Περίεργο το σημερινό σημάδι...

Επιστρέφω από τη δουλειά, και η παραλιακή είναι πήχτρα...

Δεν τσουλάει τίποτις...

(πολύ παράξενο για Τετάρτη, και περισσότερο για μέσα Ιούλη)

Ένα παλιό cd, μια συλλογή από παλαιότερα τραγούδια, παίζει...

Σκέφτομαι... τα δικά μου...

Ότι έχω να σε ακούσω τρεις ολόκληρες ημέρες...

Ότι ανησυχώ γιατί δεν ξέρω αν είσαι καλά...

Ότι δεν ξέρω τί άλλο μπορώ να κάνω...

...και όπως είμαι χαμένος στις σκέψεις μου και
το Vitara μου πάει με τον αυτόματο...

...ακούγεται το κομμάτι...

...το ρεφραίν του οποίου απόψε φιλοξενώ...

Όταν το είχα ακούσει πρώτη φορά, πολύ μικρός,
δεν ήταν δυνατόν να πιάσω το συναίσθημα...

...ήταν ένα πολύ ωραίο κομμάτι...

...με νόημα βαθύτερο από αυτό που μπορούσα να καταλάβω...

...απλώς γιατί δεν το είχα ζήσει...

Απόψε, όμως, μίλησε μέσα μου!

Το ρεφραίν της ημέρας - 11 Ιουλίου 2007

Και δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο

που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ

κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό

Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε

σ’ ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό

και την καρδιά μου που φωνάζει σ’ αγαπώ

Δώδεκα