Σάββατο απόγευμα. Ο ουρανός είχε πάρει ένα κόκκινο θεόσταλτο λες χρώμα. Αφύσικο, πολύ έντονο, καθόλου διακριτικό μήτε καθησυχαστικό, όπως συνήθως τα χρώματα του ουρανού.

Κόκκινο από τη φωτιά, χιλιετίες πλέον το μεγαλύτερο όπλο που έχει στα χέρια του ο άνθρωπος, αλλά και η φύση. Κόκκινο σαν το αίμα όλων των συνανθρώπων μας, που δε χάθηκαν απλά, μαρτύρησαν, ζώντας τη κόλαση σ’ αυτή τη ζωή. Κόκκινο, σαν το κρασί που πίνουμε όλοι εμείς, βλέποντας την τηλεόραση και με το χέρι στο μάγουλο αναφωνούμε «πω πω Θε μου». Κόκκινο σαν τα λινά σεντόνια των «σακακιών», που περιμένουν απλά τον αριθμό. Τον αριθμό του τραπεζικού τους λογαριασμού που μεγαλώνει με κάθε τρόπο. Κόκκινο σαν το χρώμα του προσώπου που θα ‘πρεπε να έχουν όλοι οι «άρχοντες», τρομάρα τους, θεσμικοί και ουσιαστικοί υπεύθυνοι της τραγωδίας και των λοιπών φονικών παραλείψεων αυτού του που το λέμε κράτος. Κόκκινο σαν τις καρδιές των ανθρώπων που έτρεξαν μόλις έμαθαν τη συμφορά να βοηθήσουν. Όχι να σώσουν τα σπίτια τους, όχι να σώσουν τα αδέρφια ή τους φίλους τους. Να βοηθήσουν. Ανθρώπους που δεν έχουν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους, ανθρώπους που ίσως να μη ξαναδούν. Ανθρώπους όμως που κινδυνεύουν, που έχουν την ανάγκη τους. Και αυτοί τρέξαν χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας. Είναι οι άνθρωποι που μας δίνουν ελπίδα. Που δείχνουν το δρόμο.

Γιατί, το ξέρω, ωραία τα λέμε. Ω τι υπέροχες φανφάρες πετάμε όλοι στα blog, στα καναλάκια και τις εφημεριδούλες μας. Γράφοντας για φωτιές μέσα στο κλιματιζόμενο γραφείο, με τη φραπεδιά στο χέρι και την κούκλα στο τηλέφωνο. Καλά κλαίμε, τα χώνουμε όντως τρομερά. Μπορώ να πω ότι τους έχουμε κάνει θρύψαλα όλους. Με τις απειλές μας, με την αγανάκτηση μας.

’λλα ξες κάτι; Αυτό είναι το πρόβλημά μας σήμερα, αυτή είναι η μεγάλη πληγή σε αυτό που λέμε κοινωνία, εάν θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει ακόμη με τους όρους που έχουμε θέσει. Ότι δηλαδή, αυτός που έβαλε τη φωτιά, παίρνει τα φρούτα του από αυτόν που του έκαψε το σπίτι, εμείς αγοράζουμε ρούχα από τον άνθρωπο που θα εκμεταλλευτεί τη φωτιά. Χαιρετάμε στο καφενείο αυτόν που έτρεξε με αυτοθυσία να σώσει ανθρώπους, ενώ εμείς αράζουμε στον καναπέ. Συναντά τυχαία στο δρόμο ο γιος του πυροσβέστη που χάθηκε στις μάχες με τις φωτιές, αυτό το κάθαρμα που έπαιρνε τηλέφωνα κι έστελνε χωρίς λόγο τις δυνάμεις πυροσβεστικής σε άσχετα σημεία… Και όόόόλοι αυτοί, συνυπάρχουμε στον ίδιο χώρο, στην ίδια πατρίδα, με τους ίδιους(;) νόμους και τα ίδια δικαιώματα. Όλοι αυτοί είμαστε μια ομάδα, μια κοινωνία, ένα έθνος. Ε όχι ρε παιδιά. Δεν πάει έτσι. Δεν μπορούμε να λειτουργήσουνε σαν ομάδα εμεις, σαν κοινωνία. Δεν προχωράει η δουλειά.

Σκέψου π.χ. στο δρόμο. Πως πρέπει να συνυπάρχουν οι βλάκες, οι κάγκουρες, οι ανίκανοι οδηγοί, οι σωστοί οδηγοί, οι αφηρημένοι, οι μηχανές. Θα μου πεις, ε συνυπάρχουν! Πως όμως; Να έχω εγώ το αμαξάκι μου, νόμιμος και ωραίος και να έρθει ο άλλος με το απλήρωτο τζιπ και τα μπουκάλια τεκίλα στον εγκέφαλο και να με στείλει στον Παράδεισο; Αυτό είναι η συνύπαρξη; Με κατάληξη το θάνατο; Να φοβάσαι να είσαι νόμιμος. Ή μάλλον, να μη ξες από πού θα σου ‘ρθει, ότι και να κάνεις; Κάπως έτσι είμαστε και στην κοινωνία μας. Και ωραία θα μου πεις, έτσι είναι οι άνθρωποι, άλλοι αδίστακτοι άλλοι ευαίσθητοι, δε ζούμε σε ουτοπία! Δε με νοιάζει. Ξέρουμε όλοι ποιοι μπορεί να είναι επικίνδυνοι. Ο παράνομος, εάν το θέλουμε δε μπορεί να κρυφτεί. Το κλέφτη μπορείς να τον πιάσεις αν θέλεις.

Έχουμε όμως γίνει όλοι ένα. Έχουμε ισοπεδωθεί μέσα σε ένα άθλιο σκηνικό που δε σ’ αφήνει να δείξεις ότι είσαι διαφορετικός. Και νευριάζω ακόμη πιο πολύ όταν ακούω τη φράση: φταίμε όλοι! Για στάσου ρε φίλε! Φταίω κι εγώ, φταίει κι αυτός που άναψε τη φωτιά; Φταίει κι αυτός που έχασε το σπίτι του, φταίει κι αυτός που το καψε; Εάν είναι έτσι, εφόσον έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης, ας αρχίζουμε να καίμε όλοι. Δηλαδή, τι ποσοστό υπευθυνότητας έχει η Μαρία η γειτόνισσα που ανακυκλώνει, δεν πετάει σκουπίδια, δεν έχει κάψει ή σκοτώσει στη ζωή της τίποτα και τι ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου που τώρα θα κάνει επέκταση; Γιατί φταίει ο Μάριος που ποτέ του δεν ψήφισε κανέναν από αυτούς τους ανίκανους που μας κυβερνάνε για να πάρει μια δουλειά; Που δεν έσκυψε ποτέ μπροστά σε κάποιο κάθαρμα, δίνοντας του την εξουσία, την οποία καταχράζοντάς την μας οδηγεί σε καταστροφές. Και φταίει το ίδιο με αυτούς που τρέχουν από πίσω τους και τους γλύφουν όλη μέρα λέγοντας τους: είσαι ο καλύτερος, ο μοναδικός, δε φταις εσύ! Φταίνε τα παιδιά που έτρεξαν να βοηθήσουν στα γύρω χωριά και κάηκαν ζωντανοί και φταίει το ίδιο και ο υπάνθρωπος που μπροστά στα ευρώ, δεν λογάριασε ούτε φύση ούτε ανθρώπους και άναβε φωτιές;

Για να σοβαρευτούμε λίγο παρακαλώ! Ωραίος ο λαϊκισμός, ναι όλοι μας μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα παραπάνω που δεν τα κάνουμε αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία να αφήνουμε τους φταίχτες ελεύθερους και αστιγμάτιστους και να πετάμε ένα "φταίμε όλοι". Και καλά αυτοκριτική. Ε τελικά, αυτό βολεύει τους πραγματικούς υπεύθυνους, που τη βγάζουν πάντα καθαρή.

Και φυσικά βολεύει και μας κάτω από την ασφάλεια που προσφέρει η μικρή λεξούλα «όλοι». ’ντε να κρυφτούμε πάλι εκεί μέσα, στο σύνολο στους «όλους». Να πάμε έξω από το Σύνταγμα και να φωνάξουμε. Μαζί με «όλους». Αλλά όταν έρθει η στιγμή και είμαστε ξανά ο Βαγγέλης, ο Γιώργος, η Χαρούλα, να χεστούμε πάνω μας μόλις δούμε αυτούς που τώρα βρίζουμε. Όταν έρθει η ώρα που θα πάμε μόνοι μας να ψηφίσουμε, να πούμε έλα μωρέ, εδώ τα πράματα σοβαρεύουν, ψήφισε αυτόν που έβριζες. Να προτείνω κάτι; Αν είμαστε μάγκες, ας πάει ένας ένας έξω από τη Βουλή, στο Σύνταγμα και να διαμαρτύρεται στους υπεύθυνους υπουργούς και βουλευτές. Σ’ αυτούς, πρόσωπο με πρόσωπο. «Γεια σου κύριε Υπουργέ, είμαι ο Βαγγέλης, είμαι φοιτητής στην Αθήνα και νομίζω ότι είσαι ανίκανος και επικίνδυνος.» Ποιος θα το κάνει αυτό ε;

Αλλά κάπου εκεί, έρχεται αυτή η ρημάδα, αυτή η γαμημένη η ώρα, που σαν κουρδιστά αρκουδάκια, ξαναγυρίζουμε στο κλαδί με το μέλι. Η στιγμή που ακούγεται ένα κλαπ, από τα δάχτυλα ενός αόρατου άρχοντα, που ρίχνει το σύνθημα: έλα, τέρμα οι μαλακίες. Έτσι είναι τα πράγματα, κι έτσι θα ‘ναι. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Μπορείς να κοιτάς τον εαυτό σου, και όλα θα παν καλά (για σένα). Γράψε εκεί πόσο αγανακτισμένος είσαι και άντε φτάνει. Σάμπως όλοι έτσι δε κάνουν; Τι σε νοιάζει;

Σου λέει κι ο γείτονας έλα μώρε τώρα, αυτοί είναι ισχυροί ρε, είναι μεγάλα κεφάλια ρε. Ολόκληρο κράτος. Που πας. Κοίτα τον εαυτό σου. Αμαξάκι δε πήρες; ε μια χαρά είσαι! Ε να, έκαναν και δρόμους! Α, ναι ωραίους δρόμους. Κι ένα συντριβάνι στην άκρη του χωριού. Τι σε νοιάζει και χώνεσαι. ’στο μωρέ, ουφ, είσαι κουραστικός! Αμάν πια περίεργε, κάτσε άραξε λίγο, η ζωή είναι μικρή. Ένα να πούμε κανα τραγουδάκι να θυμηθούμε τα παλιά, να ονειρευτούμε αυτά που έχουν οι άλλοι. ’στους, είναι ισχυροί, εμείς τίποτα δεν έιμαστε. Έλα να κλάψουμε, πλάκα έχει. Περνάει το βάσανο. Έλα να κάνουμε και κανα τσιγαράκι. Τι να τρέχεις τώρα; Και να τους πας κόντρα; Και να τους δείξεις με το δάχτυλο. Έλα να κλάψουμε παρέα. Πλάκα έχει. Όχι, όχι να θυμώσουμε, ούτε να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας. Όχι, είναι δύσκολο. Που να τολμάς τώρα. Καλά είμαστε κλεισμένοι στην κοσμική γκλαμουροκατάντια μας.

Υ.Σ. Και στην τελική που λέμε κι εμείς οι νέοι, οι άμαθοι, (ναι εμείς που θα κάνουμε ώρα να εξηγήσουμε στα παιδιά μας τι ήταν το Πεύκο, ή τι ακριβώς είναι αυτή η χελώνα και αυτός ο λαγός που λέει ο Αίσωπος) να κάνω και μια ερώτηση; Όλους αυτούς τους κυρίους βουλευτές γιατί τους ψηφίζουμε; Μήπως για να κάνουν κάτι; Ωραία. Το κάνουν; Όχι. Δρόμο λοιπόν. Όλοι. Όλοι! Ο Τσόμσκυ είχε γράψει ότι όσο οι θεσμικές αρχές δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο τους και λειτουργούν αντίθετα από τους σκοπούς τους (βλέπε και προστασία φυσικού περιβάλλοντος, εθνικού χρήματος κλπ), είναι παράνομες και επικίνδυνες και πρέπει να ακυρώνονται. Ε λοιπόν είναι! Παράνομες όχι γιατί αυτές φτιάχνουν τους νόμους, αλλά επικίνδυνες!

Υ.Σ.2 «Θα απονεμηθεί δικαιοσύνη, οι ένοχοι θα τιμωρηθ..μωρηθ..μωρηθ..μρθ…μρθ…»
Έ παιδιά… Κόλλησε η κασέτα. Γράψτε το πάλι να το ‘χετε για μετά.

Υ.Σ.3 Και στις 16 Σεπτέμβρη, μη ξεχάσεις ε; Πρέπει να πιάσουμε το 90% κι οι δυο μαζί. Και θα το πιάσουμε, τέτοιος μαλάκας που είσαι.

Y.Σ. 4ο και τελευταίο Εάν λοιπόν, στη θέση του υπεύθυνου πυρασφάλειας βάζεις το μπατζανάκη σου, και πυροσβέστη εποχιακό το γιο της Σούλας της γειτόνισσας που δεν έχει βγει ποτέ ξανά από την Αθήνα, τι περιμένεις να γίνει; Ποιος να συντονίσει; Ποιος να σώσει;

(σ.σ.) Με συγχωρείτε για τη γλώσσα μου σήμερα. Αλλά δεν έχει νόημα να μην τα γράψω όπως τα αισθάνομαι.