Θα ήθελα τώρα να ήμουν σε αυτό το μέρος…

Να καθόμουν μπροστά στην υπέροχη θέα του απέραντου γαλάζιου και να έκανα έναν απολογισμό…

Γύρω μου όμως, να είχα πέτρες και κοχύλια…

Στις πέτρες θα έγραφα τα λάθη μου και τα λάθη των άλλων απέναντι σε μένα…

Στα κοχύλια όλες τις καλές και όμορφες στιγμές…

Τις πέτρες στο τέλος θα τις πέταγα στην θάλασσα…Να πήγαιναν βαθιά στο βυθό…

Τα κοχύλια , θα τα έπαιρνα μαζί στον γυρισμό…

Ναι , σήμερα είχα όρεξη να κάνω απολογισμό…

Σήμερα είχα όρεξη να γράψω τον επίλογο στις μισογραμμένες ιστορίες μου…

Ο απολογισμός μου , θα ξεκινούσε από τις ατελείωτες πολύωρες συζητήσεις που έχω κάνει κατά διαστήματα με ανθρώπους…

Συζητήσεις που με τον καιρό μου έδειξαν , ότι εγώ τότε έλεγα την αλήθεια μου και οι συνομιλητές μου έλεγαν αυτά που ήθελα να ακούσω!!!

Έξυπνο αυτό , σκέφτομαι…Να λες στον άλλον αυτό που θέλει να ακούσει!

Σίγουρα με αυτό τον τρόπο , πετυχαίνεις πολλά!

(Σ’ αυτό το σημείο βέβαια υπάρχει και ένα αλλά , το οποίο λέει…Ναι , αλλά εκείνη την στιγμή σου έλεγαν την αλήθεια τους η οποία στην πορεία άλλαξε.Είπαμε καρδιά είναι αυτή…δεν την ορίζεις…Για άλλη μια φορά όμως , δεν θα μπλέξω τα «αλλά» στην συζήτηση!)

Ναι , αυτοί είναι έξυπνοι άνθρωποι…εσύ που τους πιστεύεις πώς ακριβώς νομίζεις ότι πρέπει να χαρακτηριστείς? Χαζή? Η μήπως αθεράπευτα ρομαντική? Ευκολόπιστη? Ή μήπως κάποια που έχει ανάγκη να πιστέψει τους ανθρώπους? Επιπόλαια? Η κάποια που απλά έχει ανάγκη να νιώσει και να βιώσει αισθήματα και συναισθήματα? Παρορμητική? Η απλά κάποια που θέλει να ζήσει κάθε συναίσθημα που νιώθει?

Κενό…Μακάρι να ήξερα! Έχω αισθανθεί ότι με χαρακτηρίζουν όλα τα παραπάνω! Ναι και το Χαζή! Πολλές φορές στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους είμαι χαζή!

Ίσως πρέπει και όλα τα παραπάνω να τα γράψω στις πέτρες και να τα ρίξω στην θάλασσα…μα τι θα μου μείνει μετά?

Δεν θέλω με τον απολογισμό μου να κρίνω κανέναν…

Όχι , δεν είναι σκοπός μου η κριτική!

Έχω κάνει λάθη και βλακείες στην ζωή μου και θα κάνω και αλλά στο μέλλον , θέλω να πιστεύω ότι έχω πολύ χρόνο μπροστά μου μέχρι να κλείσω τα μάτια μου…

Θαρρώ τα έχω πληρώσει ή τα πληρώνω η θα τα πληρώσω!

Με κάποια έχω βαρύνει ή βαραίνω ή θα βαρύνω την συνείδηση μου.

Σ’ αυτή την μάχη Λογικής και Συναισθήματος ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα βγει νικητής , αν μπορεί να υπάρξει!

Συνεπώς ,δεν είμαι άξια να κρίνω κανέναν…!

Προσπαθώ να θυμηθώ , πόσες φορές στην ζωή μου έχω πει ψέματα…και δεν μιλάω για τα ψεματάκια , ούτε για πράγματα που αφορούσαν έμενα και ήθελα να κρύψω την αλήθεια , ούτε για αυτά που αναγκάζεσαι να πεις όταν δεν σε αφορούν καν!

Μιλάω για τα ψέματα που σου λέει ο άλλος και σε βάζει σε ένα ουτοπικό κόσμο…

Για τα ψέματα που σε τρώνε σαν σαράκι…

Για ψέματα που σε γεμίζουν γιατί και ερωτηματικά…

Για ψέματα που στο μέλλον σε γεμίζουν ανασφάλειες…

Όχι . Τέτοια ψέματα δεν έχω πει.

Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον και ποτέ δεν μ’ αρέσει να αποκλείω πράγματα , γιατί έχει τύχει πολλές φορές, πράγματα που αποκλείω να τα βρίσκω μπροστά μου!

Τέτοια ψέματα όμως δεν μου αρέσουν! Ο Θεός να με αξιώσει να μη τα πω ποτέ!

Προσωπικά , προτιμώ μια αλήθεια που θα με πονέσει παρά ένα ψέμα σαν και αυτό.

Προτιμώ να μου πεις ξεκάθαρα αυτό που θες και πιστεύεις παρά να προσπαθήσεις να το καταφέρεις με άλλο τρόπο.

Μου δίνεις τουλάχιστον έτσι , το περιθώριο της επιλογής…

Προτιμώ να σου χαρίσω τα συναισθήματα μου , παρά να μου τα κλέψεις…