Σχόλια

Hastaroth: Από την στιγμή που κρίνεις ώς "υπερεκτιμημένους" δυό καλλιτέχνες τών οποίων το έργο έχει αναγνωριστεί σε όλον σχεδόν τον υπόλοιπο κόσμο,οφείλεις να εξηγήσης τον λόγο. Αν μή τι άλλο,γιά να πάψουμε κι'εμείς να τους "υπερεκτιμούμε". Τα εκατομμύρια τών ανθρώπων που αναγνωρίζουν την σημασία τού καλλιτεχνικού έργου αυτών τών δύο ανθρώπων δέν ξέρουν και ξέρεις εσύ; ΥΓ.Εγώ δέν είμαι αυτός που θα ορίση τί θα γίνεται αποδεκτό απ'τον υπόλοιπο κόσμο,όμως ούτε εσύ είσαι :)

Hastaroth: Ο καθένας δικαιούται να εκφέρη γνώμη γιά έναν καλλιτέχνη,αλλά μόνο η γνώμη ενός που διαθέτει αναλόγου όγκου και ποιότητος έργο θα γίνη αποδεκτή απ'τον υπόλοιπο κόσμο. Ιδίως άν την τεκμηριώνη με σαφή αποδεικτικά στοιχεία.

Hastaroth: Με το συμπάθειο,αλλά μπορείς να μάς πής ποιόν καλλιτέχνη μπορείς να ακούς γιά πάνω από 10 λεπτά; Επίσης,μπορείς να μάς πής άν εσύ έχης κάνει έστω το 1/100 από το έργο που έχει αφήσει ο Leonard Cohen;

Hastaroth: Γιώργο, Μήν επιτίθεσαι άνευ λόγου και αιτίας. Εξέφρασα μιά γνώμη που ναί,έχει να κάνη με το arranging,όσο κι'άν εκ πρώτης όψεως δέν φαίνεται.Γιατί όταν σ'ένα γκρούπ συζητάνε οι πάντες π.χ.γιά το πού θα παιχτή το ρεφραίν,άν θα είναι δύο φορές ή μία,άν θα παιχτή και δεύτερο σόλο απ'τον κιθαρίστα (ή αντιθέτως άν θα "βγάλουμε το δεύτερο refrain γιατί γίνεται βαρετό το κομμάτι") κλπ,τότε αυτό που κάνουν τα μέλη τού γκρούπ λέγεται arranging-αυτό δηλαδή που περιγράφει το άρθρο τού Χρήστου.Κι'αυτό το έγραψα χωρίς να υπονοώ τίποτε.Απλώς αναφέρω ότι arranger ενός κομματιού μπορεί να είναι περισσότεροι τού ενός. Γιά το δεύτερο σημείο με την "γέφυρα",έχω δέν θυμάμαι να έχω ακούσει τραγούδια με bridge που έχει και λόγια.Γιά να το λές εσύ όμως,που είσαι και πιό ηλικιωμένος* και έχεις ακούσει καί παίξει περισσότερη μουσική από εμένα,δέχομαι ότι ισχύει. *Δέν το λέω με κακή πρόθεση.Οταν έπαιζες με τους "Θαρσείν Χρεί" στο φεστιβάλ που είχε οργανώσει το περιοδικό "Φαντάζιο",εγώ ακόμη δέν είχα ξεκινήσει ν'ασχολούμαι με τα drums. Φιλικά,και θεωρώντας το θέμα λήξαν....

Hastaroth: Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά,ωστόσο απ'όσο έχω δεί,συνήθως arranger είναι ο ίδιος ο συνθέτης ο οποίος,οδηγημένος απ'τον στίχο,ορίζει κάποιο μέρος του ώς "κουπλέ" (verse),κάποιο άλλο μέρος του ώς "ρεφραίν" και ενδιάμεσα παρεμβάλλει ένα τμήμα όπου κάποιος εκ τών εκτελεστών παίζει "σόλο".Σε πολλά jazz κομμάτια μάλιστα υπάρχουν δύο ή τρία μέρη solo,αναλόγως τού πόσοι είναι οι σολίστες (συνήθως πνευστοί ή κιθαρίστες,ακόμη όμως και κρουστοί). Στην Ελληνική μουσική (αυτή που αποκαλούμε "έντεχνη"),συνήθως η μορφή είναι εισαγωγή-κουπλέ-ρεφραίν-κουπλέ-ρεφραίν και φινάλε,ενδιαμέσως όμως μπορεί να υπάρξη και μιά "γέφυρα" που είναι ένα κουπλέ χώρίς λόγια όμως. Επίσης,απ'την εμπειρία μου σε αρκετά rock σχήματα,θα πρόσθετα ότι πολλές φορές αυτό το arranging γίνεται ομαδικώς από όλα τα μέλη τού συγκροτήματος (και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις με όχι και τόσο ειρηνικούς τρόπους...) Επιπροσθέτως,είναι δυνατόν το ίδιο τραγούδι να εμφανιστή από διαφορετικούς arrangers με διαφορετικό τρόπο,αναλόγως τής "αισθήσεως" που δημιουργεί στον κάθε arranger. Τέλος,θεωρώ ότι βασικό προσόν ενός arranger είναι να έχη πολλά ακούσματα από διάφορα μουσικά είδη ώστε να μπορή μέσα απ'αυτά να "ανασύρη" την κατάλληλη φόρμα που θα κάνη ένα κομμάτι ενδιαφέρον γιά τον ακροατή απ'το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Hastaroth: Κύριε Μαστρογιαννίδη, Στην ανθρώπινη κοινωνία δεν υπάρχουν μόνο οι επαγγελματίες μουσικοί,που αποφασίζουν ν’ασχοληθούν μ’αυτήν για να βγάλουν χρήματα κάνοντας κάτι που τους αρέσει. Υπάρχουν και οι ερασιτέχνες,που ξέρουν ότι δεν πρόκειται ποτέ-ή σχεδόν ποτέ-να γίνουν πλούσιοι,ή έστω απλώς «να βγάλουν λεφτά» παίζοντας μουσική,κι’όμως παίζουν μουσική γιατί τους αρέσει,εκφράζονται μ’αυτόν τον τρόπο,χαλαρώνουν,ξεχνιούνται μετά από μια δύσκολη μέρα στην δουλειά,περνούν καλά την ώρα που παίζουν ένα κομμάτι-όλα αυτά είναι εξίσου σημαντικές «απαντήσεις» στο ερώτημα «γιατί παίζεις μουσική;» Ξεκίνησα ν’ασχολούμαι με τα drums βλέποντας στο σχολείο τον drummer της σχολικής ορχήστρας και παρατηρώντας τον,διαπίστωσα πως είχα κι’εγώ την ικανότητα να παίζω ρυθμικά σχήματα,ακόμη και πάνω σε μαξιλαράκια ή κουβάδες ή σε ό,τι έβρισκα πρόχειρο. Δεν πήγα σε ωδείο γιατί θυμάμαι ακόμη μια σκηνή όπου μια μητέρα τραβούσε απ’το χέρι τον μικρό γιό της που κρατούσε μια θήκη με βιολί και βάδιζε κλαίγοντας-προφανώς η μητέρα του τον πήγαινε σε κάποιο ωδείο για το μάθημά του. Ισως το παιδί ήθελε να μάθη να παίζη βιολί,αλλά η μητέρα του,αναγκάζοντάς τον να πηγαίνη για μάθημα σε συγκεκριμένες ώρες και να μελετάη επίσης συγκεκριμένες ώρες,μεταμόρφωσε αυτήν την επιθυμία του σε αγγαρεία.Εγώ δεν ήθελα να καταλήξω έτσι-και εν τέλει να μισήσω κάτι που μού άρεσε να κάνω. Εμαθα μόνος μου,παρακολουθώντας άλλους drummers,ρωτώντας κάποιους άλλους,μελετώντας μόνος μου και μόνον ένας χρειάστηκε να μού δείξη τα βασικά της ρυθμικής ανάγνωσης,ώστε να ξέρω τουλάχιστον τι είναι αυτό που παίζω και πώς μπορώ να το γράψω σε ένα κομμάτι χαρτί,ώστε να το παίξω μετά όταν χρειαστή. Και παρ’όλο που έχω παίξει κάποιες-ελάχιστες-φορές «επαγγελματικώς»,δεν στήριξα την οικονομική επιβίωσή μου στην μουσική.Παίζω (ακόμη και τώρα,στα 62 μου χρόνια) γιατί αυτό μού αρέσει να κάνω.Και διασκεδάζω όταν είμαι στην σκηνή με τους υπόλοιπους της μπάντας,διασκεδάζω ακόμη και στην πρόβα,εκείνη την ώρα δεν με απασχολεί τι πρέπει να κάνω την επόμενη μέρα στο γραφείο,τι εκκρεμότητες έχω κλπ κλπ.Αρκεί το γεγονός ότι εκείνη την στιγμή κάνω κάτι που μού αρέσει και όχι κάτι που μού έχει επιβληθεί απ’τις ανάγκες της ζωής. Αυτή,πιστεύω,είναι η απάντηση που πρέπει να δίνη στον εαυτό του κάθε άνθρωπος που παίζει μουσική,είτε βγάζει λεφτά απ’αυτήν είτε όχι:"παίζω μουσική γιατί αυτό μού αρέσει να κάνω".

Hastaroth: Στέφανε,δέν ξέρω άν δίνεται η δυνατότητα σε σχολιαστή άρθρου τού περιοδικού ν'αποσύρη σχόλιο,αλλά όπως είδες έγραψα δεύτερο σχόλιο,όπου εξηγούσα κάποια πράγματα στον αρθρογράφο.

Hastaroth: "Κι όσο για τον σεμνό και ευγενή γαστρολόγο σχολιαστή, έχω προ καιρού ασκηθεί με επιτυχία στην ιδέα του θυμού, μνησικακίας, εκδικητικότητας, Φρονώ ότι είναι μια παθητική στάση απέναντι στη ζωή το μίσος και η αδιαλλαξία. Ας δεχτεί την αγάπη και τη συμπάθειά μου." Ο "σεμνός και ευγενής γαστρολόγος σχολιαστής"-δηλαδή η αφεντιά μου-είδε ένα κείμενο καθ'ολοκληρίαν απορριπτικό τής όλης μουσικής παραγωγής από κτίσεως κόσμου και σ'αυτό απάντησα. Μπορούσες να μήν το είχες γράψει αυτό και να ξεκινούσες από το δεύτερο και "επεξηγηματικό" σου σχόλιο-που θ'αποτελούσε και το κυρίως άρθρο σου.Αυτό που έδειξε σε όλους μας πως είσαι πράγματι ένας συνειδητοποιημένος και προβληματιζόμενος (δηλαδή "ψαγμένος",που λένε στην καθομιλουμένη) ακροατής,που δέν "χάφτει" ό,τι ήχο προσκρούει πάνω στο ακουστικό του τύμπανο,αλλά αναλύει,εξετάζει,αναρωτιέται και εξερευνά αυτό που ακούει. Διότι-όπως σού είπαν και οι λοιποί σχολιαστές-μουσική δέν είναι μόνο το σύγχρονο "ντούκου-ντούκου" που πλημμυρίζει τίς παραλίες τα καλοκαίρια και τίς ντισκοτέκ τον χειμώνα.Μουσική είναι κάθε συνδυασμός ήχων που γίνεται βάσει κάποιου σχεδίου.Μουσική είναι όλα τα είδη που δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται στο πέρασμα τού χρόνου. Δέν θα σχολιάσω τα περί μαρξισμού και καπιταλισμού-γιατί εδώ είναι μουσικό και όχι πολιτικό φόρουμ.Θα πώ μόνο πως ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως ζώο που επιδιώκει να είναι ανεξάρτητο και όχι "καλουπωμένο" σε ομοιόμορφες συμπεριφορές-και μόνον όταν αφήνεται ελεύθερος να σκεφτή από μόνος του,δημιουργεί και ενίοτε μεγαλουργεί.Γιά όποιον διαφωνεί,άς εξετάσει ποιά κοινωνία δημιούργησε Παρθενώνες,επιστήμες και φιλοσοφικά ρεύματα,η Σπαρτιατική ή η Αθηναϊκή;(εντάξει,υπήρξε και ο Χείλων ο Λακεδαιμόνιος,αλλά τί να κάνη ο ένας φουκαράς απέναντι σε μιά μεραρχία από Σωκράτηδες,Πλάτωνες,Κρίτωνες,Θουκυδίδες και λοιπούς Αθηναίους;). Και ούτε θα μιλήσω γιά το "χαμηλό προσδόκιμο επιβίωσης" τού σημερινού ανθρώπου που φτάνει μέχρι τα 90 και 100 έτη πολλές φορές,όταν στην αρχαιότητα,που οι άνθρωποι ζούσαν "ανάμεσα στα περιβόλια και τα ψηλά βουνά",μόλις και μετά βίας έφταναν τα 50-60. Αυτά από μένα,μαζί με την δική μου αγάπη και συμπάθεια,αλλά και την συμβουλή ενός μεγαλύτερού σου που σε ορμηνεύει να μήν είσαι απορριπτικός σε όλα....

Hastaroth: Να υποθέσω ότι ο συγγραφεύς αυτού τού άρθρου κάποτε είχε φυσιολογική ακοή,αλλά εν τή πορεία εκωφάθη;Η καλύτερα,εμειώθη η ακουστική του στάθμη και πλέον ακούει μόνο τον ήχο τών βημάτων του-άντε και τον ήχο απ'το πληκτρολόγιο τού υπολογιστή του.Δυνατόν δέ ν'ακούη και τον ήχο τών αερίων προϊόντων τής πέψεώς του την ώρα που εκφεύγουν από το έρκος τών οπισθίων του,αλλά πέραν αυτού ουδέν. Μόνον έτσι εξηγείται το γεγονός ότι βάζει στο ίδιο τσουβάλι τζάζ,ρόκ,κλασσική,δημώδη,techno και όλα τα παγκοσμίως γνωστά μουσικά ιδιώματα και τα αφορίζει όλα συλλήβδην. Αλλίμονο άν όλοι οι άνθρωποι σκέφτονταν σάν εσένα,αξιότιμε συν-φορουμίτη. ΥΓ.Και μιά απορία μου:αφού δέν σού αρέσει η μουσική,γενικώς και αορίστως,γιά ποιόν λόγο επισκέπτεσαι έναν μουσικό ιστότοπο;

Hastaroth: Ενδιαφέρουσα ματιά σε ένα κομμάτι τής Ελληνικής μουσικής Ιστορίας. Στην "Σοφίτα" τού Ηρακλή Τριανταφυλλίδη στην Πλάκα (άν το άρθρο αναφέρεται σ'αυτήν και όχι σε κάποιο άλλο συνώνυμο μαγαζί) είχα παίξει κάποιες φορές,ενώ αρκετές άλλες ήμουν απλώς θαμών.Δέν ήταν ακριβώς "κουτί".δηλαδή πολύ μικρός χώρος-είχε και υποτυπώδη σκηνή όπου χωρούσε να μπή ο εξοπλισμός ενός μικρού συνόλου με τύμπανα και δυό ενισχυτές & ηχεία.Ηταν όμως κι'αυτή ένα από τα "φυτώρια" που ανέδειξαν πολλούς καλλιτέχνες που πρωταγωνίστησαν στα μουσικά πράγματα τα επόμενα χρόνια. Οι δέ "Βάτραχοι" έχουν φιλοξενήσει και εκδηλώσεις τού Musicheaven,όπως θυμόμαστε οι παλαιότεροι (και γεροντότεροι...) ΥΓ.Είχα την τιμή να γνωρίσω τον Γιώργο Κοντογεώργο-έτσι είναι η σωστή γραφή τού επωνύμου του (που αναφέρεται σε κάποιο σημείο τού άρθρου) όταν μετέπειτα έγινε διευθυντής στο παθολογοανατομικό εργαστήριο τού Γενικού Κρατικού στην Αθήνα.Υπήρξε συνεργάτης τού Σαββόπουλου,αλλά και τού Νότη Μαυρουδή και άλλων καλλιτεχνών εκείνης τής εποχής.Συνταξιούχος σήμερα,έχει αποσυρθεί σε μεγάλη επαρχιακή πόλη όπου εξακολουθεί ν'ασχολήται με την μουσική..