Ιστορικές Μπάντες: Animals

Eric Burdon & The Animals

** Winds Of Change (Το Χειρότερο, 1967)

Tracks: 1) Winds Of Change 2) Poem By The Sea 3) Paint It Black 4) The Black Plague 5) Yes I Am Experienced 6) San Franciscan Nights 7) Man - Woman 8) Hotel Hell 9) Good Times 10) Anything 11) It's All Meat.

Εδώ έχουμε πρόβλημα. Ο Eric μπορεί να κάνει πλέον ότι θέλει με τους Eric Burdon & The Animals και αυτό που θέλει να κάνει, είναι δύο πράγματα. Πρώτον να γράφει τραγούδια και δεύτερον να αντιμετωπισθεί από τη νέα γενιά σαν προφήτης. Ξέρετε πώς του ήρθε αυτό; Παρακολουθείστε τον συλλογισμό του: “Ο Dylan –σου λέει- θεωρείται προφήτης/ποιητής. Ναι, αλλά ο Dylan εξηλεκτρίστηκε όταν άκουσε το 'House Of The Rising Sun', και το 'House Of The Rising Sun', το εξηλέκτρισα εγώ. Άρα, ο πραγματικός προφήτης είμαι εγώ και κανένας άλλος.” Δηλαδή Eric μου συμπάθα με –λέω κι εγώ με τη σειρά μου- αλλά καβάλησες το καλάμι κανονικά!!! Απέτυχες και στα δύο. Έχεις λοιπόν εδώ δέκα δικά σου τραγούδια, αλλά τα περισσότερα απ’ αυτά, δύσκολα τα αποκαλείς “τραγούδια”. Το θέμα είναι ότι προσπαθείς να αποδείξεις ότι είσαι διανοούμενος σε στυλ Lennon ή Dylan, καταθέτοντας στιχο/μουσικο/ψευτο-φιλοσοφίες 44 λεπτών που κανείς δεν αντέχει να ακούσει για δεύτερη φορά. Και το θέμα είναι αυτό, επειδή πώς να σου το πω… Άμα δεν το έχεις μέσα σου ρε παιδάκι μου να είσαι διανοούμενος προφήτης/ποιητής, πώς να σου βγει; Από πού; Στο Winds Of Change, οι ήχοι από το sitar βρίσκονται παντού, ο άνεμος στο βάθος ουρλιάζει και βγαίνεις με βροντερή φωνή σαν Δίας αρχίζοντας να ονομάζεις τα ονόματα των Rock stars που έστρωσαν το δρόμο για να φυσήξουν οι Winds Of Change. Εάν Eric μου έχεις την εντύπωση ότι αυτό είναι ψυχεδέλεια και progressive, σε λυπάμαι!!! Το μόνο κομμάτι που σώζεται στο δίσκο σου, είναι το 'San Francisco Nights' και το 'Paint It Black' και ας είναι κατώτερο από το original των Stones. Μπορώ Eric μου να σου κάνω μία ερώτηση; Πειράζει Eric μου, που ο Mick έγραψε ένα υπέροχο σκοτεινό τραγούδι και εσύ δεν μπορείς; Κατώτερο είναι λοιπόν, αλλά ευτυχώς δεν είναι τόσο κακό όσο το ομότιτλο ή το 'Black Plague'. Το 'Yes I Am Experienced', είναι ένα 'τραγούδι' απάντηση στο album Jimi Hendrix & the Experience και Eric μου, σε βεβαιώνω ότι είναι για γέλια. Τι θέλεις να πεις με το: 'sshhhoo Jimi, you sshay haf I bin 'sperienced? Well dammit ssho I AM 'sperienced, betcha fuckin' life!' Το 'Man - Woman' είναι ότι χειρότερο έχω ακούσει στη ζωή μου και τα βαθιά σου νοήματα που κρύβονται στο έξοχα δομημένο στιχοπλόκημά σου: 'Man! Woman! Desire! Love!' με ανατριχιάζουν. Φαντάζομαι δηλαδή ότι θα έφερες σε δύσκολη θέση και τον μέγιστο στιχοπλόκο Dylan και μάλιστα σε τέτοιο σημείο που θα τον έκανες να λυσσάξει από το κακό του: “Μα πώς δεν το σκέφτηκα εγώ αυτό και με πρόλαβε ο φωτογράφος από το Newcastle?” Το 'It's All Meat' σου υπόσχομαι ότι θα το ακούω όποτε θέλω να καταστρέψω την ακοή μου. Ευτυχώς τουλάχιστον, που έχεις λίγες μελωδικές γραμμές στα 'San Francisco Nights', 'Good Times' & 'Hotel Hell'.

* Σχόλιο: Ένας από τους χειρότερους δίσκους όλων των εποχών. Ούτε σκέψη για να τον αγοράσετε. Ούτε σκέψη.

** The Twain Shall Meet (1968)

Tracks: 1) Monterey 2) Just The Thought 3) Closer To The Truth 4) No Self Pity 5) Oranges And Red Beans 6) Sky Pilot 7) We Love You Lil 8) All Is One

Μπορεί να πέταξα στα σκουπίδια το Winds Of Change, αλλά ο Burdon, συνειδητοποιεί ότι “σπρώχνοντας” τον εαυτό του μπροστά, δεν είναι ωφέλιμο ούτε για τον ίδιο, ούτε και για τη μπάντα. Στο κάτω-κάτω, ελάχιστοι είναι αυτοί –για να μην πω κανείς- που αρνούνται τις παραδοσιακές μουσικές αξίες για χάρη “ποιητικών” –και καλά- απαγγελιών ονομάτων με μινιμαλιστική "ethnic" ατμόσφαιρα. Ούτε οι Who, ούτε ο Hendrix, αλλά ούτε και οι Grateful Dead έκαναν κάτι τέτοιο. Συμπτωματικά, αναφέρονται και οι τρεις από τον Eric στο 'Monterey', που ανοίγει το album και είναι μία αναφορά στο πρώτο μεγάλο hippie festival. Για μια ακόμα φορά, επαναλαμβάνει τις “ποιητικές” του αναφορές, αλλά με μία μεγάλη διαφορά. Εδώ –τουλάχιστον- ροκάρει! Δεν εννοώ φυσικά ότι επειδή ροκάρει, πρόκειται για αριστούργημα. Το 'Monterey' μπορεί να είναι καλό, αλλά δεν σημαίνει ότι επειδή χρησιμοποιούμε sitar κάνουμε σώνει και καλά ψυχεδέλεια. Εντάξει Eric? Και γνωρίζεις και εσύ ο ίδιος, ότι ο Hendrix για παράδειγμα, που ήταν από τους πρωταγωνιστές του Ψυχεδελικού Καλοκαιριού της Αγάπης (1967), δεν χρησιμοποίησε ποτέ sitar. Χρησιμοποίησε; Πες μου… Τα 'Just The Thought' & 'Orange And Red Beams' δεν τα τραγουδάει ο Burdon, αλλά ο μπασίστας Danny McCulloch. Δεν ξέρω πώς άφησε ο Eric να γίνει αυτό, αλλά το αστείο της υπόθεσης, είναι ότι ο αρχικός τίτλος του album, ήταν Orange And Red Beams. Τα 'Closer To The Truth' & 'No Self Pity', είναι ανεκτά. Το 'Sky Pilot' που στόχευσε να γίνει το hit του δίσκου και δεν τα κατάφερε, είναι η προσπάθεια του Eric να φτιάξει ένα αντιπολεμικό τραγούδι και δεν καταλαβαίνω γιατί το έκοψε στη μέση αφήνοντας το δεύτερο μέρος να κυλήσει γεμάτο με ήχους από αεροπλάνα και εκρήξεις. Ο στίχος 'how high can you fly, you'll never touch the sky' δείχνει να είναι για τον Burdon, η στιχουργική του …..απογείωση! Όσο για τα σολαρίσματα του Vic Briggs, επαναλαμβάνει συνεχώς την ίδια κιθαριστική ατάκα. Είναι σα να έχεις έναν ηθοποιό που παίζει Άμλετ και το μόνο που λέει όλη την ώρα, είναι το: "to be or not be". Η τραγωδία θα γίνει κωμωδία, η κωμωδία θα γίνει βαρεμάρα και η βαρεμάρα θα γίνει ….ντομάτες, ή ότι άλλο μαναβικό βρεθεί μπροστά σου! Θέλω να πω δηλαδή, ότι αν πάρουμε για παράδειγμα το 'I Want You' από το Abbey Road των Beatles, θα εντυπωσιαστούμε από το μινιμαλιστικό επαναλαμβανόμενο κιθαριστικό μοτίβο, αλλά θα θέλουμε να μην τελειώσει …..ποτέ!!! Θα μπορούσες κι εσύ να το καταφέρεις αυτό εάν αντί για Eric Burdon, σε έλεγαν John Lennon. Το 'Monterey' είναι ….κάτι! Το 'Sky Pilot' (στο Part I) είναι κι αυτό κάτι κι ας έχουμε τον Vic Briggs να επαναλαμβάνει (στο Part ΙI) συνεχώς τη φράση: "………to be or not be".

* Σχόλιο: Οι "New Animals" του Eric Burdon, έγραψαν μουσική με κάποιο ενδιαφέρον, αλλά με ημερομηνία λήξεως. Το Twain Shall Meet δείχνει πρόοδο, ισορροπεί ανάμεσα στην αδιαφορία του Winds Of Change και στο ενδιαφέρον της ελπίδας που μας δίνει. Και λέω “ελπίδα”, επειδή ….έπεται!!!

** Every One Of Us (1968)

Tracks: 1) White Houses 2) Uppers And Downers 3) Serenade To A Sweet Lady 4) The Immigrant Lad 5) Year Of The Guru 6) St James Infirmary 7) New York 1963 - America 1968

Εδώ γιατρέ μου, έχουμε παντού διεσπαρμένα σημάδια ….ανάρρωσης!!! Είναι ακόμα ευαίσθητος στις “επιληπτικές” του κρίσεις, αλλά μείνε ήσυχος γιατρέ μου. Τον κοντρολάρουμε! Η “ασθένειά” του δείχνει να μετατοπίζεται προς τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους. Δεν ξέρω… Ίσως ξόδεψε πάλι όλα του τα λεφτά στο αλκοόλ και στις γυναίκες, πήγε για άλλη μια φορά να τον ζήσει η μάνα του (συχνό φαινόμενο) και φαίνεται ότι αυτή η γυναίκα τον καταπίεζε σε τέτοιο βαθμό, ώστε του ευαισθητοποίησε το συγκεκριμένο ενδιαφέρον. Αρνείται τις "hippie sensibilities" που υπεράσπιζε μέχρι πριν τρεις μήνες, φοράει φτηνά ρούχα, μαθαίνει "Cockney" με τη βοήθεια ενός λεξικού και κυκλοφορεί με ένα κασετοφωνάκι ηχογραφώντας τον οποιονδήποτε που κατά τη γνώμη του, αντιπροσωπεύει την "καταπιεσμένη λαϊκή τάξη". Εδώ γιατρέ μου, υπάρχει δουλειά για Every One Of Us. Το πρώτο σημάδι ανάρρωσης, είναι ότι εγκατέλειψε το sitar και -τουλάχιστον- πάψαμε να υποφέρουμε. Βέβαια, τρεις μήνες απόσταση από το ένα album στο άλλο, είναι αστείο. Οι μουσικές ιδέες απαιτούν –αν μη τι άλλο- ένα διάστημα εμπέδωσης και επεξεργασίας. Έτσι δεν είναι; Και όμως γιατρέ μου… Όλα δείχνουν ότι κάτι συνέβη σ’ αυτούς τους τρεις μήνες που έκαναν τον Eric να αρνηθεί και να αναθεωρήσει το ψυχεδελικό και χίππικο στυλ του 1967. Ναι!!! Το Every One Of Us, δεν είναι ψυχεδελικό ή για να είμαι σωστός, δεν προσποιείται ότι είναι ψυχεδελικό όπως τα προηγούμενα αδελφάκια του. Ο Eric αποφάσισε ξαφνικά να στραφεί προς το folk του Greenwich και στο R 'n' B με επιρροές από James Brown. Το στίγμα αυτής της αλλαγής, μας το δίνει το 'Year Of The Guru', που είναι ότι πιο άγριο και θυμωμένο έχουν κάνει ποτέ οι Animals του Eric. Εδώ ο Eric κάνει Rap έχοντας για motto το: "everybody get wilder than wild", με καταιγισμό από κιθάρες, πιάνα και τύμπανα. Σατιρίζει με τα στιχάκια του τους "guru" και τελικά συμπεραίνει ότι ο καλύτερος τρόπος, είναι να γίνεις "guru" από μόνος σου. Γιατί πήρε τέτοια στροφή γιατρέ μου; Λες να επικοινώνησε με τον John Lennon που ήταν ήδη απογοητευμένος από τον Maharishi? Δεν πιστεύω! Αυτό όμως που έχει ενδιαφέρον, είναι ότι το κομμάτι ροκάρει και ροκάρει τόσο, ώστε να είναι για τους Animals του Eric, ότι καλύτερο έχουν κάνει ποτέ! Τα υπόλοιπα κομμάτια ασχολούνται με την αγάπη που τρέφει ξαφνικά ο Burdon, για την κατώτερη λαϊκή τάξη. Αυτό όμως που είναι γιατρέ μου φανερό, είναι ότι ο Eric κατάφερε να επιστρέψει στις μελωδίες. Τα υπόλοιπα κομμάτια λοιπόν δεν είναι άσχημα. Είναι ακουστικές μπαλάντες με καλό τραγούδισμα και πειστική ενορχηστρωτική ατμόσφαιρα. Στο 'Immigrant Lad' είναι μόνος του με μία κιθάρα a la Dylan και στο 'New York 1963 - America 1968' ο Weider (ή ο Briggs?) πιάνει όμορφες κιθαριστικές γραμμές. Το 'White Houses', είναι ένα νορμάλ Country Rock και το 'St James Infirmary' βρίσκεται δίπλα στη μελωδική γραμμή του 'House Of The Rising Sun'. Αυτό όμως γιατρέ μου, δεν είναι περίεργο. Ο Eric ήθελε πάντα να το ηχογραφήσει με τη νέα του μπάντα και ψάχνοντας πρόφαση, έπεσε….δίπλα!

* Σχόλιο: Όταν υπογράφεις συμβόλαιο με την ….προσποίηση, είναι σίγουρο ότι θα αποτύχεις. Όταν είσαι ο εαυτός σου, δεν είναι σίγουρο ότι θα έχεις επιτυχία, αλλά –τουλάχιστον- είσαι αληθινός.

** Love Is (1968)

Tracks: 1) River Deep Mountain High 2) I'm An Animal 3) I'm Dying Or Am I? 4) Ring Of Fire 5) Coloured Rain 6) To Love Somebody 7) As The Years Go Passing By 8) Gemini 9) The Madman (Running Through The Fields)

Εδώ έχουμε άσχημα νέα. Έχουμε εννέα τραγούδια σε ένα album ….διπλό!!! Κανένα δεν είναι μικρότερο από πέντε λεπτά και αρκετά υπερβαίνουν το πεντάλεπτο. Εδώ ο Eric κεραυνοβολείται και ερωτεύεται τη Soul και τη Funk. Αποτελεί πιθανότατα το προοίμιο για την επερχόμενη σχέση του με τους War. Ανοίγει με το 'River Deep, Mountain High', συμπεριλαμβάνοντας την ατάκα των Sly & The Family Stone 'I want to take you higher' με τη μπάντα να φωνάζει 'Tina Tina Tina' (αναφορά στην Tina Turner αλλά δεν καταλαβαίνω τον συνειρμό). Το 'I'm An Animal', είναι από τα πιο γνωστά κομμάτια του δίσκου και το 'Ring Of Fire' είναι το 'hit'. Το 'I'm Dying Or Am I?' φλερτάρει με την Pop/ψυχεδέλεια και πάμε τώρα να δούμε τι συμβαίνει παρακάτω. Συναντάμε λοιπόν δύο διασκευές, Η μία αφορά στο 'Coloured Rain' των Traffic και η άλλη στο 'To Love Somebody' των ………..Bee Gees (!!!!!) Αν είναι δυνατόν τώρα αυτό το πράγμα. Οι Animals να διασκευάζουν Bee Gees? Καλά είμαστε σοβαροί; Για μένα, το highlight του album είναι το 'As The Years Go Passing By' των Moody Blues, που είναι πολύ κοντά στα στάνταρς των Animals. Αυτό ναι!!! Όχι όμως Bee Gees! Βρε Eric… βρε Eric… Γιατρέ μου δεν ξέρω… Μη με ρωτάς, δεν ξέρω… Το τραγούδισμα του στο 'As The Years Go Passing By' είναι καλό και στην κιθάρα βρίσκεται το νέο μέλος της μπάντας που ακούει στο όνομα Andy Summers και ναι είναι ο Andy που πήγε αργότερα στους Police. Εξαιρετικό κομμάτι. Σου μεταφέρει μία νοσταλγία για τον ήχο του παρελθόντος όταν ήταν μαζί τους ο Alan Price. Το 'Gemini' μοιάζει περισσότερο για Syd Barrett, παρά για Eric Burdon και τέλος το 'Madman (Running Through The Fields)' έχει καλές στιγμές, ιδιαίτερα στο ακουστικό του μέρος.

* Σχόλιο: Αναμφισβήτητα, πρόκειται για μια επιστροφή στις Ανιμαλιστικές φόρμες. Δεν πείθει όμως ότι ο Eric είναι ένας ταλαντούχος που παραπλανήθηκε από το περίφημο Καλοκαίρι της Αγάπης του 1967. Είναι αστείο, αλλά μέσα σ’ αυτό το Καλοκαίρι, άλλοι έφτιαξαν αριστουργήματα (Beatles, Cream, Hendrix) και άλλοι βουτήχτηκαν στη λάσπη. Όπως και να ‘χει, αυτό το album, ήταν το τελευταίο που έκαναν ποτέ οι New Animals του Eric Burdon, ο οποίος συνέχισε μία επιτυχημένη καριέρα με τους War.

* Πρόταση: ……κανένα!!!