Σαν σαλιγκάρια στον ήλιο που λιάζονται

είναι οι άνθρωποι πάλι στην πόλη

πίνουν καφέ και τσιγάρα, δε νοιάζονται

που πέφτει απόψε μια βόμβα ή βόλι.

Είναι οι ρυθμοί όπως πάντα νωθροί

κι ας κάποιοι δίπλα πεθαίνουν στη Γη

ποια έχει πέσει ρωτούν μετοχή

κι αν το λαχείο που πήραν θα βγει.

Είκοσι έξη του Μάρτη πρωί

μιας κάποιας χρονιάς του αιώνα

εχθές γιορτάστηκε η εθνική μας γιορτή

κι όλα γυαλίζαν σε κάθε στρατώνα.

Βάλανε όλοι κοστούμια ακριβά

και στα παιδιά να κρατούν σημαιάκι

πίσω απ΄του δρόμου τα άσπρα σχοινιά

είδαν παρέλαση πριν πιούν καφεδάκι.

Το μεσημέρι κάποιο έργο παλιό

με Παπαφλέσσα - Σουλιώτισες - Μάνη

ανοίξαν κι ένα κρασί γιορτινό

και ξαπλώσανε πάλι για νάνι.

Η κάθε μέρα είναι ίδια γι΄ αυτούς

μουδιασμένα σκουλήκια μου μοιάζουν

κάνουν κουβέντες με διαλόγους καυτούς

μα αμέτοχοι κι έντρομοι αράζουν.

Παιχνίδια τρόμου όμως έχει πολλά

δίνει μαθήματα συνέχεια η ιστορία

κι ίσως έρθει μια ώρα κακιά

που τ΄αεροπλάνα θ΄αλλάξουν πορεία.

Απ΄τ΄αγαθά τότε που΄χουν μαζέψει

τι θα προλάβουν να πάρουν μαζί

αν ριπές κάποιος πάνω τους στρέψει

και τους κόψει ζωή και πνοή.