν άσχετοι το τηλέφωνο μου, δεν θα το βρούν αυτοί; Και αν με ρωτήσουν γιατί χαθήκαμε με τους συμμαθητές και φίλους μου, εγω θα πω, ότι ήμουν η μόνη που νοιαζόμουν και τους τηλεφωνούσα! Κάποιες φορές, πρέπει να χαθείς, για να δεις ποιος θα σε ψάξει...Να σας πω κάτι; Κανείς δεν με έψαξε...Οπότε, γιατί να επιμένω; Παρολα αυτά, θέλω να τους ξαναδώ...Γιατί με ορισμένους παλιούς μου φίλους, τα πηγαίναμε πολύ καλά...Είμασταν αδερφές ψυχές...Και μου λείπουν...