Καλάθια πλεγμένα περίτεχνα

να οι σκιές να τα φωτεινά να τα χρώματα

οι επιγραφές για τα λουλούδια και τα πανέρια 

με τους μενεξέδες τα γαρίφαλα τα δάκρυα του χρηστού

τους κεντημένους ήλιους γύρο από τον καθρέφτη

της καλημέρας  τα πρόσωπα που αμίλητα στέκουν να σε κοιτούν αυθάδικα 

περιτριγυρίζουν μια άλλη εποχή που έζησε πριν και τη ζήσαμε στο τελείωμα της

ανάμνηση κάπως θολή σαν όλες, όλες τις εποχές που πέρασαν που μας σημάδεψαν 

που το γλυκό αεράκι του απομεσήμερου που μπαίνει από το παράθυρο στριφογυρνά

στα μαλλιά τα ξέπλεκα που περνά απάνω από το δέρμα και θολώνει τα μάτια παραλύει την όσφρηση εξάπτει τη φαντασία και στον επερχόμενο ύπνο όνειρα ζωγραφίζει κλαίει για τη φτώχεια για τα ξυπόλυτα γράμματα της αλφαβήτας γεια τα ζεστά μάτια τα άδολα σα τα αφράτα φραντζολάκια του φούρναρη τα μοσχομυριστά μουστοκούλουρα που σκλαβώνουν το νου καθώς το ξεκίνημα της μέρας περνά από το χρόνο σα πυγολαμπίδα και φτάνει τα εβδομήντα εκεί ψηλά πρεσβύωπας παλεύει το παρελθόν με το μέλλον.