Χτες κατάφερα και είδα το πρώτο μισό της ταινίας Μουσική και Στίχοι.

Την πρώτη φορά με βρήκε το πρώτο 20λεπτο έξω από την κινηματογραφική αίθουσα γιατί αν θυμάμαι καλά εγώ και η παρέα μου (να μην πω μόνο εγώ) είχα(με) αργήσει.

Τις προάλλες άργησα πάλι να πάω σε ένα καφέ κατά 20λεπτά "ασυναίσθητα" μην υπολογίζοντας την ώρα. Ναι το ομολογώ. Χάνω την αίσθηση του χρόνου.

Είμαι της λογικής ότι:Ε! Προλαβαίνω άνετα, ας ετοιμαστώ σιγά σιγά.

Αλλά αυτό το σιγά σιγά, γίνεται ΠΟΛΥ σιγά, έχοντας πετάξει το ρολόι μου στη φωτιά.

Μετά συνειδητοποιώ τι ώρα είναι και βάζω σε μένα φωτιά για να προλάβω.

Ένας Δέοντας-Βέγγος να πηγαίνει πάνω κάτω για να τα προλάβει όλα και τελικά καταφέρνει να αργήσει.

Τώρα τελευταία έχω μαζευτεί. Το περιορίζω όσο μπορώ και όσο περνάει από το χέρι μου.

Άλλες φορές (λίγες πλέον) παραμένω αδιόρθωτος και όπως θα παρατηρήσετε την ώρα που γράφεται αυτό το ποστ θα έπρεπε να είχα ξεκινήσει για το γραφείο. Πιάνω δουλειά στις 9 και απέχω 12 λεπτά περίπου. Την παλεύω δεν την παλεύω.

Πάω να φύγω, καλή σας μέρα!!!