Δεν ήθελα να γράψω κάτι δικό μου πάλι σήμερα γραμμένο σε μορφή ποιήματος.Προτίμησα να "διηγήθω" κάτι….

Το blog δεν έχει τυχαία τον τίτλο «Εγώ και ο Εαυτός μου»…Συνήθως, έτσι, βρίσκομαι με αυτόν τα βράδια…  

Οι νύχτες είναι οι καλύτερες στιγμές του 24ουρου μου.Σ’ αυτές συναντιέμαι με το τον Εαυτό μου …Ένα τέτοιο βράδυ ήταν και το χθεσινό.

Δεν έκανα τίποτα ιδιαίτερο…Γύρισα σπίτι, (από μια όχι και πολύ κουραστική ημέρα ,  ) γύρω στις 21:00,έκανα τις απαραίτητες ετοιμασίες και έβαλα να δω ένα dvd.Πολιτική Κουζίνα….Καλό ήταν…

Είχα όμως μια ανησυχία.

Σαν να μην ήθελα να κάνω αυτό που έκανα αλλά κάτι άλλο.Η ταινία τελείωσε και ήρθε η στιγμή μου…

Άνοιξα το ραδιόφωνο…

Σήμερα είχα διάθεση να ακούσω Ερωτικά τραγούδια ….να νοσταλγήσω , να ονειροπολήσω και να ξυπνήσω μνήμες…μνήμες που κοιμούνται κατά την διάρκεια της μέρας αλλά ποτέ δεν σωπαίνουν…

Άνοιξα λίγο το παράθυρο να ακούω την βροχή, άναψα όλα τα κεράκια στο σαλόνι μου, κούρνιασα στην γωνίτσα του καναπέ μου, έγειρα το κεφάλι μου στον τοίχο και αφέθηκα…

Αναμνήσεις όμορφες αλλά και δυσάρεστες χόρευαν στον χώρο…Κάποιες στιγμές ένιωθα τα μάτια μου υγρά και κάποιος άλλες ένα χαμόγελο στόλιζε το πρόσωπο μου…Κάποια στιγμή θέλησα να σταματήσω να σκέφτομαι οτιδήποτε αφορά την ζωή μου!

Πώς μπορώ όμως να σταματήσω να την σκέφτομαι ?

Είπα να παίξω ένα παιχνίδι με τον Εαυτό μου!Όχι , δεν θελήσαμε σήμερα να ανταμωθούμε με χαρτί και μολύβι….Αλλά μέσα στα τραγούδια…Θέλαμε να κάνουμε ταξίδια με την φαντασία μας…

Έτσι ακούγαμε κάθε τραγούδι που έπαιζε και το κάναμε δικό μας!Πλάθαμε στο μυαλό μας ιστορίες και ζούσαμε καθένα από αυτό ξεχωριστά σαν να αφορούσε εμάς…Τα πάντα είχαν τα σενάρια μας…Ζήσαμε απαγορευμένες αγάπες , έρωτες από απόσταση , έρωτες χωρίς ανταπόκριση , παθιασμένους έρωτες, χωρισμούς ,μας πλησίασαν εικόνες θανάτου , ζωής , αισιόδοξες και απαισιόδοξες καταστάσεις ….εικόνες , εικόνες , εικόνες….

Ανασηκωθήκαμε…ο Εαυτός μου κουράστηκε…(Πάντα κουράζετε πρώτος από εμένα και τα παρατάει.Φεύγει για λίγο , με εγκαταλείπει και μετά εμφανίζεται από το πουθενά!)Η ώρα είχε ήδη πάει 03:00!

Στίχοι, μουσική…Πόση δύναμη κρύβουν μέσα τους σκέφτηκα...Πόση αγάπη , πόσο μίσος , πόσο πόνο!Όλα τα συναισθήματα μπορείς να τα νιώσεις και να τα ζήσεις μέσα από τους στίχους και την μουσική! Πώς θα  ήμασταν άραγε χωρίς τα τραγούδια?Τραγική μου φαίνεται η σκέψη αυτή!Μισοί άνθρωποι! Ίσως ούτε καν άνθρωποι….

Έχοντας αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου έπεσα για ύπνο.Δεν έχω ιδέα τι ώρα ήρθε και με πήρε ο Μορφέας!Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν μπορούσα να ξυπνήσω το πρωί και ότι τώρα είμαι στο γραφείο , νυστάζω και βαριέμαι!

Βαριέμαι…πόσες φορές χρησιμοποιώ αυτή την λέξη κατά την διάρκεια της μέρας δεν λέγεται!

Αλλά αυτό ίσως το αναλύσω κάποια άλλη στιγμή….πάω να δουλέψω!

Ελπίζω να μη σας κούρασα...

Σας ευχαριστώ.