Όπως κάθε πρωί έτσι και σήμερα ακολούθησα το καθιερωμένο μου πρωινό πρόγραμμα ... σκουντούφλημα από το κρεβάτι στο μπάνιο ... παραπάτημα κατ’εξακολούθηση από το μπάνιο στην κουζίνα ... και επιστροφή τοίχο τοίχο ζαλισμένη από τον ύπνο στο δωμάτιό μου για την απαραίτητη προετοιμασία πριν την πρωινή μου αναχώρηση.  Όλη αυτή την διαδρομή ...κρεβάτι – μπάνιο, μπάνιο – κουζίνα, κουζίνα – δωμάτιο (καμμιά φορά βέβαια ξαναμπαίνω στο κρεβάτι ... χαχαχαχαχαχαχαχαχα ... ευτυχώς η τάση μου αυτή σταθερά μειώνεται με τα χρόνια) την πραγματοποιώ με σχεδόν κλειστά τα μάτια ... κερδίζοντας μερικές μελανιές από τα χτυπήματα στους τοίχους ...πόρτες ... γωνίες ... βάζοντας στην οδοντόβουρτσά μου σαμπουάν αντί για οδοντόπαστα ... τοποθετώντας το τηλέφωνο στο ψυγείο και το γάλα στην βάση του τηλεφώνου ....ΑΛΛΑ! ... αρνούμενη πεισματικά να ανοίξω τα μάτια μου ΠΡΙΝ η πρώτη ζεστή γουλιά καφέ κυλήσει στον λαιμό μου!!! Τώρα βέβαια και εύλογα τολμώ να πω κάποιος να αναρρωτηθεί ... και καλά βρε παιδί μου ... γιατί δεν κάνεις πρώτα τον καφέ σου αντί να καραβοτσακίζεσαι πάνω στους τοίχους? ...Είπαμε! Το σώμα μου κινείται αυτόματα ...με κλειστά τα μάτα (σχεδόν) και ακολουθεί την γνώριμή του διαδρομή ... (σαν υπνοβάτης ένα πράγμα) ... ο καφές θα γίνει στην ώρα του και τότε όλα θα ξεκινήσουν να δουλεύουν φυσιολογικά....

Αυτή τη συνήθεια ...ή καλύτερα αυτό το αυτόματο πρωινό πιλοτάρισμα μέχρι η πρώτη γουλιά καφέ  να με προσγειώσει ομαλά στην χώρα των ξυπνημένων πρωινών τύπων ... δεν είναι συνήθεια των τελευταίων χρόνων αλλά την έχω τουλάχιστον από το λύκειο. Θυμάμαι πριν από πολλά πολλά χρόνια όταν ακόμα το Ωδείο ήταν ένα ενεργό και αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου ... κάποιο πρωί που είχα μάθημα ... αλλά είχα αργήσει να ξυπνήσω ...ή αυτή την αίσθηση τουλάχιστον είχα ... ... σηκώθηκα ... εεεεεε ... για να ακριβολογήσω έπεσα από το κρεβάτι μου ... φόρεσα ότι βρήκα ... (χμμμμ...δεν θέλετε να το συζητήσουμε αυτό!!!) ... και έφυγα τρέχοντας για το μάθημά μου ... (χωρίς καφέ ...που χρόνος?) ... Έξω ακόμα ήταν σκοτεινά ... χειμώνας γαρ .... ένα κρύο (μπορεί και δύο) το είχε όπως θυμάμαι ... οι δρόμοι ήταν άδειοι ... κανένας δεν κυκλοφορούσε έξω ...μα καλά ...που πήγαν όλοι? ...σκεφτόμουνα καθώς έτρεχα στο δρόμο. Φτάνοντας στο Ωδείο ... η ερημιά του τοπίου δεν έλεγε να τονωθεί καθόλου ...ούτε μία ανθρώπινη παρουσία στον ορίζοντα... Φτάνω λαχανιασμένη στην πόρτα του Ωδείου για να δω ένα ωραιότατο λουκέτο ... χμμμμ ... τι έγινε βρε παιδιά? Τι λουκέτο είναι αυτό?

Περίμενα για λίγο βηματίζοντας πάνω κάτω γιατί το κρύο ήταν διαπεραστικό και προσπαθούσα με κάποιο τρόπο να ζεσταθώ το καημένο .... Κοίταζα γύρω μου όλο απορία ... καμμία κίνηση ....ή έστω ένδειξη ότι τα ότι τα «πράγματα» θα ζωήρευαν... Έριξα μια ματιά στο ρολόι μου με απορία ...χμμμ ... ναι! τότε ακόμα φόραγα ρολόι ... πάει καιρός που έχω πετάξει τις κακιές συνήθειες από πάνω μου ...χεχεχεχεχεχεχε !!! ... 7:00 π.μ!!!! Γούρλωσα τα μάτια μου και ξανακοίταξα ... το ίδιο ... 7:00 π.μ. ... ΕΦΤΑ ΤΟ ΠΡΩΙ????  Είναι δυνατόν???? Μα τι κάνω αλαφιασμένη στους δρόμους 7:00 π.μ.??? ... Το μάθημά μου ήταν για τις 10:00 π.μ. ... είχα πολλές ώρες ακόμα μπροστά μου ... Έτσι αποφάσισα να γυρίσω σπίτι ...

Μπαίνοντας βρήκα την μητέρα μου να με περιμένει απορρημένη ... «Τι έπαθες παιδί μου?» ... «Δεν σε πρόλαβα ... που έτρεχες στις 6:00 το πρωί Κυριακάτικα? Με τρόμαξες!»

Τα αυτιά μου άρχισαν να βουίζουν ... ΤΙ???? ΤΙ???? ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ??? ΤΙ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ? ... Δηλαδή ... σηκώθηκα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ (που δεν είχα μάθημα) ... τα χαράματα (που δεν υπήρχε λόγος κανένας) ...και έτρεχα στους δρόμους???? (ένας θεός ξέρει γιατι?) ...Καφέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε ....

Από τότε πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει κάθε μέρα το πρωινό του πιλοτάρισμα .... μέχρι αυτή η πρώτη ζεστή γουλιά καφέ να αφυπνήσει τις αισθήσεις μου και να με ...προσγειώσει ομαλά στην καθημερινότητά μου...

Πολλά φιλιά σε όλους ... μου έχετε λείψει βρε ...α! και καλή μας εβδομάδα!!!