Α να, ήρθε ξανά ο ήλιος με τις μάσκες.

Να μας μοιράσει ψεύτικους ουρανούς.

Μάσκες. Είναι η εποχή τους, η ώρα τους.

Όλοι μας, γύρω μας, μέσα μας, τις έχουμε έτοιμες. Αν όχι ήδη φορεμένες.

Περιποιούμαστε με φροντίδα και προσοχή τη δική μας, προσπαθώντας να την κάνουμε την καλύτερη. Προσπαθώντας, η δική μας, να χαμογελά περισσότερο.

Όχι δεν έχει σημασία το πρόσωπο, ούτε τα μάτια. Δε νοιάζει το κόσμο, το δάκρυ μας ή ο φόβος μας, οι αγάπες και τα μίση μας. Το μόνο που έχει σημασία είναι η μάσκα να είναι καλογυαλισμένη και λαμπερή.

Γιατί κι ο κόσμος δεν έμαθε ποτέ να βλέπει τι συμβαίνει από κάτω. Δε σκέφτηκε ποτέ πως είναι το πρόσωπό μας, τα χείλη, τα μάγουλα, τα μάτια μας. Και κανείς δυστυχώς δεν προσπάθησε καν να σηκώσει το γλαφυρό προσωπείο που αντικρίζει απέναντί του όταν μας κοιτά, για να μας δει πραγματικά.

Ίσως να μη μπορεί. Ίσως να φοβάται. Ίσως πάλι μας συμφέρει να μένουμε κρυμμένοι. Πίσω από αυτό που μπορούμε στον κόσμο να δείξουμε.

Και να προχωράει η ζωή μόνη της. Χωρίς κίνηση, χωρίς ουσιαστικές διαθέσεις. Με αυτά που βλέπουμε κι όχι με αυτά που αισθανόμαστε.

Παραμερίζουμε σιγά σιγά και (το χειρότερο;) ασυναίσθητα όλα αυτά που μας κάνουν ανθρώπους. Αυτά για τα οποία είμαστε πλασμένοι να γευτούμε και να απολαύσουμε. Χάνουμε από τα μάτια μας τον έρωτα, χάνουμε την αλήθεια, μαθαίνουμε να μην αισθανόμαστε, να μη ρωτάμε τίποτα.

Δε μας νοιάζει πλέον να διαβάσουμε το βιβλίο. Μας αρκεί που μπορούμε και χαζεύουμε το όμορφο, σκληρό εξώφυλλό του. Που το έχουμε στα χέρια μας. Αδιαφορώντας για τη μέρα που μοιραία θα σταθούμε απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, αναζητώντας τον. Θέλοντας επιτέλους να μάθουμε ποιοι είμαστε και τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια.

Αυτή η μάσκα όλο και περισσότερο μας σφίγγει, δυσκολεύει τα μάτια μας να βλέπουν, τα αυτιά μας να ακούν, το μυαλό μας να βλέπει την αλήθεια και τη ψυχή μας να την απολαμβάνει. Κάνει την καρδιά, αυτήν την οποία μέσα μας, θέλαμε να προστατεύσουμε με τη μάσκα, να μοιάζει με αποτυχημένο ήρωα της Μυθολογίας. Λαβωμένη και παραδομένη στο μεγαλύτερο τέρας, που λέγεται ψέμα.

Και σιγά σιγά, όπως ο χρόνος μεστώνει τη ζωή μας, έτσι σμιλεύει και το πρόσωπο στο σχήμα της μάσκας. Όσο περνά ο καιρός, το δέρμα αρχίζει να τη συνηθίζει και να γίνεται ένα με αυτήν. Σάρκα και μάσκα δεν έχουν διαφορά. Τώρα, όσο και να προσπαθείς δε θα μπορέσεις να τη βγάλεις. Έχει γίνει το πρόσωπο σου, έχει γίνει εσύ.

Δύσκολο πράγμα να ζεις σε αυτόν τον κόσμο χωρίς μάσκες. Σχεδόν ακατόρθωτο.

Πρέπει όμως, ότι και να γίνει, να ξαναβρούμε την αλήθεια. Αυτή είναι η αποστολή μας μα δεν το καταλαβαίνουμε. Ο χειρότερος μας εχθρός είναι κάθε τι ψεύτικο. Ακόμη κι αν είναι όμορφο, ακόμη κι αν μας προσφέρει ηδονές και περιποιήσεις που δεν ξαναείδαμε στη ζωή μας. Είναι ο εχθρός.

Η αληθινή ασχήμια είναι κάτι ανώτερο. Η ψεύτικη ομορφιά όμως είναι μια τραγωδία.

Η αληθινή δυστυχία είναι παράγοντας της ανθρώπινης φύσης, όσο σκληρός κι αν είναι. Η πλαστή ευτυχία είναι ο ίδιος ο διάβολος.

Μέσα από κάθε τι δύσκολο, επίπονο μα αληθινό, βγαίνει αυτό που κάποιοι το λένε αγάπη, κάποιοι Ζωή και κάποιοι άλλοι Θεό.