Θέλω να σας ευχαριστήσω, όλους εσάς που ήρθατε στην εκδήλωση αυτή αλλά και όλους εσάς που τόσο καιρό με τα ευγενικά και ενθαρρυντικά σας λόγια με κάνατε να αισθάνομαι όμορφα.
Όσα μου γράφετε και όσα μου είπατε από κοντά τη μέρα εκείνη όλοι εσείς οι φίλοι μου, με συγκινούν και θα με συγκινούν πάντα, κάθε φορά που θα θυμάμαι αυτή τη μέρα, ...το βάπτισμα του πυρός μου...
Είναι πολύ φτωχά τα λόγια για να περιγράψουν τι ένιωσα όταν πρωτοβγήκα σ' αυτήν την υπέροχη σκηνή και όταν πρωτοαντίκρισα τόσο μα τόσο πολύ κόσμο μπροστά στα μάτια μου...
Αυτό που θυμάμαι σ' εκείνο το πρώτο τραγούδι, στο "Μαύρο χελιδόνι..." είναι ότι, πριν αρχίσω να βυθίζομαι στα λόγια του, ...εκείνη τη στιγμή που πρωτοάνοιξα το στόμα μου για να βγάλω την πρώτη μου μουσική λεξούλα..., σκέφτηκα: "...είναι αδύνατον..τραγουδώ στο Μέγαρο...". Ίσως Γιώργο μου, αυτό να έφταιγε που μ' έκανε να τρέμω ολόκληρη και να βλέπεις, από εκεί που ήσουν,...ακόμα και το φουστάνι μου να τρέμει...
Προς το τέλος του τραγουδιού άρχισα να χαλαρώνω. Ένιωσα πως θέλω να απολαύσω ό,τι μου συμβαίνει..Κι αυτό έκανα με τα βυζαντινά στη συνέχεια. Τα απόλαυσα. Δε σκέφτηκα ούτε ότι είμαι μόνη μου στο δωμάτιο και τραγουδώ, ούτε ότι δε με ακούει κανείς. Σκέφτηκα ....την πραγματικότητα..., ότι είμαι σ' αυτή την υπέροχη ζεστή σκηνή, με 2.000 ανθρώπους που ήρθαν γιατί αγαπούν το μεγάλο μου δάσκαλο και θέλουν να ευχαριστηθούν το πρόγραμμά του και είπα πως κι εγώ θέλω να "παίξω" σ' αυτό το παιχνίδι και να απολαύσω με όλη μου την ψυχή την εμπειρία να στέκομαι πλάι του και να του εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου με το τραγούδι μου. Όλα τα βυζαντινά κομμάτια και ειδικά το "μη αποστρέψεις" ήταν μια ευχαριστία προς τον δάσκαλό μου, σ' αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο που μου έδωσε με τόση γενναιοδωρία την ευκαιρία να βρίσκομαι στο πλάι του.
Στο τέλος πια, κάθε άγχος και αγωνία - και η παραμικρή - μου είχαν φύγει. Ένιωσα τη σκηνή πιο ζεστή κι απ' το σπίτι μου και πλέον ήθελα να κοιτώ τον κόσμο στα μάτια. ¶ρχισα να σκέφτομαι πως κάπου εκεί ανάμεσα στον κόσμο βρίσκονται τα δικά μου πρόσωπα και άρχισαν να περνούν ένα- ένα, σαν εικόνες, στο μυαλό μου. Στο τελευατίο κομμάτι, σκέφτηκα: "Επιτέλους, μπορώ και κάνω αυτό που θέλω...".
Δεν έχω νιώσει ξανά πιο δυνατά συναισθήματα και γίνεται διπλή η χαρά μου όταν διαβάζω τα όσα γράψατε, ....τα όσα νιώσατε. Σας ευχαριστώ όλους για την αγάπη που δείξατε και κυρίως την υποστήριξη. Σας ευχαριστώ πάνω απ' όλα που κάνατε τον κόπο και ήρθατε και μοίραστήκατε μαζί μου τη χαρά μου, σα δική σας χαρά.
Συγγνώμη που θα κάνω μια διάκριση τώρα...αλλά θέλω ιδιαιτέρως να ευχαριστήσω δυο παιδιά, δυο φίλους μου, που έκαναν ολόκληρο ταξίδια γι' αυτήν τη συναυλία, τον Γιώργο (Orpheus), που ήρθε από τη Θεσσαλονίκη και τον Χαράλαμπο (Santourman), από Αίγιο.
Σας ευχαριστώ όλους, με όλη μου τη ψυχή!
Εύχομαι λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου στη Νεκταρία καλή επιτυχία, μέσα από την καρδιά μου, αν και είμαι σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά!! Δυστυχώς, επειδή έλειπα σε διακοπές, ήταν δύσκολη η πρόσβαση σε τηλεόραση τη στιγμή που προβαλλόταν η εκπομπή στην ΕΤ1 και μπόρεσα να τη δω μόνο για λίγα λεπτά (μισό τραγούδι αν θυμάμαι καλά) και πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ η φωνή της Νεκταρίας. Αν και δεν την γνωρίζω προσωπικά, ένιωσα ένα πολύ περίεργο, όμορφο συναίσθημα και χάρηκα τόσο πολύ που την έβλεπα και την άκουγα να τραγουδάει, όπως ακριβώς θα ένιωθα αν έβλεπα ένα δικό μου άνθρωπο. Η σεμνή και διακριτική παρουσία της, άρεσε σε όλους όσους βρισκόταν δίπλα μου και τα σχόλια ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά, οπότε Νεκταρία μου μην αγχώνεσαι, όλα θα πάνε καλά! Η φωνή σου δεν έχει να φοβηθεί τίποτα!
