Χτες, οπως πιθανά να γνωρίζετε ηδη, ειχα ενα ταξιδι-αστραπή στην Ευρύτερη περιοχή Αχαϊας  - Ηλειας (ευτυχως δεν εφτασα σε περιοχές με καμένα).

Η αναχωρηση απο την Αθηνα στις 6.00 το πρωί ηταν λίγο ζόρικη, καθώς ειχα καταφέρει να κοιμηθώ ελάχιστα και εκτός των άλλων έπρεπε να οδηγησω μέχρι την Πάτρα μόνος μου χωρίς να εχω συνοδηγό. Στην προσπάθεια αυτή δεν βοήθησε ουτε το νοικιασμένο REXTON, το οποίο ειχε ελάφρώς διαλυμένο κιβωτιο και αναρτήσεις, κανοντας την διελευση της Κορινθου Πατρών αρκετά βασανιστική.

Για να μην τα πολυλογώ, γυρισα στην Αθηνα κατά τις 7 το απογευμα, εχοντας διανύσει συνολικά περίπου 700 χιλιόμετρα, και με τα μάτια μου στο τελευταιο κομμάτι, απο Μεγαρα μεχρι εδώ να κλείνουν επικίνδυνα.

Γυρισα στο γραφείο, η διαθεση μου γενικότερα ηταν πεσμένη - εκτός απο την κούραση. Αφου τακτοποίησα τις μικρές εκκρεμμότητες, μπήκα στο αμάξι μου κατά τις 8 για να γυρίσω σπίτι. Η διαθεση υπό το μηδέν απο την κουραση, ενα απίστευτο μποτιλιάρισμα σε ολη την Κηφισσίας και ολη την Κατεχάκη... κάποιες δυσάρεστες σκέψεις να τριγυρίζουν στο μυαλό....

Που κολλάει ο τίτλος του ποστ Σημάδια? Σε ενα μικρό σημάδι που ξεπετάχτηκε μέσα απο τα ηχεία του ραδιοφώνου του αυτοκινήτου στα ξαφνικά, τις νότες ενός τραγουδιού που μπορεί να ειχα και χρόνια να ακουσω στο ραδιοφωνο... στους 101.3 λοιπόν, και μέσα σε ολο αυτο το σκηνικό, ξαφνικά εμφανίστηκαν οι παρακάτω στιχοι...

"Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα,

Γέ-ε-λα, ειναι η ζωή μια τρέλλα"

Καθόμαστε και μιζεριαζουμε σαν ανθρωποι με ολα τα μικρά στραβά που μας συμβαίνουν ,και ξεχνάμε το πόσο ομορφη ειναι η ζωή. Ποσο τυχεροί ειμαστε που μπορούμε και την απολαμβάνουμε.

Ευτυχώς, υπάρχουν και τα Σημαδια για να το θυμόμαστε... αρκεί να εχουμε τα μάτια μας ανοικτά. Θυμηθείτε το αυτό...

Καλό μας απογευμα!