Ήταν απόγευμα και περίμενα πως και πως στις ταμπέλες του δρόμου να γράψει «Αθήνα». Ποτέ δεν τα συμπάθησα τα ταξίδια στην Πάτρα, ιδίως με το ΚΤΕΛ. Εκείνη τη μέρα όμως είχα κατέβει με το Νίκο τον μεγάλο αδερφό. Μεγάλη υπόθεση! Πρέπει να ήμουν 11 και κάτι λιγότερο, όμως ένιωθα τόσο μεγάλος, καθήμενος στο κάθισμα του συνοδηγού. Ήταν γλυκό το πολάκι μας, παρόλο που ο αδερφούλης το είχε ξεκωλιάσει όπως έλεγε η μαμά μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου να ψήνομαι στη ζέστη κολλημένος στο τζάμι του αστικού περιμένοντας να φτάσουμε στην πλαζ της Βάρκιζας (έτσι τις λέγαμε τότε όσο γιαγιαδίστικο και αν ακούγεται) και έψαχνα με ενθουσιασμό να βρω στο δρόμο το μελλοντικό μας αυτοκίνητο! Το μπέρδευα βέβαια καμιά φορά με το fiat punto. Μεγάλος καημός το punto! Βλέπετε κυκλοφορούσε σε κίτρινο χρώμα και εμείς θα παίρναμε κυπαρισσί polo. Μεγάλη ντροπή για έναν χούλιγκαν του δικού μου βεληνεκούς. Θα παίρναμε και εμείς οικογενειακό αυτοκίνητο! Θα μπορούσα επιτέλους να γυρίσω το Σεπτέμβρη στο σχολείο και  εκτός από παραμύθια και φανταστικές ιστορίες για το που πήγα διακοπές, να διαλαλήσω και το νέο μας απόκτημα. Είχα μια ανησυχία να σας πω την αλήθεια μήπως δεν με πιστέψουν. Αν δεν με πίστευαν όμως, πάει να πει ότι δεν πίστευαν και τις διακοπές που έλεγα ότι πάω και μετά καταστροφή... Τέλος πάντων όσο έβλεπα τα δικά τους αυτοκίνητα, έβλεπαν και αυτοί το δικό μας. Αυτό που είχε σημασία ήταν την κρίσιμη στιγμή να πεις τη φράση κλειδί: «αν δεν με πιστεύεις ρώτα τη μάνα μου». Ο Νίκος το είχε με τις πωλήσεις από τότε. Αφού να φανταστείτε όταν πουλήσαμε το πολάκι, αυτός που το αγόρασε το πήρε με γερανό γιατί δεν έπαιρνε μπρος και όμως μας έδωσε και λεφτά!
Δεν θα σας πω ψέματα. Δεν θυμάμαι τι πήγαμε να κάνουμε στην Πάτρα. Θυμάμαι όμως τι λαχταρούσα να κάνω γυρνώντας από αυτήν. Είχα ραντεβού με τους φίλους μου στο πάρκο ή μάλλον καλύτερα στο Πάρκο. Μετρούσα τα λεπτά αντίστροφα και είχα μεγάλη λαχτάρα να προφτάσω να εξαργυρώσω το δεκαχίλιαρο που μου είχε δώσει ο Παππούς μου και να αποκτήσω και εγώ ένα αξιοπρεπές αεροβόλο που θα με έβαζε στο κλαμπ των εχόντων και προνομιούχων πιστολέρο της γειτονιάς. Με τη μουσική σας είπα και την άλλη φορά ήμουν σε μια κατάσταση φθοράς και αφθαρσίας. Κάποια στιγμή όμως και αν θέλετε το πιστεύετε, άκουσα ένα τραγούδι τόσο όμορφο, τόσο εφηβικό, τόσο μάγκικο παραπονιάρικο που από 11 έγινα για ένα 4λεπτο 18άρης. Σταρ του σινεμά έμαθα μετά από καιρό ότι λέγεται. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ούτε soundhound, ούτε shazam, ούτε youtube, ούτε καν Napster ακόμα! Αν σου άρεσε το τραγούδι και ήθελες να το ξανακούσεις και ειδικά αν δεν ήταν κανένα λαϊκό ποπ που έπαιζαν όλη μέρα και όλη νύχτα, έπρεπε ή να έχεις κασετόφωνο για να το γράψεις επιτόπου ή να θυμάσαι τους στίχους για να ρωτήσεις κάποιον άλλο. Δεν υπήρχε ο Ζιώγαλας. Μπορεί να μην είχα κάνει σεξ, μπορεί να μην είχα έρωτες μέχρι τότε, αλλά εκείνο το τραγούδι ξύπνησε μέσα μου τον εραστή! Μετά κοιμήθηκα όμως γιατί ήμουν παιδάκι και είχα κουραστεί από τις προσπεράσεις σε ΚΤΕΛ και φορτηγά. Είχα κάνει συμφωνία κυρίων με το Νίκο να μην μαρτυρήσω στη Μαμά ότι τρέχουμε γρήγορα στο δρόμο γιατί είχε να βγεί με τη Μαίρη, με τον όρο να με πάει στο Φρόντζο να πάρω το αεροβόλο μου. Γενικά εξαγοραζόμουν εύκολα με υλικά πράγματα. Είχα αξίες από πολύ μικρός. Πήρα το USP και ήμουν έτοιμος για εφέ στο Πάρκο και στους φίλους μου. Μυθικές παρουσίες! Ο Σπύρος ο Β. με το σιγκ ζάουερ (έτσι το λέγαμε εμείς δεν με νοιάζει πως λέγεται κανονικά), ο Σπύρος ο μπαμπαστρούμφ με το Ούζι που ήταν το μοναδικό αυτόματο στον κόσμο που έριχνε βολή κατά βολή και ο Κατσαρίδας με το Μπερέτα που το έφερνε με θρησκευτική ευλάβεια. Του Γιώργου δεν θυμάμαι πως το έλεγαν. Θυμάμαι όμως ότι δεν είχε καθόλου ευθείες βολές. Τι σημασία είχε; Παιδάκια, το μόνο που θέλαμε ήταν να πετύχουμε εξ’ αποστάσεως τον φίλο μας στα χέρια ή τα πόδια για να πει παραδίνομαι. Εντάξει υπήρχαν και χτυπηματάκια, αλλά κανείς δεν έχασε το μάτι του. Ωραίες εποχές και χρυσές δουλειές για τους ψιλικατζίδες τους απατεώνες! Ένα σακουλάκι με μπίλιες είχε 500 δραχμές και αν ήταν άσπρες είχε ένα χιλιάρικο! Περιττό να σας πω ότι τις μαύρες μπιλίτσες τις είχαν λίγοι και τις φυλούσαν σαν φυλακτό. Αχ να ήμουν ξανά 11 να έμπαινα στο e-bay και να τα έτρωγα όπως μας τα έτρωγε ο Νίκος με τη Φώφη. Να είναι καλά τα παιδιά.
Πόσες αναμνήσεις σε αυτό το Πάρκο. Πόσα καλοκαίρια τέλεια. Η σεζόν ξεκινούσε με το κλείσιμο των σχολείων και τελείωνε λίγο πριν τις πρώτες βροχές του Σεπτέμβρη όταν βάζαμε τις βερμούδες στις ντουλάπες και έβγαιναν τα φούτερ και οι ζακετούλες. Μετά την πρώτη μπόρα έσπαγαν και οι πιο ορκισμένοι παρκόβιοι. Ωραία χρόνια στο Πάρκο και είμαι περήφανος που τα έζησα. Πήρα σύνταξη αργά από αυτό και η αλήθεια είναι ότι στα τελευταία μου χρόνια εκεί, ψιλοντρεπόμουν. Εγώ έπαιζα ποδόσφαιρο και κλεφτοκυνηγητό με τα ποδήλατα και οι συμμαθητές μου από το σχολείο έβγαιναν στη Σέμπι για καφέ. Δυστυχώς σήμερα το Πάρκο που γνώρισα και αγάπησα δεν υπάρχει. Ούτε ο Πέτρος με τον Πατέρα του που μας έβαζε γκολ ξυπόλητος και μετά φώναζε: «έτσι βάζουν γκολ μαλακισμένα» υπάρχει, ούτε μπορούμε να πετάξουμε πέτρες στο παράθυρο του τρελοδικηγόρου στον 3ο και μετά να χεζόμαστε από τους αστυνομικούς που φώναζε ο κομπλεξικός, ούτε ο Παναγιώτης που όλοι λέγαμε ότι είναι αδερφή είναι εκεί για να μας δώσει κανένα playboy να χαζέψουμε. Έσβησαν όλοι, μαζί και οι ιστορίες τους. Είχε κανόνες το Πάρκο  και είχε και τιμή. Δεν έμπαινες έτσι απλά στην παρέα, ούτε σε παίζαμε μπάλα έτσι απλά. Εκτός αν η μπάλα ήταν δική σου. Οι μεγάλοι πρόσεχαν τους μικρούς και όλοι ακούγαμε στον Σπύρο τον Χρ.  Αυτός ήταν ο οργανωτής, αυτός έβγαζε τα παρατσούκλια, αυτός σε έδερνε έτσι και έλεγες μπαμπαστρούμφ τον Σπύρο και ας τον είχε βαφτίσει αυτός έτσι. Κανείς δεν βρήκε γκόμενα από το Πάρκο, όμως είμαι βέβαιος ότι όλοι αν γύριζαν το χρόνο πίσω θα αντάλλασσαν εύκολα μια ερωτική εμπειρία της μετέπειτα ζωής τους για μια βραδιά στο πάρκο. Να μαζέψουμε βρομούσες από τα δέντρα. Να παίξουμε κρυφτό και να κοπανάμε τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στο τέρμα που ήταν μεταξύ του μεγάλου δέντρου και της μπλούζας που θα άφηνε κάτω ο τερματοφύλακας. Δεν είχε κινητά τότε και στο σταθερό ντρεπόσουν να πάρεις για να αποφύγεις την αμήχανη συνομιλία:
- «ΝΑΙ;»
- «μου δίνετε το Γιώργο;», όμως όλοι ήταν εκεί. Πόσοι ωραίοι τσακωμοί; Με τα κλωτσομπουνίδια να φεύγουν ακανόνιστα και να χτυπάς τον άλλο θέλοντας να πεις: «θα σε γ...σω ρε μαλάκα», αλλά αντί αυτού και με το φόβο να σε μαρτυρήσει καμιά μάνα στη δικιά σου να λες: «τι θες ρε;».

Όσο ωραία πέρασα στο Πάρκο δεν πέρασα στην κατασκήνωση. Μάλλον γιατί εκεί δεν ήταν για φλώρους και όπως έχετε αρχίσει να αντιλαμβάνεστε δεν ήμουν και η επιτομή του αλανιού. Μέτρησα 14 μαρτυρικές μέρες στην κατασκήνωση του Αγίου Ανδρέα, για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ο Σπύρος ο μπαμπαστρούμφ ήταν παρτάκιας και ενώ πήγα εκεί με την υπόσχεση ότι θα κάναμε παρέα αυτός ήταν με τον καλύτερο του φίλο τον Αλέξανδρο όλη μέρα και δεύτερον γιατί η πισίνα είχε θαλασσινό νερό και εγώ δεν λουζόμουν με σαμπουάν μετά το μπάνιο επειδή το είχα ξεχάσει και ντρεπόμουν να ζητήσω με αποτέλεσμα να νομίζω ότι έχω κολλήσει ψήρες. Λίγα πράγματα θυμάμαι από εκεί. Το δέντρο του διαβόλου που σύμφωνα με το μύθο όποιος το ακουμπούσε θα πάθαινε κάτι κακό. Σύμφωνα με τον  μπαμπαστρούμφ ο φίλος του ο Αλέξανδρος όταν το ακούμπησε τράκαρε ο πατέρας του την ίδια μέρα, αλλά δεν ήταν κάτι σοβαρό. Οπότε καλά να πάθει, γιατί αν δεν ήταν αυτός εγώ δεν θα έφευγα στις 14 μέρες. Είχε και κάτι χαζοστρατιωτικές διαδικασίες αδερφάκι μου άλλο πράγμα. Κατί βλακοσυνθήματα: «πάρα πολύ καλό πάρα πολύ ωραίο! Τ-ζ-α-μ-ι Τζάμι!» και άλλες αντίστοιχες βλακείες που εγώ σαν αντιδραστικός και πιστεύοντας ότι είμαι πολύ πιο γαμάτος από αυτά τα βλαμμένα δεν ακολουθούσα ποτέ. Είχε όμως ωραίο γιουβέτσι και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μπουνιά που έφαγα στο γήπεδο ποδοσφαίρου για απροσδιόριστο λόγο. Αλήθεια δεν θυμάμαι γιατί την έφαγα. Ήταν η εποχή του fubu και των street vibes παντελονιών, no fear, μουσική ημισκούμπρια κλπ. Για κάποιο λόγο ένας τύπος που χόρευε breakdance ήρθε και μου έχωσε μια κατάμουτρα. Μετά με ρωτάτε γιατί έφυγα; Που έψαχνα μετά τον άλλο τον βλαμμένο με τον φίλο του, που χαϊδολογιόντουσαν με τα δέντρα για να δουν αν υπάρχουν και άλλα δέντρα του διαβόλου, για να τους το πω και με πήγαν στον αρχηγό της κατασκήνωσης που έμοιαζε με τον αείμνηστο Κώστα Τσάκωνα και όταν του είπα θέλω να κάνω καταγγελία κόντεψε να μείνει από τα γέλια. Δεν ξέρω πως περνούσατε εσείς αλλά εγώ το μόνο που έμαθα εκεί είναι να βρίζω μάνες, την Εύα και την Αγία Τριάδα και ότι η ομαδάρχισσα η Λένα, μια χοντρούλα με καρέ μαλλί πηδιόταν με τον Ντενίς τον Βούλγαρο συγκάτοικο μου που ήταν 17 αλλά η μάνα του Μάριου τον έβλεπε για 12 (δεν μου μιλούσε ο Μάριος ήταν αλάνι αλλά η μάνα του Μιλφάρα).
Είχε φάση πάντως, ήταν μόδα και τα γιο γιο τα hyper spiner. Υπήρχε ένας κουφός που ερχόταν στην πύλη και πουλούσε γιο γιο μαϊμούδες hyper spiner και εκείνα τα ηλεκτρονικά τα γκρι που έλεγαν tetris + 500 games και εννοούσαν ότι το τέτρις έχει 500 πίστες. Χαμός γινόταν. Ήρθε η μάνα μου στο 2ο επισκεπτήριο με πήρε και δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ για αυτές τις ωραίες διακοπές.

Αν θέλω να σας μείνει κάτι από το σημερινό κείμενο είναι αυτό: Δεν υπάρχει πιο ενοχλητικό πράγμα από το να κυνηγάς τον άλλον και να επαιτείς την παρέα του και μετά να σου τρώει και τη Βαλεντίνα σε 6 χρόνια. Been there  done that. Πάρκο 4ever σας αγαπάω όλους.

Γιάννης Τ.
Γιώργος Κ.
Δημήτρης Κ.
Σπύρος Π. (μπαμπαστρούμφ)
Σπύρος Χρ.
Σπύρος Β.
Γιάννης Μ.
Γιάννης Μεσ. (Κατσαρίδας)
Γιάννης Γλυκ.
Γιάννης Καλ.
Μητσάρας
Δάφνη αδερφή Μητσάρα
Πέτρος Γ.
Πατέρας Πέτρου