Κοιτάζοντας ξανά κάποια παλιά άλμπουμ φωτογραφιών, βρήκα δύο φωτογραφίες που μου θύμισαν ανέμελα καλοκαίρια, όταν ακόμα πήγαινα στο Δημοτικό...

Τα καλοκαίρια πάντα μαζευόμασταν με φίλους κολλητούς, στο εξοχικό μας... Εκεί, εγώ και ο ξάδερφός μου, φέρναμε όλα τα Lego μας, στήναμε ολόκληρες πόλεις, και παίζαμε με τις ώρες. Σκεφτόμασταν τα πιο κουφά σενάρια!

Καθένας μας είχε από μια οικογένεια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τους είχαμε βγάλει Αμερικάνικα ονόματα...

Εγώ είχα τους εξής χαρακτήρες:

Ο Alex, ο πατέρας της οικογένειας, είχε δικό του συνεργείο αυτοκινήτων- βενζινάδικο. Μου άρεσε να έχω έναν απλό καθημερινό άνθρωπο... Η σύζυγος του Alex, η Anna, δούλευε στο Mini-Market που υπήρχε στο χώρο του βενζινάδικου. Όπως είναι λίγο-πολύ τα πραγματικά βενζινάδικα, που έχουν δίπλα κι ένα μαγαζάκι με αναψυκτικά κλπ. Από' κει πήρα άλλωστε την ιδέα... Αυτοί, είχαν δύο γιούς, τον Nick και τον Jack. Ο Jack ήταν ο μεγαλύτερος, και πολύ καλό παιδί, που βοηθούσε και στο συνεργείο. Ο Nick ήταν ο πιο ...ζωηρός, μόνιμος αντιρρησίας, και έμπλεκε συνέχεια σε περιπέτειες...

Ο ξάδερφός μου ο Β. είχε:

Τον Richie, που ήταν επιχειρηματίας, και δήμαρχος της πόλης. (πάντα είχε ψηλούς στόχους αυτό το παιδί...) Τη γυναίκα του δε θυμάμαι πώς την έλεγαν, αλλά δεν εργαζόταν πουθενά, γιατί ο ξάδερφός μου ...βαριόταν να παίζει και το ρόλο της γυναίκας "του"! Είχε και μια κόρη, που επίσης δε θυμάμαι πώς την έλεγαν, με την οποία ήταν ερωτευμένος ο γιός μου ο Jack... (τι ιστορίες βγάζαμε...)

Ο άλλος ξάδερφός μου ο Π. είχε:

Τον Pit, ο οποίος ήταν διευθυντής στο Αστυνομικό τμήμα της πόλης. Η γυναίκα του (ούτε αυτή θυμάμαι πώς τη λένε -έχουν περάσει και κάποια χρόνια από τότε...) δούλευε σε μια καφετέρια στην πόλη, και ήταν κολλητές φίλες κολλητές με την "δικιά μου", Anna. Κι αυτός είχε μια κόρη, την οποία όμως δεν έβαζε και πολύ στο παιχνίδι.

Και ο φίλος μας ο Θ. είχε:

Τον James, που ήταν (φυσικά) μυστικός πράκτορας! Ο Θ. ήταν τότε πορωμένος με τον James Bond, κι αυτή η πόρωση πέρασε και στο παιχνίδι. Και η γυναίκα του ήταν ...φωτομοντέλο(!) Παιδιά δεν είχανε, γιατί ο Θ. βαριόταν να παίζει ταυτόχρονα πολλούς ρόλους...

Η πόλη, ήταν αυτή που φαίνεται στις φωτογραφίες. Έπιανε ...δύο τραπέζια του γύφτου! Μάλιστα, είχαμε κι άλλα Lego, τα οποία δεν είχαμε βάλει στην πόλη, γιατί οι "μεγάλοι" δε μας άφηναν να πάρουμε κι άλλο τραπέζι! Κάπου έπρεπε να κάθονται κι αυτοί...

Στη δεξιά πλευρά της φωτογραφίας, στο βάθος, η τριόροφη πολυκατοικία με τις καμάρες ήταν η πολυκατοικία όπου έμενα "εγώ" με τη Anna. Εγώ είχα τον τρίτο όροφο και τη σοφίτα. Ο γιός μου ο Jack έμενε στον 2ο όροφο, κι ο Nick στον 1ο. Ακριβώς μπροστά απ' το σπίτι ήταν το συνεργείο.

Ακριβώς αριστερά απ' το σπίτι μου ήταν το... Αεροδρόμιο! Του οποίου ο αεροδιάδρομος ήταν ...μέσα στην πόλη, και τον χρησιμοποιούσαμε και για δρόμο! Τι να κάνουμε, δε μπορούσαμε να βάλουμε το αεροδρόμιο κάπου έξω απ' την πόλη (όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα) λόγω έλλειψης χώρου...

Δίπλα απ' το συνεργείο μου ήταν το νοσοκομείο, και παραδίπλα το Αστυνομικό τμήμα όπου εργαζόταν ο Π. Δίπλα στο Α.Τ. είχε και φυλακή... Πόσες φορές παίζαμε ιστορία στην οποία απέδρασε κρατούμενος κι έπρεπε να τον πιάσουμε...!

Ερχόμενοι στη μπροστινή πλευρά της φωτογραφίας, αριστερά απ' το Αστυνομικό τμήμα, το κίτρινο κρίριο που φαίνεται ήταν η καφετέρια στην οποία δούλευε η γυναίκα του Π. Αριστερά απ' την καφετέρια, το σπίτι με τους φοίνικες ήταν η ...βίλλα του Β.!

Μπροστά απ' τη βίλα, ήταν ένα άλλο συνεργείο αυτοκινήτων που με ...ανταγωνιζόταν! Στο κέντρο της φωτογραφίας, βρισκόταν μια τράπεζα (η οποία γινόταν πολλές φορές στόχος των κρατουμένων που δραπέτευαν απ' τη φυλακή!) κι απέναντί της ένα παντοπωλείο. Δεξιά απ' το παντοπωλείο ήταν η πολυκατοικία που έμενε ο Θ. Για να γεμίσουμε τη πόλη, είχαμε φτιάξει διάφορες πολυκατοικίες, χρησιμοποιώντας ότι περισσευούμενα κομμάτια είχαμε. Γι' αυτό είναι και πολύχρωμες...

Μ' αυτή την πόλη, κι αυτούς τους "ήρωες" είχαμε περάσει ατέλειωτα και αξέχαστα καλοκαιρινά απογεύματα! Μέχρι που κάποια στιγμή, μεγαλώνοντας, σα να μας στέρεψε η φαντασία, και δε μπορούσαμε να σκεφτούμε πλέον προτότυπα σενάρια για να παίξουμε... Έτσι η πόλη ερήμωσε... Αλλά έμεινε στην Ιστορία!

Υ.Γ.: Τις φωτογραφίες τις είχε τραβήξει η μάνα μου κάποια φορά που καθόμουν με τον Θ. και φτιάχναμε κάτι στην πόλη. Έχουν υποστεί επεξεργασία με Photoshop. Έσβησα όλο το φόντο, γιατί φαινόμασταν εγώ και ο Θ., του οποίου δεν θα του άρεσε και πολύ η ιδέα να δημοσιευθεί φωτογραφία του στο Internet...