Φίλοι, φίλες, την περασμένη Δευτέρα, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του Χρήστου Τόλιου, Ο κύριος ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ, που εξέδωσε ο Εκδοτικός Οίκος "ΑΠΑΡΣΙΣ",  στην Στοά Βιβλίου, μπροστά σε ένα πλήθος παρισταμένων, ανθρώπων του πνεύματος, της πολιτικής, εκπροσώπων του τύπου, και κάποιων επιζόντων της εποχής που αναφέρεται το βιβλίο, αλλά και  φίλων του Δικηγόρων, και πολλών άλλων που το βιβλίο το υποστηρίζουν σε κάθε περίπτωση και είναι παρόντες σε τέτοιες εκδηλώσεις.

Ήμουν ένας από τους παρουσιαστές του Βιβλίου αυτού, αλλά και ο άνθρωπος που παρότρυνε τον ΧΡΗΣΤΟ ΤΟΛΙΟ να γράψει την βιωματική Ιστορία του, μια Ιστορίαπου δεν έχετε ξαναδιαβάσει μέχρι τώρα, και τον βοήθησα στο να μεταφερθεί το χειρόγραφό του στο κομπιούτερ και από εκεί στην Εκδότρια Εταιρεία. ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ που πρέπει να διαβαστεί από όλους, όλες.

 Η ΟΜΙΛΙΑ ΜΟΥ.

Αγαπητοί φίλοι αγαπητές φίλες του Χρίστου,

αξιότιμοι κυρίες και κύριοι,  

είμαστε εδώ στην παρουσίαση του βιβλίου του Χρήστου Τόλιου, ο κύριος διαγώνιος (τίτλος καθόλου τυχαίος, που τον απέκτησε από την επιμονή του να του καρφώνουν τα έγγραφα διαγωνίως, ώστε να τα διαβάζει πιο εύκολα) και εγώ έχω το ευχάριστo έργο να πω δυο λόγια,  από την εμπειρία μου, που απεκόμισα κατά την διάρκεια  της συγγραφής αυτού του βιβλίου ή καλύτερα της μεταφοράς του στο χαρτί,  μετά από πολλές προσπάθειες που έκανα για να πείσω τον Χρήστο να το κάνει αυτό, όταν βρέθηκα μαζί του για μια εβδομάδα στην Δίβρη και μου διηγήθηκε κάποια από αυτά που έχουν ήδη γραφτεί στο βιβλίο του που μου φάνηκαν απίστευτα, συγκλονιστικά, δηλαδή αυτά τα οποία έζησε στην πολύ δύσκολη και βασανισμένη ζωή του να τα γράψει σε βιβλίο και να τα διαβάσουν και όσοι επιζούν συνομήλικοι του και οι παρακάτω στην ηλικία από αυτόν, αλλά προπαντός οι νέες γενιές και αυτές που υπάρχουν και αυτές που θα έρθουν.

Το βιβλίο αυτό είναι ένα δείγμα, του τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος εάν έχει μέσα του πείσμα και πάθος για τη ζωή, εάν έχει στόχους και μπορεί να σχεδιάζει τα καλύτερα για την παραπέρα πορεία του

Ο Χρήστος Τόλιος είναι ένας άνθρωπος, που  από τα πέντε του χρόνια μέχρι και που έλαβε την σύνταξή του ως δικηγόρος αγωνίστηκε, ναι από τα πέντε του αγωνίστηκε, θα το δείτε στο βιβλίο,  με αξιοπρέπεια, πάθος και δύναμη.

 Και περιγράφει,  με  έντιμη πάντα διάθεση στο να διηγείται τα αληθινά γεγονότα που έζησε και για τα οποία σήμερα καμαρώνει μπορώ να πω, και αισθάνεται όπως και όλοι μας εξάλλου  αισθανόμαστε, αισθάνεται μία παράξενη Νοσταλγία για αυτές τις καταστάσεις που έζησε και ας άφησαν δεινά πάνω του..

 Αυτό ακριβώς κάνει  ο Χρήστος. λες και δεν έζησε δύστυχα λες και δεν έζησε στην πλήρη ανέχεια λες και δεν καταλάβαινε πάνω στο κορμί του τις συνέπειες της ιδεολογίας του από την άρχουσα τάξη από το κράτος και το παρακράτος αν θέλετε

. Ο Χρήστος έζησε την κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο ως παιδί και οι συνέπειες στην ζωή του έγιναν εντονότερες, από ότι στην πραγματικότητα θα μπορούσαν να είναι αν δεν συνέβεναν οι δύο πόλεμοι.

Όμως αυτές οι καταστάσεις είχαν σαν αποτέλεσμα να οπλιστεί ο Χρήστος με πάθος και δύναμη για να αλλάξει την ζωή του.  Έτσι με μεγάλες ηλικιακές καθυστερήσεις έβγαλε το Δημοτικό Σχολείο στην Δίβρη της Ορεινής Ηλείας και ερχόμενος στην Αθήνα σε ηλικία 16 χρονών, συνέχισε στο νυχτερινό Γυμνάσιο,  υπό περιπετειώδεις συνθήκες, εργαζόμενος σκληρά και προσπάθησε και το πέτυχε να αλλάξει την ζωή του, συμπαρασύροντας και όλα του τα αδέλφια και τις αδελφές στην επιτυχία.

Ήταν δηλαδή ο Χρήστος, ως μεγαλύτερος ο άνθρωπος που ανέτρεψε το κάκιστο συμβόλαιο που από μικρό του επέβαλε η ίδια η ζωή. Δούλεψε ως μικροπωλητής, δούλεψε σε εργοστάσια, υπέστη την εκμετάλλευση στο έπακρον και είχε και τους πολιτικούς του στόχους να τους συντηρεί και να τους διαδίδει, κάτω από την μύτη της Αστυνομίας που συχνά τον συνελάμβανε για εξακρίβωση και λοιπά. Όμως ο Χρήστος κατάφερνε να τους ξεφεύγει. Χαρτί όμως Κοινωνικών  φρονημάτων ποτέ δεν απέκτησε.  Έτσι αυτό το χαρτί, και γι’ αυτόν και για τα υπόλοιπα αδέλφια του, έπαιξε το ρόλο του γιατί τους ανάγκασε όλους να πορευθούν στη ζωή από μόνοι τους και να επιτύχουν.

Σπούδασαν, σχεδόν όλοι τους και όλες, έκαναν οικογένειες, πετυχημένες εργασίες, έτσι που ο καθένας να μπορεί να λέει έχοντας την επιτυχία του, ως παράδειγμά:

 Ότι κανείς δεν πάει χαμένος εάν διακαώς επιθυμεί να αλλάξει την ζωή  του. Ο Χρήστος πρέπει να ξέρετε, πως με το πάθος που τον διέκρινε, δημιούργησε μαζί με άλλους το πρώτο Σούπερ Μάρκετ στην Ελλάδα,  το Αθηνά, όμως δεν άντεξε να δίνει προϊόντα και να μην πληρώνεται από τους ανθρώπους της Ασφάλειας και προκειμένου να θέσει σε κίνδυνο την Εταιρεία, απεχώρησε.  

Ολόκληρη οικογένεια προσπάθησε να επιβιώσει, να μορφωθεί και να μεγαλουργήσει μπορώ να πω στα μέτρα των δυνατοτήτων της, γιατί η συμπεριφορά των αρχών έκανε όχι μόνο αυτούς αλλά και πολλούς άλλους Έλληνες, να αγωνιστούν με περισσότερο πάθος για να αλλάξουν τη ζωή τους όπως και έγινε.

 Ο Χρήστος βέβαια από το  1973 πού παντρεύτηκε είχε αρωγό την αξιότιμη σύζυγό του, τη Λίτσα του όπως λέει, η οποία δεν ήξερε και πολλά πράγματα από την εξω οικογενειακή συμπεριφορά του Χρήστου αλλά και όταν έμαθε κάποια πράγματα συνετάχθη με αυτόν και μαζί πορεύτηκαν τις δύσκολες συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί.

 Παρόλα αυτά, όπως μετά από μία θύελλα βγαίνει ο ήλιος και ηρεμεί η φύση, έτσι ακριβώς και ο Χρήστος, αφού κατάφερε να πάρει πτυχία και να μορφωθεί στην ηλεκτρολογία όπου δούλεψε αρκετά χρόνια επισκευάζοντας ραδιόφωνα παίρνοντας μάλιστα και  ένα καλό μεροκάματο από τον αείμνηστο όπως λέει Μιχόπουλο, στη συνέχεια σπούδασε φιλολογία και νομική υπό συνθήκες λίγο παράξενες γιατί Ακόμα και στις εξετάσεις όταν πρώτοέδωσε και πέτυχε, βρέθηκε σε άλλη σχολή από αυτή που είχε δηλώσει. Είχε δηλώσει φιλολογία και βρέθηκε στη νομική. Τέλος πάντων όμως κατάφερε χωρίς να διοριστεί ποτέ στο Δημόσιο να ασκήσει το επάγγελμα του φιλολόγου στα φροντιστήρια υπό δύσκολες πράγματι συνθήκες και την συνεχή παρακολούθηση της ασφάλειας και αργότερα έγινε Νομικός, αναρριχήθηκε σε αυτό το λειτούργημα τάχιστα και έγινε ένας από τους καλύτερους δικηγόρους της Αθήνας.

Ο Χρήστος οτι απωθημένα είχε σαν παιδί προσπάθησε να τα πραγματοποιήσει στα μεγάλα του χρόνια. Ασχολήθηκε με την μουσική, με χορούς Ελληνικούς, ακόμα και  λατινοαμερκάνικους και ευρωπαϊκούς, και λοιπά όπου εκεί γνωρίστηκε με την σύζυγό μου που και αυτή έχει αυτό το πάθος και έτσι τον γνώρισα και εγώ και γίναμε πολύ καλοί φίλοι.

Ασχολήθηκε με χίλια δυο πράγματα, φυσικά δεν τον έπαιρνε ο χρόνος και ο καιρός να τα τελειώσει χωρίς όμως να εγκαταλείψει την αποστολή του ως οικογενειάρχης τη φροντίδα του για τα παιδιά, που  με αρωγό όπως είπαμε πάντα τη σύζυγό του,  έγιναν σπουδαίοι επιστήμονες και πολίτες. Δεν ξέρω αν πρέπει να μιλήσω και για τα υπόλοιπα αδέρφια του αλλά σύμφωνα με την αντίληψη που εγώ αποκόμισα κατά την μεταφορά της αφηγήσεως του στο χάρτί, με την βοήθεια και την προτροπή του Χρήστου όλα τα αδέρφια του, πλην ενός  νομίζω  που έμεινε στο χωριό και ασχολήθηκε με την κτηνοτροφία και τα κτήματα, και κάποιου ακόμα που δεν ήθελε τα γράμματα, έγιναν επιστήμονες, αποκαταστάθηκαν  με χίλιες δυο δυσκολίες, αλλά για όλους ήρθαν οι καλύτερες μέρες, τόσο καλύτερες που δεν θα μπορούσαν να τις φανταστούν , παίρνοντας τον δύσκολο δρόμο της ζωής.

 Ο Χριστός δηλαδή ήταν ο στυλοβάτης, ας πούμε ο   διευθυντής της οικογενειακής ορχήστρας, που με μαεστρία την διηύθηνε.

  Το βιβλίο αναφέρεται σε θέματα που προέκυψαν στη ζωή του Χριστού από τα πέντε του χρόνια δηλαδή το 1940 μέχρι το 1975 που ήταν πολλά και αλλεπάλληλα, όμως μόνο αγωνιστές σαν το Χριστό, έχουν την αντοχή να διέλθουν αυτά τα γεγονότα.

 Αφήνω τα υπόλοιπα να τα διαβάσετε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του Χρήστου με την προτροπή επειδή είμαι σίγουρος ότι θα θαυμάσετε αυτά τα οποία έπραξε αλλά και δημιούργησε ο Χρήστος,  να το διαδώσετε στους φίλους σας, στους νεότερους που τόσο το έχουν ανάγκη, γιατί μέσα από αυτό ανεξάρτητα με τις ειδικές θέσεις του καθενός και της κάθε μιας, θα αποκομίσουν

Ότι κανείς για να επιτύχει στη ζωή χρειάζεται αγώνα και τότε τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει.

 Θα μου πείτε ίσως πως ο Χρήστος ήταν Τυχερός, και γλίτωσε από άλλες καταστάσεις και περιπέτειες, ώστε σήμερα να είναι ανάμεσά μας και με καμάρι να αναπολεί την ζωή του, που με τους αγώνες του και την επιμονή του την έκανε απίστευτα Λαμπερή.,

Αγαπητέ Χρήστο χαίρω που είμαι φίλος σου, χαίρω που εγνώρισα εσένα και την οικογένειά σου.

 Η αγάπη μου και η εκτίμησή μου για σένα. είναι δεδομένη. Λίγοι άνθρωποι διαθέτουν τις δικές σου αρετές.