Σχόλια

Vagabond: Την μάχη να τη δώσεις. Αν κάποια στιγμή χρειαστεί να γλείψεις τις πληγές σου, μια χαμένη μάχη θα σε παρηγορήσει πολύ περισσότερο από μία μάχη στην οποία δεν παρουσιάστηκες καν. Εξ άλλου η τρελλή ελπίδα υπάρχει μόνο όταν την κυνηγήσεις ενάντια στις πιθανότητες. 99% θα χάσεις, 1% θα νικήσεις. Αν κάνεις πίσω, έχεις χάσει πριν αρχίσει η μάχη. Τα πάντα είναι επιλογές στη ζωή. Πάντα μπροστά σε ένα σταυροδρόμι στεκόμαστε. Να ακολουθήσεις αυτό που θα ήθελες και όχι αυτό που μοιάζει ασφαλέστερο. Πίστεψέ με, πονάει απίστευτα και αγιάτρευτα να έχεις χάσει επειδή δεν προσπάθησες. Πονάει τρομερά η αμφιβολία και αυτό το 1% του "θαύματος" όταν του έχεις γυρίσει την πλάτη. Και δεν έχεις καν τη γενναιότητα της παράτολμης προσπάθειάς σου να σε παρηγορήσει.

Και κάτι τελευταίο... όχι, δεν ισχύει πως όταν θες κάτι πολύ τελικά το πετυχαίνεις. Είναι λάθος και είναι υπερβολικά σκληρό - για εκείνους που έδωσαν τα πάντα και παρ' όλα αυτά απέτυχαν. Καλό θα ήταν εκείνοι που είδαν τους κόπους τους να καρποφορούν και το όνειρά τους να πραγματοποιούνται, να ευχαριστούν την καλή τους τύχη και να δειχνουν σεβασμό αν όχι κατανόηση στην κακή τύχη όσων βρέθηκαν σε λάθος δρόμο - είτε με δική τους ευθύνη είτε όχι.

Vagabond: Καλημέρα... το ποίημα ανατριχιαστικά υπέροχο - όπως πάντα. Δεν έχασα τίποτα σε αυτό. Και δεν μου έβγαλε τον θυμό που έβγαλε στον zappa. Μου έβγαλε το πάγωμα του δυσάρεστου που δεν περίμενες (το δευτερο πρόσωπο γενικά μιλώντας έτσι...?), την απογοήτευση αυτού που αγαπάει ό,τι τον πονάει και την παραίτηση εκείνου που σβήνει σχεδόν οικειοθελώς νομίζοντας ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Και τέλος την ελπίδα για αφύπνιση της δύναμης που κινεί βουνά και ζωντανεύει ετοιμοθάνατους διαλύοντας την παραίσθηση της παρακμής.
Ενταξει μη μου δίνεις πολλή σημασία, έχω μπει σε δικιά μου τροχιά :D Απλώς μου βγάζει αυτά τα συναισθήματα για τα οποία έχω βιώσει και περιγράψει (σε σαφώς κατώτερο επίπεδο) και εγώ.
Αν πάντως κατάλαβα καλά, αυτό που εννοεί ο zappas με το "πνίξιμο" είναι απλά το πνιγηρό συναίσθημα της απογοήτευσης και της παραίτησης που εισπράττει κανείς (με την εξαίρεση της μικρής ανάσας που παίρνει στην τελευταία στροφή, κυριολεκτικά μιλώντας).
Νομίζω πως, ακόμα και αν δεν ένοιωθες έτσι όταν το έγραφες, και μόνο το γεγονός ότι διαβάζοντάς το κάποιος εισπράττει τόσο έντονα ένα συναίσθημα, δείχνει ότι όχι μονο δεν απέτυχες αλλά έπιασες τον στόχο περισσότερο από όσο πολλοί θα μπορούσαν να ονειρευτούν ;) Φιλιά πολλά.
Πόπη