Σχόλια

fox_lady: Η αλήθεια είναι ότι εμείς οι άνθρωποι τρέχουμε γρήγορα και χωρίς δεύτερη σκέψη, να κατηγοριοποιήσουμε τους ανθρώπους κάτι το οποίο με έβρισκε πάντα αντίθετη και ίσως τις περισσότερες φορές με έφερνε στη ζωή μου και σε στιγμές έντονης αντιπαράθεσης με τους γύρω μου. Είμαι αρκετά πιστή σε αυτή μου την ιδέα, ότι δηλαδή κανένας απο εμάς δεν έχει το δικαίωμα να χαρακτηρίσει και να βάλει "ταμπελίτσα" σε κάποιον άλλον-η και πόσο μάλλον όταν δεν τον γνωρίζει προσωπικά, όταν δεν έχει ανταλλάξει μαζί του έστω και μια κουβέντα...με άλλα λόγια όταν δεν γνωρίζει τίποτα απο τον προσωπικό του κόσμο ή καλύτερα όταν δεν έχει γνώση για την φιλοσοφία ζωής κάποιου...

Κανείς δεν κάθεται να σκεφτεί ουσιαστικά την κοσμοθεωρία κάποιου άλλου ατόμου και ίσως γιατί όπως αρκετές φορές έχω πει σε φίλους και γνωστούς είμαστε αρκετά εγωκεντρικοί σαν όντα...αλλά και πάλι απο την άλλη πλευρά καμιά φορά λέω πάνω σε αυτό ότι ίσως και να μας έχουν καλλιεργήσει αυτόν τον εγωκεντρισμό...το περιβάλλον μας κυρίως(οικογενειακό και κοινωνικό). Μιλάμε για επικοινωνία και μάλιστα την αναζητάμε με κάθε δυνατό τρόπο και όταν αυτή μας δίνεται απλόχερα και μάλιστα με τον πιο απλό τρόπο, όπως οι στίχοι στον τοίχο, εμείς τρέχουμε να χαρακτηρίσουμε τον άλλον σαν κακομοίρη που δεν ξέρει τι του γίνεται...χμμμ....ας γίνουμε λίγο πιο άνθρωποι, λίγο πιο ευαίσθητοι...

Η έκφραση κάποιας άποψης όταν δίνεται μέσα απο συναίσθημα συνήθως τρομάζει τους ανθρώπους γιατί και οι ίδιοι ίσως να έχουν ξεχάσει τι πάει να πει εκφράζω το συναίσθημά μου...με όποιον τρόπο και όποιο και αν είναι αυτό. Εξάλλου ποιος είναι αυτός που δεν ονειρεύτηκε, που δεν λαχτάρησε? Η προσωπική μου αλήθεια και φιλοσοφία βρίσκει αυτούς τους στίχους πολύ σοφούς...Το νόημα που κρύβεται πίσω απο αυτούς βέβαια είναι μια εντελώς προσωπική υπόθεση και το πως θα τους αξιολογήσει κάποιος επίσης. Το μόνο πάντως που έχω να πω για να κλείσω κιόλας γιατί θα μπορούσα να γράφω ακατάπαυστα, είναι ότι ευτύχώς που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αισθάνονται και το εκφράζουν!

fox_lady: Αναρωτιέμαι αν αυτό το κείμενο έχει να κάνει με ένα είδος πραγματικότητας...δικής σου προσωπικής πραγματικότητας. Αυτό που εγώ νοιώθω είναι ότι χρησιμοποιώντας την προσωπικότητα ενός τοξικομανή -έστω και αν δεν είναι ίσως μια προσωπική πραγματικότητα- κατά κάποιο τρόπο βιώνεις έναν προσωπικό θάνατο. Και αυτό ίσως και να είναι μια προσωπική πραγματικότητα, πέρα όμως απο αυτό θα ήθελα να σου πω ότι θα ήταν καλύτερο για εσένα, για την ίδια σου τη ζωή να συμβουλευτείς κάποιον ειδικό. Η αλήθεια είναι ότι με έκανες να ανησυχώ με την στάση σου αυτή και πίστεψε με ότι όσο και αν θες εσύ να πάρεις το δρόμο αυτό υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που δεν θα το ήθελαν και πιστεύω ότι κάπου μέσα σου ούτε και εσύ. Ξέρεις το μόνο δεδομένο σε αυτή τη ζωή είναι ότι κάποια στιγμή θα πάψουμε να υπάρχουμε...Το μόνο εύκολο είναι να βάλουμε εμείς ένα τέλος στη ζωή που μας χαρίστηκε...πόσο εγωιστικό μου ακούγεται αυτό όμως....πόσο νάρκισσοι μπορούμε να γίνουμε....διαλέγουμε το θάνατο για να πάψουμε να πονάμε και όμως ακόμα και ο πόνος είναι ένα υγιέστατο συναίσθημα. Το πως τον αξιοποιούμε βέβαια κάνει τη διαφορά...υπάρχουν καρκινοπαθείς άνθρωποι που πονάνε για χρόνια, που ξέρουν ότι πολλές φορές δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να σταματήσουν τον πόνο αυτό και όμως τους βλέπεις ότι δεν το βάζουν κάτω γιατί θέλουν να ζήσουν λίγο ακόμα...άλλοι πάλι τα καταφέρνουν και συνεχίζουν να ζουν...πολεμάνε τον ίδιο το θάνατο και καταφέρνουν να πάρουν παράταση ζωής. Κανείς ποτέ δεν έκανε πλάνο για τη ζωή του και όποιος έκανε ξέρει πολύ καλά ότι υπήρξε αυτός ο απρόβλεπτος παράγοντας που του άλλαξε όλα τα σχέδια. Έχω την αίσθηση ότι και εσύ με κάποιο τρόπο δρομολογείς το τέλος σου και ξέρεις αυτό είναι το μόνο εύκολο...όμως κάποιος σε χρειάζεται...κοίτα μέσα σου και θα βρείς την απάντησή σου...Η ζωή δεν είναι μια ταινία...είναι κάτι πραγματικό και αν το σκεφτείς και διαφορετικά ακόμα και οι ταινίες μέσα απο τη ζωή είναι παρμένες...οπότε για δες το και αλλιώς....μπορεί και να ανακαλύψεις κάτι διαφορετικό.