Χθες το μεσημέρι, ενώ ετοιμαζόμασταν για οικογενειακή έξοδο για φαγητό είδα, μετά από πολλά χρόνια, στη γειτονιά μας παιδάκι να παίζει μπάλα!

Ήταν σαν μια ηλιαχτίδα που έβγαινε πίσω απ' τα σύννεφα του βροχερού ουρανού. Αμέσως άρχισα να αναπολώ τα χρόνια που ήμουν στο δημοτικό, που μαζευόμασταν με 2-3 παιδιά απ' τη γειτονιά και παίζαμε μπάλα, χρησιμοποιώντας ως τέρματα δύο αντικρυστές γκαραζόπορτες. Και τρέχαμε να μαζευτούμε γρήγορα στα περοδρόμια όταν τύχαινε να περάσει κανένα αυτοκίνητο απ' το στενό μας. Τότε δεν περνούσαν συχνά αυτοκίνητα από 'κει. Τώρα έχει αυξηθεί η κυκλοφορία... Πόσες φορές είχαμε στείλει τη μπάλα σε κάποιο απ' τα γύρω μπαλκόνια! Αλλά το μόνο που φοβόμασταν ήταν το μπαλκόνι του διπλανού, "στριμένου" γείτονα! Ήταν ο φόβος κι ο τρόμος όταν η μπάλα μας έπεφτε στο μπαλκόνι του! Στην ουσία δεν ήταν στριμένος, μια χαρά ήταν ο άνθρωπος. Αλλά επειδή μια φορά μας είχε κάνει παρατήρηση για τη μπάλα, τον φοβόμασταν! Εκτός από μπάλα παίζαμε και διάφορα άλλα παιχνίδια. Τα γνωστά, κυνηγητό, κρυφτό... Και μαλώναμε: όχι, δε μετράει που με "έφτυσες" (στο κρυφτό) γιατί έκανες "περιπτεράκι"... Επίσης, παίζαμε κυνηγητό με ποδήλατα! Πόσες φορές είχαμε τσακιστεί... Το κορυφαίο παιχνίδι όμως ήταν οι οδομαχίες! Είχαμε βρεί κάτι τάβλες από ένα διπλανό κατεδαφισμένο σπίτι, και τις στήναμε για οδοφράγματα. Είχαμε φτιάξει χάρτινες πανοπλίες, και σπαθιά από φελιζόλ. Οι "βόμβες" ήταν κουκουνάρια. Και μας κυνηγούσαν οι μανάδες από φόβο να μη χτυπήσουμε... Απίστευτες εποχές!

Κοίτα τί θυμήθηκα τώρα, βλέποντας ένα παιδί να παίζει μπάλα...