Μπορεί να είναι μελαγχολικό, μα αν θες δώσε μια απάντηση!

Ο θάνατος είναι μια ιδέα που τρομάζει πολλούς, αν όχι όλους. Για κάποιους είναι λύτρωση και για κάποιους άλλους αδικία.
Έρχεται ή με βίαιο τρόπο ή από κάποια αρρωστια ή επιπλοκή του οργανισμού ή από φυσικού (λόγω γηρατιών κάτι σπάνιο στις μέρες μας!!!)

Φοβάστε τον θανατο? Σας τρομάζει? Σας έχει απασχολήσει ποτέ αυτό το θέμα... Έχετε καθήσει ποτέ να σκεφτείτε για τον θάνατο? (συνήθως αυτό συμβαίνει όταν πεθαίνει κάποιο δικό μας πρόσωπο, όταν κινδυνεύει η ίδια μας η ζωή, ή ακούμε/διαβάζουμε πως τόσα παιδιά πεθαίνουν από αρρώστιες/πείνα, ή ακόμα και μες στον πόλεμο)

Μπορεί ο Θάνατος να μας τρομάζει και μόνο που διαβάζεις αυτό το μήνυμα να πεις τι σχιζοφρενής αυτή που το γράφει...

Μα πιστέψτε με αν συμφιλιωθείς με την ιδέα δεν σε τρομάζει μετά :) Όλα μια ιδέα είναι τελικά :)

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Astron στις 31-05-2007 15:43 ]

Πολλοί δεν ετρωμάξανε
στη σκέψη του θανάτου
όμως μετά λυγίσανε
σαν νιώσαν τ’ άγγιγμά του....!!!!

Δεν νομίζω ότι συμφιλιώνεται κανείς με αυτή την ιδέα, ιδιαίτερα όσο μεγαλώνει.....!!!

εγω πολλες φορες εχω σκεφτει για το θανατο συζητησεις απο την τηλεοραση... ακομη σε περιπτωσεις που αρρωστησαν δικοι μου ανθρωποι και μετα πεθαναν... τελικα... αυτο που καταλαβα ειναι οτι.. (οπως το συζητησαμε στο σχολειο στο μαθημα των θρησκευτικων) μαθαμαι οτι ο θανατος ειναι κατι το φυσικο κα γινεται... γι να φεριε την λυτρωση στην ψυχη... κατι τετοιο

prin ton 8anato tou pappou mou (o opoios itan o prwtos pou biwsa sti mexri twra zwi mou) antimetwpiza ton 8anato san ena adiko tropo na sou pairnoun makria autous pou agapas... bebaia nohta einai panta mazi sou, tous exeis mesa sto mualo sou k sti kardia sou, alla epeidi k i swmatiki epafi (na tous blepeis, na tous akous, na tous milas, na tous akoumpas klp.) einai e3isou simantiki, o 8anatos mou fainotan kati polu diskolo gia na to 3eperasoun osoi menoun pisw...
meta ti figi tou pappou mou, arxika eniw8a pws den 8a mporousa na to 3eperasw pote. oli mera asxoliomoun me auto. argotera omws, pernontas oi meres, k sini8izontas stin swmatiki ellipsi tou pappou mou (gia ti eipa, pneumatika einai panta konta mou...) arxisa na apoktw mia entonh... periergeia gia to 8anato. skeftomoun ti 8a mporousan na biwnoun osoi feugoun, ti na blepoun arage... se ti katastasi briskontai, niw8oun, ais8anontai i einai san na koimountai aiwnia, dld den exoun kamia ais8isi? k auti i aporia me odigouse polles fores sti skepsi pws o 8anatos telika 8a mporouse na einai k i sinexeia tis zwis, apla se allo oxima... dld oxi sto swma auto pou exoume twra, alla se kati allo, pou einai tixeroi na 3eroun mono osoi exoun figei k den zoun se auto to kosmo me imerominia li3is...
auta...

venus κι εγώ ο πρώτος θάνατος που έζησα ήταν του παππού μου στα 7 χρόνια... :)

o prwtos pou "biwsa" itan paramoni twn gene8liwn mou, otan 8a ginomoun 1 etous, k efige o allos pappous... alla bebaia den 8imamai tipota, afou den katalabaina kan...! autos pou biwsa me oli tin ennoia tis le3is einai prin apo 5 mines, otan efige k o 2os k teleutaios pappous...

Παράθεση: Το μέλος edelweiss στις 31-05-2007 στις 14:25 έγραψε... Μα πιστέψτε με αν συμφιλιωθείς με την ιδέα δεν σε τρομάζει μετά :) Όλα μια ιδέα είναι τελικά :) [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Astron στις 31-05-2007 15:43 ]

Ναί, κι εγώ το έχω φιλοσοφήσει πολύ edelweiss και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Καλύτερα να συμφιλιώνεται ο άνθρωπος με τα αναπόφευκτα γεγονότα στη ζωή.

Που όπως πολύ ωραία είπε κι η venus2:
΄skeftomoun ti 8a mporousan na biwnoun osoi feugoun, ti na blepoun arage... se ti katastasi briskontai, niw8oun, ais8anontai i einai san na koimountai aiwnia, dld den exoun kamia ais8isi? k auti i aporia me odigouse polles fores sti skepsi pws o 8anatos telika 8a mporouse na einai k i sinexeia tis zwis, apla se allo oxima... dld oxi sto swma auto pou exoume twra, alla se kati allo, pou einai tixeroi na 3eroun mono osoi exoun figei k den zoun se auto to kosmo me imerominia li3is...
auta...΄

Προσωπικως τον Mr.Death τον εχω γραμμενο.....

Που όπως πολύ ωραία είπε κι η venus2:
΄skeftomoun ti 8a mporousan na biwnoun osoi feugoun, ti na blepoun arage... se ti katastasi briskontai, niw8oun, ais8anontai i einai san na koimountai aiwnia, dld den exoun kamia ais8isi? k auti i aporia me odigouse polles fores sti skepsi pws o 8anatos telika 8a mporouse na einai k i sinexeia tis zwis, apla se allo oxima... dld oxi sto swma auto pou exoume twra, alla se kati allo, pou einai tixeroi na 3eroun mono osoi exoun figei k den zoun se auto to kosmo me imerominia li3is...
auta...΄


kai egw tha simfwnhsw me thn venus... kai mena o prwtos thanatos pou viwsa htan tou papou mou... kai meta pollous allous...
kai paidia opws mou eipe o pateras mou oso megalwneis toso den tha endiferese gia to thanato tha to vlepeis kati to oikeio... kai gi auto kai o tren ton exei grammeno... kai kala kanei....

Ετσι ετσι οσο πεφτουν ενα ενα τα τουβλακια του ντομινο και ερχεται και η σειρα σου το παιρνεις αποφαση Θα χαλασεις εσυ το παιχνιδι?
Και δεν μου παει εμενα το χλωμο της Γυναικας-Δρακουλας καθολου ,προτιμω το γνωστο οικειο εκρου !

και να θες δεν το χαλάς Tren... είναι προσχεδιασμένο το συγκεκριμένο παιχνίδι, κ το τέλος είναι πάντα γνωστό... απλά δεν ξέρεις πότε θα έρθει η στιγμή σου να παίξεις!

δεν υπάρχει λόγος να φοβάσε τον θάνατο..... είναι ο φυσικός προορισμός μας..... ζούμε μια φθαρτή ζωή που ολοκληρώνει με τον θάνατο τον κύκλο της.....
πιστεύω στην ζωή μετά θάνατο και για αυτό δεν θα φοβηθώ να τον αντιμετοπίσω.....
δεν είναι λύπη ο θάνατος......είναι απλά φυσικό επακόλουθο.
Τώρα προσωπικά θα ήθελα να έρθει για μένα πρίν απο το γήρας.....πριν αρχισω να ειμαι προβλημα για τους άλλους και πριν βαρεθω την ζωή μου.....
Έχω βιώσει τον ξαφνικό θάνατο ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου οχι με κλάμματα φωνές και γιατι.....αλλά με απόλυτη συνηδιτοποίηση του γιατί συμβαίνουν καποιά πράγματα και οτι ο άνθρωπος φεύγει απο τη ζωη αφου εχει συμπληρώσει τον κύκλο του......

Ο θάνατος του λυράρη

Σ' ενούς λυράρη την αυλή εκόνεψεν ο χάρος
κι ανεσηκώθη ο λυρατζής παλιό κρασί να φέρει
λες κι ήτο φίλος του ακριβός να τονε τραπεζώσει
και ξεκρεμά τη λύρα του γλυκό σκοπό ν' αρχίσει
λες κι ήτονε κανάς γλεντζές να τονε ξεφαντώσει

-Ασε το δίσκο λυρατζή και κρέμασε τη λύρα
φύλαξε το δοξάρι σου για δεν το ξαναπιάνεις
και κάτσε να χαζιρευτείς τα σκολινά σου βάλε
γιατί σε παίρνω σύναυγα και πας στον κάτω κόσμο

-Χάρε αν θέλεις αφησ' με τη λύρα μου να πάρω
απού μιλούν οι κόρδες τση και κλαίει ο καβαλάρης
και το γερακοκούδουνα του δοξαριού μου λένε
τ' απάνω κόσμου τσι χαρές τση νιότης τα τσαλίμια
την ομορφιά των κοριτσιών τση λεβεντιάς τη χάρη
και μιας αγάπης μου παλιάς το κάνω πασιγέτι
που διπλοπαράγγελνε τη λυρα μη ξεχάσω
στον κάτω κόσμο όντε θα 'ρθω

-Δεν στην αφήνω ζάβαλε καλλιά 'χω να τη σπάσεις
γιατί με το δοξάρι σου σηκώνεις ποθαμένους
και θ' αρχινήσεις κοντυλιές να ταραχίσεις τσ' άντρες
να ξεμυαλίσεις κοπελιές να ξετρουνίσεις γέρους
και θα πλανέψεις τα μωρά να κλαίνε για κανάκια
και θα μισήσουν τα κελιά του Νάδη τα καστέλια
κι ούλοι θα θένε να ΄ρθουνε στον κόσμο τον απάνω...

Του Κώστα Μουντάκη. Με τη φωνή του Λιδάκη.


Θα ήμουνα μια νύμφη της θάλασσας, να μεθώ με τ' αστέρια του πατέρα ουρανού καθώς θα 'φερνα τον αφρό στο ύψος του γαλαξία, και τους ναυτικούς σώους στην Ιθάκη τους.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : movflower στις 01-06-2007 00:10 ]

Τι να πώ και γω που είμαι νοσηλευτής σε αντικαρκινικό νοσοκομείο μακρια απο εμας βεβαια και βλέπο τον θάνατο επί μονίμου βάσεως?εγω πάντος παιδια εχω εξικιωθεί με αυτό και δεν με φοβίζει,ειδικα μετά απο 17 χρονια που είμαι στον χώρο.

υγεια σε ολους πάνω απο όλα

Αλιμονο σε εκείνον που δεν φοβάται το θάνατο. Αυτός ο φόβος είναι αναγκαίος.
Είναι η ίδια η απόδειξη της αγάπης μας για τη ζωή.
Ναι στην συμφιλίωση και αποδοχή του φόβου. Αλλά όχι του ίδιου του θανάτου που είναι η απουσία της ζωής.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Astron στις 01-06-2007 01:54 ]

Δηλαδη αλιμονο :

Σε ολους αυτους που ψοφησαν σαν τα ζωα στα κελια.
Σε ολους αυτους που στηθηκαν στον τοιχο με δεμενα τα ματια
Σε αυτους που βασανιστηκαν μεχρι να τους βγει η ψυχη
Σε αυτους που πεσαν σε ποταμια και γκρεμους για να διασωσουν
Σε αυτους που χαμενοι απο χερι σταθηκαν στο υψος των περιστασεων μενοντας..
Σε ολους αυτους που αψηφοντας τον θανατο και το γλυκο αγαθο της ζωης προταξανε τους εαυτους τους και πεσανε με τιμη.
Σε ολους αυτους που ελπιζουν στο θαυμα της λυτρωσης της ψυχης τους
Σε ολους οσους δεν διαπραγματευτηκαν τις αξιες τους
Σε ολους αυτους που δεν εξαγορασθηκαν


Οσες φορες ο ανθρωπος αψηφησε τον θανατο μεγεψε το συμπαν ολοκληρο!
Ο κινδυνος του "αν" ηταν ειναι και θα ειναι κατα τη γνωμη μου τροχοπεδη στον ουσιαστικο και δημιουργικο βιο!Και κανενας φοβος δεν ειναι αναγκαιος.Το οξυγονο ειναι απαραιτητο ,η τροφη και το νερο!

Λενε"Του φευγατου η μανα δεν εκλαψε ποτε.."Ναι ,αλλα ποιος ηταν αυτος ,ποιος τον θυμαται και τι εχει τελικα να μας πει για την μεγαλη παραμονη του στον κοσμο μας?Αν ηταν ανθρωπος ετσι?Γιατι παιζει πολυ να ηταν και κοτοπουλο........

Παράθεση: Το μέλος Astron στις 01-06-2007 στις 01:50 έγραψε... Αλιμονο σε εκείνον που δεν φοβάται το θάνατο. Αυτός ο φόβος είναι αναγκαίος. Είναι η ίδια η απόδειξη της αγάπης μας για τη ζωή. Ναι στην συμφιλίωση και αποδοχή του φόβου. Αλλά όχι του ίδιου του θανάτου που είναι η απουσία της ζωής. [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Astron στις 01-06-2007 01:54 ]

έτσι είναι Παύλο συμφωνώ!

Αν είναι η μέρα όμορφη
την κάνει το σκοτίδι
κι αν έχει αξία η ΖΩΗ
ο ΘΑΝΑΤΟΣ τη δίδει....!!!!

Βαρκάρη του Αχέροντα σ' έχουν ξεδιαλεγμένο

να' χεις μολύβι στη καρδιά στα μάτια νυχτερίδες

κι όσους ρωτούν για συγγενείς να λες πως δεν τους είδες.



Ήρθα και 'γω 'να πρωινό που 'χαν τα χόρτα πάχνη -

μήτε στη βάρκα ν' ανεβώ ούτε για να ρωτήσω -

στην όχθη μόνο να σταθώ και να σου τραγουδήσω:



"Φοράει ο μέρμηγκας γυαλιά κι οι πέτρες έχουν γένια,

έχεις και συ κακόμοιρε κουπιά σε μαύρα χάλια

που μόλις πέσουν στο νερό λιώνουν σαν παξιμάδια."

Άρχισε το ποστ να παίρνει ωραία κλίση... Ποιήματα... Στίχοι.... Μαντινάδες... Που ανφέρονται ή μιλάνε για τον θάνατο :)

Μέτρησα τ' άστρα τ' ουρανού
και λείπει ένα ζευγάρι
χαμήλωσε τα μάτια σου
μην έρθει και στα πάρει!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : edelweiss στις 01-06-2007 14:07 ]

Παράθεση: Το μέλος Tren στις 01-06-2007 στις 10:06 έγραψε... Δηλαδη αλιμονο : Σε ολους αυτους που ψοφησαν σαν τα ζωα στα κελια. Σε ολους αυτους που στηθηκαν στον τοιχο με δεμενα τα ματια Σε αυτους που βασανιστηκαν μεχρι να τους βγει η ψυχη Σε αυτους που πεσαν σε ποταμια και γκρεμους για να διασωσουν Σε αυτους που χαμενοι απο χερι σταθηκαν στο υψος των περιστασεων μενοντας.. Σε ολους αυτους που αψηφοντας τον θανατο και το γλυκο αγαθο της ζωης προταξανε τους εαυτους τους και πεσανε με τιμη. Σε ολους αυτους που ελπιζουν στο θαυμα της λυτρωσης της ψυχης τους Σε ολους οσους δεν διαπραγματευτηκαν τις αξιες τους Σε ολους αυτους που δεν εξαγορασθηκαν

Ναι, αλίμονο. Γιατί σημαίνει ότι η ζωή είχε γίνει πια μαύρη. Και δεν υπήρχε πια άλλη οδός εκτός από εκείνην της λύτρωσης μέσω του θανάτου. Το ίδιο ισχύει για τους αγωνιστές, για αυτούς που πέθαναν στα κελιά και για κάθε άνθρωπο που λαχτάρησε κάποτε το θάνατο για να λυτρωθεί.
Αλίμονο στην κοινωνία που αναγκάζει τους ανθρώπους να σκοτώνονται για τη βελτίωσή της.

Με τα παραδείγματα που 'γραψες λοιπόν φαίνεται να συμφωνείς με την άποψή μου.
Ο φόβος του θανάτου παύει να υπάρχει μόνο όταν η ζωή γίνεται αφόρητη. Μακάρι να μη χρειαστεί να το ζήσουμε αυτό, μακάρι ο φόβος του θανάτου να υπάρχει πάντα μέσα μας.

Υ.Γ. Στο κείμενό μου Τα χαμόγελα του πολέμου, ένας έφηβος πρόσφυγας του πολέμου, βασανισμένος, χιλιοχτυπημένος απ' τη μοίρα, έχοντας χάσει όλους τους δικούς του, έχοντας γνωρίσει την υπέρτατη φρίκη του πολέμου, λέει ίσως την πιο θλιβερή φράση:
«Μα το φως που έταξε σε μένα ο ήλιος, μου το κλέβουν κάθε μέρα, κάθε ώρα…
Κι έχω πάψει πια… έχω πάψει να φοβάμαι το θάνατο.»