Ναι, το έχω παραδεχθεί πολλές φορές και είναι κάτι που φυσικά ισχύει.

Για μένα το να εκφράζομαι μέσα απ’ τον γραπτό λόγο , είναι κάτι παραπάνω από τρόπος έκφρασης…είναι ανάγκη.

Είναι η στιγμή που βγάζω από μέσα μου ότι με τυραννάει σε έναν συνεχή διάλογο με τον εαυτό μου , ψάχνοντας ο ένας να βρει τον άλλο και οι «δυο» την "λύση" του κάθε προβλήματος , ερωτηματικού ή σκέψης…

Είναι κάποιες φορές όμως , που αρνούμαι να κάτσω αντιμέτωπη με τον Εαυτό μου….

Ξέρω ότι θα με κρίνει (και πιστέψτε με , είναι πολύ σκληρός κριτής) για οτιδήποτε έχω κάνει που δεν εγκρίνει και ξέρω πως αυτή η κριτική του θα με πονέσει και θα με παρασύρει πάλι σε δύσβατα μονοπάτια.

Εαυτέ μου , το ότι δεν σου μιλώ και δεν σου γράφω τις τελευταίες μέρες , δεν είναι γιατί δεν έχω θέματα να «συζητήσω» μαζί σου, δεν είναι ότι σε έχω ξεχάσει ή ότι σε έχω αφήσει πίσω.

Δεν είναι ότι δεν έχω να σου γράψω... 

Σε έχω ανάγκη άλλωστε γιατί εσύ είσαι αυτός που κρατά τις ισορροπίες και τα όρια.

Όμως όχι τώρα…

Τώρα απλά θέλω για λίγο, να μη σκέφτομαι…

Το ότι δεν σου γράφω , είναι και αυτό από ανάγκη , όπως όταν σου γράφω…

Άλλωστε , οι ρόλοι εναλλάσσονται…

...Κάνε μια ευχή

να μη χαθώ όπου πάω

μια προσευχή

να μάθω τι ζητάω

Στη διαδρομή

θα σβήσω οτι ξέρω

μια μουσική

καινούργια θα σου φέρω

Μην τρομάξεις αν χαθώ

μη με ψάξεις, θα σε βρω εγώ

μη με ψάξεις, θα σε βρω

όταν θα 'χω μάτια να σε δω

μην με ψάξεις

μην τρομάξεις

θα σε βρω εγώ…