Επειδη αναφερθηκε το θεμα της απομονωσης.
Κατα πασα πιθανοτητα πρεπει να ειναι αναφορα στο μοναχισμο, που αποτελει επιλογη ορισμενων ανθρωπων να αποκοπουν απο τα κοινα και να βυθιστουν σε μια βαθυτερη αναζητηση του Χριστιανισμου μεσα τους.
Καταρχας πρεπει να ειναι γνωστο πως οι πνευματικες μαχες που δινουν οι μοναχοι απεναντι σε σαρκικες και πνευματικες σκεψεις ειναι παρα πολυ μεγαλυτερη απο τη δικη μας μαχη. Γιατι, για οποιον πιστευει προφανως, τα δαιμονια αναζητουν παντα το πιο "καθαρο σπιτι" ( ψυχη δηλαδη ) για να κατοικησουν μεσα. Εξαλλου, ειναι γνωστο πως στο Αγ.Ορος υπαρχουν τα περισσοτερα δαιμονια, τα οποια βρισκονται σε μια συνεχομενη μαχη με τους μοναχους. Προτεινω ανεπιφυλακτα για οποιον ενδιαφερεται να προμηθευτει καποιο απο τα Μεγαλα Γεροντικα, που περιεχει ιστοριες για τη μαχη των μοναχων και τη ζωη τους γενικα.
Ολες οι θρησκειες εχουν ενα "ταγμα" ή μια "ταξη" που ειναι πιο πνευματικη σε σχεση με το μεσο ορο του πιστου. Ο ορθοδοξος μοναχισμος ειναι ακριβως αυτο το πραγμα. Περα απο την προσευχη ( η οποια αποτελει το 1/3 της ημερας ενος μοναχου ), ο μοναχος εκτελει και καποιες εργασιες ( για τη μονη/εργοχειρο που και αυτο αποτελει το αλλο 1/3 της ημερας του ), ενω πολλοι αφοσιωνονται στη μελετη των αρχαιων κειμενων που εχουν στις μονες ( αναφερομαι αποκλειστικα στο Αγ.Ορος ). Επισης, οι μοναχοι προσευχονται οχι μονο για τους εαυτους τους ( που φροντιζουν να απαξιωνουν καθημερινα, λογω της ταπεινοτητας που πρεπει να εχουν ) αλλα και για ολο τον κοσμο. Και για οσους πιστευουν στην Ορθοδοξη Χριστιανικη πιστη, αυτη η προσευχη εχει μεγαλη σημασια.
Παρολο που οι περισσοτεροι εχουμε τους μοναχους ως αποκομμενους ανθρωπους απο την κοινωνικη ζωη, πρεπει να θυμισω πως σε δυσκολους καιρους ( Τουρκοκρατια, Γερμανικη Κατοχη, κλπ ) οι μοναχοι διατηρησαν τη πιστη και την ελπιδα στο λαο, ενω δεν ειναι λιγες οι περιπτωσεις που μοναχοι στον 20ο αιωνα πραγματοποιησαν θαυματα ( Παϊσιος, Πορφυριος ).
Περα απο ολα αυτα, ο σκοπος ενος Χριστιανου ειναι ενας και μοναδικος.
Να διατηρησει καθαρη τη ψυχη του ( σε μια κοινωνια που ειναι πρακτικα αδυνατον να το καταφερεις ), να αγαπαει το πλησιον του ( πραγμα το οποιο διδασκουν και αλλες θρησκειες και αποτελει μια ουτοπικη κοινωνια εαν το καλοσκεφτουμε ) και να πολεμαει ( πνευματικα ) για τη διατηρηση της πιστης του μεσα του. Πολεμοι που εγιναν με προσχημα τον Χριστιανισμο δεν αποτελουν μερος της ιδεολογιας του. Ουτε και τα βασανιστηρια και οι καταστροφες που διαπραχθηκαν σε διαφορες ιστορικες στιγμες ( ξεκινωντας απο τον Μ.Θεοδοσιο και καταληγοντας στους Ιεροεξεταστες ). Και αυτο πρεπει να γινει κατανοητο, για οποιον ενδιαφερεται πραγματικα να μελετησει τον Χριστιανισμο σαν θρησκεια και οχι την Εκκλησια σαν σωμα.
Οι Αγιοι που θαυματουργουν ειναι αλλο κεφαλαιο, πανω απο τους αγωνες του μεσου χριστιανου.
