Υπό το φως του φεγγαριού κόσμε είσαι θλιμμένος 

στου μαύρου άνεμου, στις κακιάς ώρας το αντάμωμα,

περιμένω να χαράξεις ίσως και να προφτάσεις.

Πικρό μικρό παιδί έστεκε σιμά σε δροσερή αυγούλα.

μα τώρα εχάθεις, έφυγες

ορφάνεψες τις μνήμες και τα όνειρα.

Πυγολαμπίδες τριγυρνούν σου κλείνουνε το δρόμο.

Τα πάθη σου μας  έμειναν παρηγοριά

στις νύχτας το πηκτό σκοτάδι.

Μα τα ποτίζεις λησμονιάς στυφό πιοτό.

Καθώς η ομίχλη απλωμένη γύρω

από μάτια με αντάρα φορτισμένα.

Τα ξωτικά να, το τραβούν και πάλι

σε αλώνια χλωμά και προδομένα

στου Διγενή τα χνάρια πέταλα καρφωμένα

τα βήματα βαριά και ξέμακρα ριγμένα 

μες του θλιμμένου κόσμου τη σιωπή.