Back to base, back to business, back to black (που είναι και το hit της εποχής) και όλα τα σχετικά «μπακ» σήμερα. Καλός είναι ο γυρισμός. Κάνει την πόλη να φαίνεται πιο όμορφη, πιο ξεχασμένη από μας που όλο το χρόνο την αλωνίζουμε και τα καλοκαίρια φεύγουμε για άλλες πολιτείες, όχι απαραίτητα εξωτικές, αλλά σίγουρα πιο όμορφες, πιο ξένοιαστες.

Το σπίτι άδειο, το ψυγείο άδειο αλλά οι μπαταρίες γεμάτες.

Κουτσοκαλόκαιρο και το φετινό, με ένα μήνα ελεύθερο μόνο, αλλά δεν παραπονιέμαι. Να μπαίνουμε σιγά σιγά στα προγράμματα της έξω ζωής εμείς τα φοιτητάκια. Φαντάζομαι πως σε κάποια χρόνια, ο ένας ολόκληρος μήνας διακοπών θα είναι ένα κακόγουστο αστείο του αφεντικού.

Παρένθεση: Τώρα καταλαβαίνω πόσο σημαντικά είναι τα δέντρα και τα νερά στο περιβάλλον μας, πόσο το καθαρό οξυγόνο επηρεάζει τη διάθεση και τα χαμόγελά μας, πόσο όμορφο είναι να οδηγείς σε δρόμους που τα δέντρα και τα λουλούδια έχουν πέσει θαρρείς πάνω τους για να τους σβήσουν. Συνειδητοποιώ αυτό που δεν έβλεπα, γιατί ήταν συνέχεια μπροστά μου και δεν το έχασα ποτέ. Ότι όταν η φύση νικά τις πόλεις και τα κτίρια, είναι καλύτερα, πολύ καλύτερα! Άσχετα αν δεν έχεις αυτά που σου προσφέρει μια μεγάλη πόλη. Αλλά αυτή η κουβέντα είναι μεγάλη και βαρετή για δεκαπενταύγουστο…

Μεγάλη μου βγήκε η παρένθεση, όπως μεγάλη είναι και η εξεταστική που μας περιμένει γελώντας σατανικά. Άντε τώρα να συμμαζευτείς και να διαβάσεις. Άντε να το ανοίξεις το βιβλίο στη σελίδα που πρέπει και να ξεκινήσεις. Αχ, αυτή η αρχή στις εξεταστικές είναι η πιο δύσκολη. Ειδικά αν συμπίπτει με το τέλος των διακοπών.

Διακοπή για διαφημίσεις: Έχεις βαρεθεί τον εξοντωτικό ρυθμό της Θεσσαλονίκης; σε κουράζει η φραπεδιά που δεν τελειώνει ποτέ; στον κεντρικό δρόμο του χωριού σου τα ποδήλατα πηγαίνουν δαιμονισμένα γρήγορα; Τότε το μέρος για σένα είναι η Πορτογαλία! Έλα για μια υπεροχή βδομάδα που θα σου φανεί μήνας (με την καλή έννοια)!

Μπα, τίποτα. Ούτε ένα ποστ της προκοπής δε μπορώ να γράψω. Με αρχή μέση και τέλος. Αντί να συμμαζεύω βαλίτσες κάθομαι και ακούω το ματς της ΑΕΚ, λες και με νοιάζει τι θα κάνουν τα χανουμάκια. Κι αν είχα τηλεόραση τώρα μπορεί και να την άνοιγα…

Έτσι είναι οι πρώτες μέρες πάντα του γυρισμού. Αμηχανία και αδράνεια. Μέχρι να μπουν ξανά τα μυαλά και οι καρδιές στους ρυθμούς που ορίζει αυτή η πόλη και ο τρόπος ζωής του καθενός.

Άντε να ακούσω λίγη μουσική και μετά να πάω για καμιά μπυρίτσα. Μπας και συνέλθουμε…

Υ.Σ. Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στους συνάδελφους φοιτητές που ξεκίνησαν κι αυτοί διάβασμα μες το κατακαλόκαιρο… Κουράγιο παιδιά!

Photo: Η πυξίδα απαραίτητη και μεγάλη, για να μας δείχνει το δρόμο, στα δύσκολα μονοπάτια που μπαίνουμε (και δε μιλάω για την εξεταστική)!