Όταν τη γνώρισα αυτή ήταν 18 κι εγώ 19. Ήταν Γενάρης μήνας και το κρύο τσουχτερό. Καθόμουν σ' ένα τραπεζάκι δίπλα στο τζάμι του μικρού καφέ και έβλεπα προς το δρόμο, ρουφώντας μεγάλες γουλιές ζεστής σοκολάτας πριν πάω για μάθημα στο πανεπιστήμιο. Μου έκανε εντύπωση το Κόλεϋ που βάδιζε κατά μήκος της τζαμαρίας, κοιτώντας προς τα μέσα, μέχρι που ήρθε και στάθηκε ακριβώς έξω από το σημείο που καθόμουν. Τότε ήταν που άκουσα τη φωνή της να μου λέει, καθώς καθόταν στην καρέκλα  απέναντί μου: "Φαντάζομαι να μην ενοχλώ" και, βλέποντας πως δεν αρθρώνω λέξη από το ξάφνιασμά μου, πρόσθεσε: "Νοιώθουμε κι οι δυο καλύτερα όταν μπορούμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον". Ήταν απίστευτα γοητευτική και άνετη, σαν να συναντούσε έναν παλιό της φίλο. Μιλούσε μάλλον για το σκυλί και τις συνήθειές του, μα το μόνο που συγκράτησα ήταν πως, αν και περνούσε καθημερινά μπροστά από το καφέ αυτό, βγάζοντας το σκύλο της για την πρωινή του βόλτα, ήταν η πρώτη φορά που κάτι την έσπρωξε να μπει για έναν καφέ.

Σηκώθηκε, το ίδιο ξαφνικά όπως εμφανίστηκε, ρωτώντας με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου, αν θα ΄θελα να τους κάνω παρέα στη βόλτα τους. Ακολούθησα σαν υπνωτισμένος, χωρίς να πω κουβέντα, αφήνοντας στη βιασύνη μου ένα χαρτονόμισμα που αντιστοιχούσε στην τιμή πέντε καφέδων, μη περιμένοντας για ρέστα. Το παρατήρησε, λέγοντάς μου γελώντας, καθώς κατάλαβε την αμηχανία και την ταραχή μου: "Είσαι, βλέπω, πολύ γενναιόδωρος".

Από τη στιγμή εκείνη, γίναμε αχώριστοι. Έκανε απίστευτα πράγματα-δείγματα αγάπης για μένα, στη διάρκεια των πέντε μηνών που ήμασταν μαζί. Το Σαββατοκύριακο εκείνο του Ιούνη ήταν σαν ένα όνειρο και η ίδια γλυκιά και τρυφερή όσο ποτέ. Ήρθε η Δευτέρα και παίρναμε το θαυμάσιο πρωινό που είχε ετοιμάσει, όταν μου είπε το ίδιο φυσικά, όπως τότε που πρωτοσυναντηθήκαμε, κοιτώντας με με εκείνο το καθάριο βλέμμα  στα μάτια: "Φεύγω σε μία ώρα για άλλη πόλη και δεν θα ξαναγυρίσω". Την κοιτούσα και πάλι αποσβολωμένος, όπως την πρώτη φορά, και το μόνο που κατάφερα να ξεστομίσω ήταν: "Μα εσύ έλεγες πως μ΄αγαπάς πιο πολύ από τον καθένα". Η απάντησή της ήταν, όπως πολλές φορές, αποστομωτικά αβίαστη και άμεση: "Είναι αλήθεια, μα πάνω απ' όλους αγαπώ το σκυλί μου. Αυτό είναι το μόνο πλάσμα που δεν πρόκειται ποτέ να με προδώσει". Σηκώθηκε, έσφιξε το κεφάλι μου με δύναμη πάνω στο στήθος της και με φίλησε τρυφερά στο μέτωπο. Ανοίγοντας την πόρτα για να φύγει, κοντοστάθηκε, γύρισε με κοίταξε και είπε: "Θέλω να 'μαι ελεύθερη".

Τη συνάντησα εντελώς τυχαία μετά από πέντε χρόνια σε μια πόλη, όπου πήγαμε να παίξουμε με το συγκρότημά που είχαμε τότε. Ήταν πίσω από το μπαρ ενός καφέ και σέρβιρε πρωινό. Μόλις την είδα πάγωσα. Με κοίταξε στα μάτια, χαμογελώντας αχνά και δείχνοντάς μου πάνω από τον πάγκο το δάχτυλο του δεξιού της χεριού όπου φορούσε το δαχτυλίδι που κάποια στιγμή της είχα χαρίσει. Ήταν, ξέρετε, του πιο αγαπημένου μου ξαδέλφου που μου το χάρισε για να τον θυμάμαι όταν μετανάστευσε για Αμερική. Το βλέμμα της, όπως πάντα, καθάριο, μα τη φορά αυτή σαν να μου φάνηκε πως τα μάτια της ήταν βουρκωμένα. Γύρισε απότομα και χάθηκε γρήγορα πίσω από την πόρτα της κουζίνας. Και, ενώ περίμενα με λαχτάρα να ξαναφανεί, την πήρε το βλέμμα μου να τρέχει και να χάνεται στο βάθος του δρόμου, κρατώντας από το λουρί το αγαπημένο της Κόλεϋ..