487 online · 210.895 μέλη
Παράθεση:
|
Και με αφορμη αυτη την κουβεντα,θα μπορουσαν ομοφυλοφιλοι να μεγαλωσουν παιδια;... Μπορουν να ανταπεξελθουν στις αναγκες της μητροτητας και της πατροτητας;
Παράθεση:
|
ma αλμα απαιτούσε η ίδια η κατάσταση αφού μου το προβάλλεις σαν βασικό επιχείρημα και είναι σαφές πως υπάρχει χάσμα!
Παράθεση:κι εγώ αυτό επιθυμώ ως άνθρωπος. Να ξεφύγω από τις φαντασιοπυροδοτούμενες ορμονικές ανισορροπίες και να εναρμονιστώ με τη φύση μου. Κι αυτό κοινωνώ στο περιβάλλον μου όσο μπορώ περισσότερο. Βλέπεις κάτι το αφύσικο σε αυτήν την πρόταση; |
με το "φαντασιοπυροδοτούμενες" τι εννοεις; ειναι φαντασιοπυροδοτούμενη ορμονική ανισορροπία πχ. η ομοφυλοφυλία;
αυτό που καταλαβαίνω είναι πως βρισκόμαστε στον ίδιο άξονα σκέψης αλλά ακολουθούμε διαφορετικές κατευθύνσεις..γιατί εγώ δεν προσπαθώ να ξεφύγω από τις ορμονικές μου ανισορροπίες καθώς τις θεωρώ κι αυτές τμήμα της νθρώπινης φύσης μου.
Παράθεση:για το άν θα παραμείνω κοντά στη φύση του ανθρώπου ή του πιθήκου, ή και του ελέφαντα, της τίγρεως, του κροκόδειλα και του ζαρκαδιού. Γιατί η πολλή ενασχόληση σε επιστημονικό επίπεδο με εκείνα μας έκανε να θέλουμε να ταυτιστούμε μαζί τους. |
και γενίκευση και υπερβολή.
Παράθεση:
|
να σου πω την αληθεια,ετσι κι αλλιως δεν εχω χωραφια
μπορει να φανει παραξενο αλλα συμφωνω και με τους δυο.αλλα stanmanR, δεν ειναι καλυτερα αν δε θες παιδια,κατι που ισως σε κανει κ αναξιο οπως ειπα εγω,δεν ειναι καλυτερα να μη κανουν?αυτο που εγραψα για αναξιους γονεις ειναι επειδη το εχω δει και ειναι θλιβερο γτ τα παιδια γινονται δυστυχισμενα.
οσο για το αν πρεπει οι ομοφυλοφιλοι να γινονται γονεις,τι να πω...δεν εχω καταληξει.απο τη μια ,λενε πως το καλυτερο ειναι να μεγαλωνουν τα παιδια με μαμα και μπαμπα.το μονο που ξερω ειναι πως πρεπει να μεγαλωνουν σωστα.και δεν μεγαλωνουν παντα σωστα με μητερα και πατερα..δυστυχως..!
για τους ανθρωπους που θα ηθελαν και θα επρεπε να εχουν παιδια γιατι θα τα αγαπουσαν και θα ηταν καλοι γονεις,θα πρεπει να μεριμνησει το κρατος να ειναι πιο αξιολογες οι διαδικασιες υιοθεσιας,αλλα αυτο ειναι αλλη κουβεντα και μεγαλη.
Βασικα, αυτο που παρατηρω τοση ωρα ειναι οτι γινεται μια συζητηση πανω στην ψυχολογια που βασιζεται σε λανθασμενα θεμελια.
Καταρχας..... οι διατροφικες διαταραχες συνηθως δεν αφορουν περιπτωσεις εθισμου. Σε πολλες περιπτωσεις ειναι αποτελεσμα νευρωσεων (και ΟΧΙ ψυχωσεων.... οι ψυχωσεις ειναι κατι τελειως διαφορετικο που λογο καθομιλουμενης συγχεεται με τις νευρωσεις), που αυτες με την σειρα τους δημιουργουνται κυριως λογω αγχους ή αποθημενων σκεψεων/παρορμησεων. Επισης, οσον αφορα την διατροφη, απο μικρη ηλικια εχουμε συσχετισει την προσληψη τροφης με την φροντιδα (η μητερα θηλαζει το μωρο, η μανα του μαγειρευει, οτι ειναι στεναχωρημενο του δινει γλυκες τροφες για να ηρεμησει κτλ), οποτε η αναζητηση της αγαπης, της στοργικοτητας και της φροντιδας εκφραζεται μεσω της αναζητησης της τροφης σε υπερμετρο βαθμο και χωρις την βιολογικη αναγκη (πεινα). Ο "εθισμος" με την τροφη δεν ειναι ο ιδιος οπως με αλλες ουσιες. Βασικα, ο εθισμος γενικα εχει δυο οψεις: τον ψυχολογικο εθισμο και τον σωματικο. Στις διαταραχες προσληψης τροφης υπαρχει μονο ο ψυχολογικος εθισμος, ο οποιος ειναι στην ουσια ο εθισμος στα συναισθηματα που σου προκαλει η προσληψη τροφης, και οχι η τροφη αυτη καθ'εαυτη.
Η τροφη μπορει να αποτελει απολαυση χωρις να υπαρχει διατροφικη διαταραχη. Γι αυτο αλλωστε μας αρεσει να τρωμε νοστημα φαγητα, μαγειρεμενα και συνδυασμενα καταλληλα. Αλλιως, για να ειμαστε τυπικοι με την φυση θα επρεπε να περιοριστουμε σε λιτα επεξεργασμενες τροφες (το τελειως ωμο δεν μας το επιτρεπει η εξελιξη του πεπτικου μας συστηματος που "ξεσυνηθισε" να επεξεργαζεται τετοιες τροφες).
Επισης.... Ο εθισμος στο σεξ δεν εχει καμια σχεση με την αναζητηση της ευχαριστησης στη ζωη μεσω του σεξ. Ο ορισμος του εθισμενου στο σεξ, με λιγα λογια, ειναι ενας ανθρωπος που αναζητα συνεχεια την σεξουαλικη συνευρεση, η οποια ομως δεν του προκαλει καμια ευχαριστηση, και λογο της ελλειψης της ευχαριστησης, η αναζητηση του σεξ κλιμακωνεται συνεχεια, γιατι ποτε δεν βρισκει αυτο που θελει. Που στην ουσια, αυτο που θελει δεν ειναι η σεξουαλικη ευχαριστηση αλλα η αποδοχη, το να λαβει αξια ο ιδιος μεσα απο την προσοχη που του δινουν οι αλλοι, η αγαπη και η στοργικοτητα.
Γενικοτερα, δεν μπορουμε να μιλαμε για "φυσιολογικο" σεξ μεταξυ δυο ατομων διαφορετικου φυλου, ας πουμε, γιατι ο καθε ανθρωπος περιμενει και δεχεται διαφορετικα πραγματα απο το σεξ και απο την αλληλεπιδραση του με το αλλο προσωπο. Δηλαδη, για να ορισουμε το φυσιολογικο σεξ, θα πρεπει να ορισουμε τα ψυχολογικα πλαισια μεσα στο οποιο θα λαμβανει χωρα η πραξη. Ομως αυτο ειναι αδυνατο, γιατι για τον καθενα απο μας το σεξ εκφραζει διαφορετικες αναγκες και προκαλει διαφορετικα συναισθηματα.
Εφοσον μια σεξουαλικη πραξη δεν προκαλει δυσφορια ή ψυχικο πονο στο ιδιο το ατομο ή σε αλλο ατομο που συμμετεχει, δεν υπαρχει λογος αυτη η πραξη να ειναι κατακριτεα.
Ας αρχίσω εγώ τις ερωτήσεις λοιπόν:
Punkster,
πώς καταλαβαίνεις ότι κάποιος έχει περάσει το όριο της 'φυσιολογικής' αναζήτησης του σεξ από τον εθισμένο; Γιατί είναι κακό κάποιος να θέλει μονίμως επαφή κι αν είναι δυνατό να είναι καλωδιωμένος με ειδικά μηχανήμτα παραγωγής ηδονής;
(εδώ θέλω να ξαναδιαβάσεις προσεκτικά τις προηγούμενες παρεμβάσεις μου και να ξαναδιαβάσεις κι αυτό που έγραψες: η οποια ομως δεν του προκαλει καμια ευχαριστηση, και λογο της ελλειψης της ευχαριστησης, η αναζητηση του σεξ κλιμακωνεται συνεχεια, γιατι ποτε δεν βρισκει αυτο που θελει. Το έχω γράψει σχεδόν κατά γράμμα πριν από καμιά εξάδα ποστς. Και μου κάνει εντύπωση η χρήση της λέξης 'κλιμάκωση'. Ακόμη, μήπως η έννοια της σεξουαλικής ευχαρίστησης μπορεί να αποδωθεί πιο απλά ως ηδονή; Άλλαξε τις λέξεις και ξαναδιάβασε αυτό που έγραψες.)
Σχετικά με τις διατροφικές διαταραχές, τί είδους νεύρωση κρύβεται πίσω από την λαιμαργία, όταν δηλαδή ένας άνθρωπος ορμά κάθε δύο λεπτά στο ψυγείο του και τρώει όσο μπορεί; (Δεν ξέρω αν είναι ο απόλυτος ορισμός της νεύρωσης, αλλά κάνε τον κόπο και διάβασέ τον λιγάκι και ειδικά την πρώτη πρόταση εδώ. Σίγουρα δεν προκειται για ψυχολογική κατάσταση με σωματικά συμπτώματα;)
Έχει το 'νόστιμα' κάποιο όριο ή ας πούμε είναι 'φυσιολογικό' ένας άνθρωπος να βουτά σε έναν κουβά ζάχαρη το κεφάλι του και να μην το βγάζει μέχρι να αδειάσει ο κουβάς;
Τί εννοείς δυσφορία; Όταν ένας άνθρωπος πχ. δέχεται να μαστιγωθεί κατά τη διάρκεια του σεξ, δεν πονά και δεν δυσφορεί; Και μιας και συζητάμε συνολικά για τη σεξουλική ηδονή ποιά η γνώμη σου για το σαδισμό και το μαζοχισμό, είναι φυσιολογικά ή όχι; Η σύγχρονη μόδα του πνιγμού κατά τη διάρκεια του αυνανισμού; Πώς λοιπόν διαχωρίζονται οι σεξουαλικές περιπτύξεις και η σεξουαλικές ηδονές κατά τη γνώμη σου (πώς διαβαθμίζονται και αν μπορείς να το αιτιολογήσεις, όπως μπορείς).
Alepouska, πως ορίζεις το φυσιολογικό; Τί είναι πχ. μή φυσιολογικό και με βάση ποια λογική το υποστηρίζεις; Τα ναρκωτικά είναι φυσιολογική κατάσταση; Δεν προκαλούν ευχαρίστηση κι ευφορία; Η βία είναι φυσιολογική κατάσταση; Αν όχι γιατί; Πάντως είναι ανατομικά δυνατή (αυτό γνωρίζεις ότι σχετίζεται με προηγούμενη τοποθέτηση).
Αφού λοιπόν απαντήσουμε ο ένας στις ερωτήσεις του άλλου, ας ξαναδιαβάσουμε προσεκτικά τη συζήτηση και να δούμε αν υπάρχει κάποιο νόημα.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 12-06-2010 20:37 ]
Παράθεση:
|
Λοιπον......Ας αρχισω να απανταω απο πανω προς τα κατω...
Ο ανθρωπος που επιθυμει να χτυπηθει κατα την διαρκεια της σεξουαλικης πραξης φυσικα νιωθει πονο. Η διαφορα ειναι οτι σε καποια ατομα ο πονος, η "ταπεινωση" κτλ μεταφραζεται σε ευχαριστηση, ενω σε καποια αλλα απλως ως πονος, και μαλιστα με πολλες ψυχικες συνεπειες. Εξαλλου, ο πονος ειναι αμεσα συνδεδεμενος με την ευχαριστηση με τον εξης "μηχανισμο": απο μικρα παιδια εχουμε μαθει οτι οταν ποναμε θα δεχτουμε φροντιδα απο τα ατομα που αγαπαμε. Ετσι, μεσα απο τον πονο που επιδιωκουν να νιωσουν, αναζητουν στην ουσια την φροντιδα και την στοργη. Επισης, τα ατομα που εχουν μεγαλωσει σε περιβαλλον το οποιο τα εκανε να αισθανονται γενικοτερα ενοχα, "μαθαινουν" οτι γινεται να απολαμβανουν αυτο που τους αρεσει μονο αν ακολουθησει "τιμωρια". Και ναι, θεωρω τον σαδισμο και τον μαζοχισμο φυσιολογικα, εφ οσον υπαρχουν ανθρωποι που αποζητουν τα συναισθηματα που αυτα προσφερουν.
Και, εφοσον γινεται με την θεληση τους και με την θεληση του συντροφου τους, και εφοσον η συμπεριφορα τους αυτη δεν τους προκαλει αμεσα ψυχοκοινωνικα προβληματα, τοτε δεν υφισταται προβλημα. Ουτως ή αλλως, η αναζητηση ψυχοθεραπειας γινεται μονο σε περιπτωση που το ατομο δυσχεραινεται απο την εκαστοτε κατασταση, ή αλλοι ανθρωποι του περιβαλλοντος του.
Η μοδα οπως λες, σιγουρα δεν ειναι συχγρονη. Ο ανθρωπος αναζητουσε εναλλακτικες μορφες ικανοποιησης απο τοτε που εμφανιστηκε. Οσον αφορα τον πνιγμο, ειναι η ψυχολογικη εκφραση της αναζητησης ελεγχου.
Νοστημια δεν ειναι ενας κουβας ζαχαρη. Και σιγουρα δεν οριζεται ως αναζητηση της νοστημιας το να βουτας το κεφαλι σου σε εναν κουβα ζαχαρη. Αυτο ειναι μια παθολογικη ψυχικη κατασταση οπου το ατομο δεν μπορει να ελεγξει τις παρορμησεις του οσον αφορα την προσληψη τροφης. Το ατομο με διατροφικες διαταραχες δεν αισθανεται νοστημια. Δεν τον νοιαζει καν τι ειναι αυτο που θα φαει.
Οπως λεει και ο ορισμος της νευρωσης, το ατομο δεν μπορει να διαχειρηστει το αγχος και το απωθει. Ετσι εμφανιζεται η νευρωση, δλδ μια εμμονη συνηθως ως προς κατι. Η καταναλωση τροφης αφορα την προσπαθεια εκτονωσης του αγχους. Ειναι η ιδια συμπεριφορα οπως στους ιδεοψυχαναγκασμους και τους καταναγκασμους. Απλως σε αυτη την περιπτωση η "ιεροτελεστια" αφορα την τροφη. Γι αυτο και το ατομο αδιαφορει για τα σωματικα μηνυματα και καταναλωνει τροφη μεχρι στην ουσια να μην εχει τι αλλο να φαει.
Το προβλημα δεν γεννιεται απο την πραξη, αλλα απο το ψυχολογικο υποβαθρο. Δηλαδη, δεν θα σου δημιουργησει προβλημα το να τρως. Ουτε καν το να τρως πολυ, αν το εχεις αναγκη (πχ αθλητες). Και σιγουρα καποιος που απολαμβανει το φαγητο δεν σημαινει οτι αυριο θα παρουσιασει διαταραχες. Τα ατομα με αλυτες ψυχολογικες καταστασεις εμφανιζουν διαταραχες οι οποιες μονο εκφραζονται με καποιες πραξεις και δεν εχουν καμια σχεση με αυτες. Δεν σημαινει οτι καποιος που απολαμβανει το σεξ θα αναζηταει ολο και περισσοτερες και διαφορετικες μορφες ικανοποιησης. Δεν εχει καμια σχεση. Δεν θα εθιστεις στο σεξ αν κανεις σεξ συχνα, ουτε αν τρως καθε μερα σοκολατες. Ουτε καν αν πινεις συχνα θα εθιστεις στο ποτο. Παντα ειναι αναγκαω να υπαρχει το ψυχολογικο υποβαθρο που θα ευνοησει τον εθισμο. Ενταξει, τα ναρκωτικα ειναι αλλη ιστορια...
Α, επισης, αλλος ενας λογος που το ατομο μπορει να επιδιδεται στην καταναλωση φαγητο ειναι η αυτοτιμωρια, η οποια μπορει να ειναι και αυτη μια εκφραση του αγχους. Το ατομο νιωθει αδυνατο να διαχειρηστει το αγχος του, νιωθει ενοχο και αδυναμο και τιμωρει τον εαυτο του που δεν ειναι ετσι οπως θα ηθελε με το να του κανει κακο εν γνωση του.
Τελος, δεν θεωρω οτι υπαρχει διαβαθμιση στα σεξουαλικα ζητηματα. Η κλιμακωση, για μενα, αναφερεται στην κλιμακωση της εκφρασης της συμπεριφορας, και οχι την κλιμακωση της σεξουαλικης αναζητησης ή των σεξουαλικων πραξεων. Δεν μπορω να θεωρησω οτι μια σεξουαλικη πραξη ειναι "πιο φυσιολογικη" και πιο νορμαλ απο μια αλλη...
Some people are gay. Get over it.
Τη στενομυαλιά δεν την αντέχω άλλο. Κι έχω διαβάσει και διαβάσει στενόμυαλες και ηλίθιες απαντήσεις εδώ πέρα. Κάποιοι λένε, δε με νοιάζει, ας κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους, αλλά να μην τους βλέπω στο δρόμο χέρι χέρι. Ρε φίλε, εσύ με τη δικιά σου, ή εσύ κοπελιά με τον δικό σου, δε φιλιέστε όπου βρεθείτε κι όπου σταθείτε; Νομίζετε ότι είστε καλύτερο θέαμα; Άλλος πάλι λέει, δεν έχω πολύ πρόβλημα αλλά να μη θέλουν να μας το περάσουν και για φυσιολογικό. Κανείς δεν είναι φυσιολογικός. Κανείς. Κοίτα τον εαυτό σου και θα καταλάβεις. Άλλοι πάλι, άντρες, λένε ότι οι άνδρες ομοφυλόφιλοι να εξαφανιστούνε αλλά οι γυναίκες δεν τους πολυ-πειράζουν,αν μάλιστα είναι μπροστά, ό,τι καλύτερο. Ή έχεις άποψη ή δεν έχεις, φίλε. Όχι ό,τι σου γουστάρει. "Η ομοφυλοφιλία είναι αρρώστια... αλλά μόνο στους άντρες. Με τις γυναίκες δεν έχω πρόβλημα." Ξεκολλήστε απ'τη ζωή σας. Και ξεκολλήστε κι από 'δω. Είπαμε να γράψετε τη γνώμη σας για την ομοφυλοφιλία, δεν είπαμε να μας πρήξετε. Και μην ανησυχείτε, την καταλάβαμε τη γνώμη σας. Το θέμα είναι αν καταλάβατε εσείς τίποτα απ' όλο αυτό τον "διάλογο".
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : erofilie στις 12-06-2010 23:14 ]
Punksterινα, πολύ όμορφη ανάλυση. Βέβαια θα μπορούσα να ελέγξω τις προτάσεις σου μία προς μία και να σου καταδείξω τις ασυνέπειες, όμως ετούτο θα αδικούσε το σύνολο της θέσης σου.
Παράδειγμα:
Δεν θα κάνω καν την ερώτηση καθώς την αντιλαμβάνεσαι. Και το θέμα δεν είναι ποιος χρήζει ψυχοθεραπείας αλλά πότε κάτι είναι φυσιολογικό και πώς θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε. Ψυχοθεραπείας χρήζει κάθε άνθρωπος που διαθέτει σταθερό εισόδημα ώστε να το ακουμπά στο εκάστοτε ειδικό. Αν κάποιος θέλει να διαπρέψει επαγγελματικά ως επιστήμων του συστήνω να πιάσει από κοντά δύο τρεις δημοσιους υπαλλήλους και να τους πείσει ότι βιώνουν μία αφυσικότητα. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα τους πείσει στο τρίτο περίπου ραντεβού.
ή
παθολογία για ποιον; Αν το άτομο αισθάνεται καλά με αυτό που κάνει, σύμφωνα με την πρώτη παράγραφό σου, πού βρίσκεται η παθολογία;
Θα σταθώ περισσότερο στο ψυχολογικό υπόβαθρο. Έδωσα πριν κάποια ποστς σύγχρονες έρευνες που θέλουν την ηδονή παράγωγο ουσιών που θα χαρακτηρίζαμε 'ναρκωτικές' στον εγκέφαλο, οι οποίες απλώς επαληθεύουν γνώσεις αιώνων. Επομένως, γι' αυτό το άλλο θέμα μιλώ, για τον εθισμό στην ηδονή και τα εσωτερικά ναρκωτικά. Οι υπόλοιπες παρατηρήσεις (περί εθισμού σε αλκοόλ και σεξ) μάλλον αποτελούν προσωπικές εμπειρίες, οπότε και δεν έχει νόημα να τις 'ελέγξω'. Γιατί αντίστοιχα θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι μόνο όσοι διαθέτουν (ή αναπτύσσουν) το κατάλληλο ψυχολογικό υπόβαθρο ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΦΥΓΟΥΝ ΤΟΥ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΕΘΙΣΜΟΥ, είτε σεξουαλικού, είτε διατροφικού, είτε αλκοολικού κ.ο.κ., θέση που πιστεύω ότι βρίσκεται πιο κοντά στην πραγματικότητα. Και το ψυχολογικό ετούτο υπόβαθρο περιλαμβάνει την ανάπτυξη άλλων τρόπων επίτευξης της ευτυχίας, μακριά από ηδονές. Ρίξε μία ματιά σε ένα κέντρο απεξάρτησης από αλκοόλ και ναρκωτικά και θα διαπιστώσεις ότι μόνο μέσω της τέχνης, του ομαδικού αθλητισμού, της χειρονακτικής εργασίας στους κήπους, του διαβάσματος, καθώς και άλλων πνευματικών εργασιών ξεφεύγει ένας άνθρωπος από τον εκάστοτε εθισμό του. Κάθε έντονο ηδονικό ερέθισμα αποτελεί πισωγύρισμα κατά την απεξάρτησή τους.
Όσο για την αυτοτιμωρία, μάλλον αποτελεί μυθική προσέγγιση, καθώς ένας άνθρωπος που θέλει να αυτοτιμωρηθεί δεν τρώει εύγευστα φαγητά, τα οποία θα του δώσουν ευχαρίστηση, αλλά μάλλον άγευστα και πικρά. Αλλιώς καταργεί ο ίδιος το πλαίσιο της αυτοτιμωρίας με κάτι που ευχαριστιέται. Αν εσύ ήθελες να αυτοτιμωρηθείς θα έπεφτες μέσα σε μία πισίνα από σαντιγύ ή από πίσσα;
Και αυτού του τύπου η διατροφική διαταραχή συνήθως σχετίζεται με ιδιαίτερα εύγευστα φαγητά, όπως σοκολάτες, χάμπουργκερς κλπ. Έτσι, αν θέλουμε πραγματικά να μπούμε στο όποιο νόημα της διατροφικής διαταραχής, μάλλον θα καταλήξουμε πως το κυνήγι της διατροφικής ηδονής (που είναι εύκολο γιατί υπάρχει σχεδόν σε κάθε αστικό σπίτι) μάλλον σχετίζεται με την εξισορρόπηση των ψυχικών ανισορροπιών, όπως άλλωστε δίδαξε κι ο Επίκουρος με τις εν κινήσει (κατώτερες που σχετίζονται με τροφή και σεξ και παράγονται απο κίνηση) και τις καταστηματικές ηδονές (τις πνευματικές, την ευδαιμονία που δεν απαιτεί οποιαδήποτε κινητότητα), και φυσικά αργότερα διασκεύασαν οι διαφωτιστές.
Μήπως το ψυχολογικό υπόβαθρο εξαρτάται εξίσου από τις πράξεις; Κι έτσι, μήπως το πρόβλημα είναι μία ζώσα κατάσταση μεταξύ του ενίοτε ψυχολογικού υποβάθρου και των επιλογών (εκφράσεων-πράξεων); Η έκφρασή σου αυτή ('Το προβλημα δεν γεννιεται απο την πραξη, αλλα απο το ψυχολογικο υποβαθρο') είναι περισσότερο Πλατωνική από όσο θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ο Πλάτωνας. Είναι σαν να θεωρείς ότι ο άνθρωπος ξεχωριστά έχει έναν προαιώνιο παγιωμένο ψυχισμό, γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η ζωή του. Γιατί η πράξη και το ψυχολογικό υπόβαθρο σχετίζονται με ένα κυκλικό τρόπο, όπως θα σου γράψω αμέσως μετά.
Πιστεύω ότι έχεις παρανοήσει τον εθισμό. Ο εθισμός είναι παράγωγο του έθους δηλαδή της συνήθειας. της επαναλαμβανόμενης σχέσης με το αντικείμενο του εθισμού μέχρι σημείου ανοχής. Επομένως η συνήθεια (τακτική κατανάλωση και σταδιακή εξάρτηση) είναι πρωταρχικός παράγοντας εθισμού. Κι εννοείται ότι αν τρως κάθε ημέρα μία σοκολάτα, θα επιθυμείς σύντομα δύο, που όμως μπορεί τη μία να την αντικαταστήσεις με κάτι άλλο πχ παγωτό ή καφέ. Εννοείται ότι όσο πιο συχνά έχεις σεξουαλικές επαφές, τόσο πιο ισχυρή γίνεται η ανάγκη σου για σύντομη συνεύρεση, πέρα από κάποια βιολογικά όρια μέσα στα οποία λειτουργεί ένας οργανισμός. Το ψυχολογικό υπόβαθρο που αναφέρεις είναι τόσο πολύπλοκο που φτάνει στις απαρχές του κάθε ανθρώπου χωριστά, μα και του ανθρώπου γενικά. Η μεταδιδόμενη εμπειρία μέσα από τις γενεές μεταφέρει και ψυχοσυνθετικά στοιχεία, για να μην γράψω πως μεταφέρονται ΚΥΡΙΩΣ ψυχοσυνθετικά στοιχεία. Ακριβώς αυτά έγραφα παραπάνω, όταν υποστήριζα ότι ο ηδονισμός είναι ένας 'υπεραιώνιος εκφυλισμός'.
Και κανείς δεν αναφέρει ότι η ηδονή είναι ένα από τα δύο στοιχεία ελέγχου μαζί με τον πόνο. Κι ότι η σύγχρονη κοινωνία έμαθε να θεωρεί φυσιολογικά τα δεσμά της, επειδή της προκαλούν πρόσκαιρη ευχαρίστηση. Καναβούρι δίνεις στο αηδονάκι σου που το 'χεις εσώκλειστο σε κλουβί. Ειδάλλως μελαγχολεί και πεθαίνει μέσα στα στενά πλαίσια του κλουβιού του.
Τέλος, είναι πολύ εύκολο να δείχνουμε ως αρρώστους μόνο εκείνους που καταφεύγουν σε κέντρα απεξάρτησης. Αυτός είναι ο σύγχρονος μεσαίωνας. Κοινωνούμε σε ανθρώπους όλες τις ψυχικές μας ασθένειες και τους καίμε στην πυρά. Κάτι σαν τον τρελό του χωριού στις παλαιότερες εποχές. Γιατί ακόμη κι εκείνο που θεωρείς δυσφορία, είναι στην ουσία ένα πολυσύνθετο σύμπτωμα. Κι ακόμη κι εκείνος που αισθάνεται δυσφορία, την αισθάνεται γιατί πολλές φορές κάποιος/οι τον κάνει να αισθάνεται δυσφορία. Δεν μπορεί να αποτελεί η δυσφορία κριτήριο ψυχικής ασθένειας, ασχέτως αν σήμερα μία τέτοια πρόταση στην ουσία θα αποδείκνυε όσα υποστηρίζω, δηλαδή την ψυχική ανισορροπία του συνόλου της αστικής ζωής που πλέον βιώνει μία διαρκή δυσφορία ασχέτως αν έχει όλου του κόσμου τα καλούδια και έχει ξεπεράσει 'μεσαιωνικές αντιερωτικές πρακτικές'.
ΥΓ. Αν θέλεις εξήγησέ μου την έκφραση: 'κλιμάκωση της έντασης της συμπεριφοράς', γιατί ειλικρινά δεν την κατανόησα.
* Μόλις είδα το ποστ της Εrofilie. Εχουμε κάποια εξήγηση για τη δυσφορία αυτή, Punksterινα;
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 13-06-2010 01:15 ]
είτε το δεχόμαστε είτε όχι, ομοφυλοφιλία υπήρξε, υπάρχει κ θα υπάρχει
μπορούμε να κάνουμε διάφορα: να εθελοτυφλούμε, να είμαστε υπέρ, εναντίον, να αναπτύσσουμε θεωρίες, να αδιαφορούμε, να τιμωρούμε,
να καταλάβουμε μπορούμε?
"ο έρωτας δεν κάνει διακρίσεις, εσύ ποιός είσαι για να κάνεις?"
Παράθεση:
|
Πχ. λες:
''Κανείς δεν είναι φυσιολογικός. Κανείς. Κοίτα τον εαυτό σου και θα καταλάβεις.''
Για αναλυσε το μας αυτο....
-----------------
Δεν μπορω αλλους...δηθεν!!...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : ilias-nekt στις 14-06-2010 09:13 ]
Παράθεση:
|
Πχ. λες:
''Κανείς δεν είναι φυσιολογικός. Κανείς. Κοίτα τον εαυτό σου και θα καταλάβεις.''
Για αναλυσε το μας αυτο....
-----------------
Δεν μπορω αλλους...δηθεν!!...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : ilias-nekt στις 14-06-2010 09:12 ]
Παράθεση:
|
Αν λειτουργουν σχετικες περιπτωσεις μεσα στον κοσμο,οπως:
''Σχεση'' μεταξυ ομοφυλοφιλων....Αγνος ερωτας ή ψυχοπαθεια;-ηδη το ψιλοβλεπουμε
''Ενωση ή σχεση(;) μεταξυ, ανθρωπου με ζωου....Ερωτας ή ψυχοπαθεια;...και αυτο το ειδαμε*
Ενωση-σχεση(;) μεταξυ ανθρωπου με φρουτου(καρπουζι,αν θυμαστε) Ερωτας ή ψυχοπαθεια;...Και αυτο το ειδαμε*
τα gay parade και αλλα παρομοια....
Εαν εσυ θεωρεις οτι περιπτωσεις σαν και αυτες,ειναι ικανοποιητικα προτυπα για να κυριαρχισουν μεσα στην κοινωνια και να θαυμαζει-εξυμνει μεθαυριο το παιδι σου,τοτε μπραβο σου,αλλα συμμετοχο σε αυτη την καταντια,μη με βαζεις!.......
Και επιπλεον αργοτερα,να μη σε δω να κλαις....οδυρεσαι....διαμαρτηρεσαι.....αναρωτιεσαι,γιατι ζουμε σε μια κοινωνια μπ.....λο;.... Αληθεια,γιατι;...
Και ακουσα και κατι τις προαλλες σχετικο:
Οσοι εξυμνουν και παροτρυνουν περιπτωσεις σχετικες,σε καμια περιπτωση δεν θα ηθελαν τα παιδια τους να εχουν ομοφυλοφιλικες τασεις!....Γιατι;...(Μην βιαστειτε να σχολιασετε την αποψη αυτη οι ελευθεροι.....)
* Βλεπετε πως βεβηλωνει ο ανθρωπος τη φυση;... Αυτο γινεται,επειδη θεωρειται το κυριαρχο ον πανω στη γη,με νου,λογικη και σκεψη,ευκαρια επιλογων,κλπ χαρακτηριστικα ομως που δεν τα χρησιμοποιει με καλο σκοπο παντα,αλλα για να καταστρεψει και να επιβληθει.Και ολα αυτα,στο ονομα της ελευθεριας,που φυσικα δεν φαινετι να ξεχωριζει απο την ασυδοσια....
ilias-nekt δεν έγραψα κάτι που σε κρίνει, έκανα μια ερώτηση την οποία μπορείς να απαντήσεις ή όχι, δεν είναι ανάγκη να βγάζεις τη γλώσσα σου. τα ζώα τα αγαπώ πολύ και το καρπούζι μου αρέσει επίσης αλλά δυσκολεύομαι να τα παρομοιάσω με άνθρωπο, οποιασδήποτε φυλής ή σεξουαλικότητας.
δεν προσπαθώ να σε πείσω για κάτι, έγραψα τη γνώμη μου στο φόρουμ. αν θέλεις να κοροιδεύεις είναι δική σου υπόθεση.
Παράθεση:
|
-----------------
Δεν μπορω αλλους...δηθεν!!...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : ilias-nekt στις 15-06-2010 14:26 ]
Παράθεση:Θα ειχες την ευγενικη καλοσυνη να μας εκθεσεις και καποια σοβαρα επιιχειρηματα των αποψεων σου;...Σ'αυτο,εγω τουλαχιστον,ειμαι....ανοιχτομυαλος. |
Με το σοβαρά επιχειρήματα εννοείς δήθεν ψοχολογικές αναλύσεις που στηρίζουν την άποψή μου; Το μόνο μου επιχείρημα, και δε με νοιάζει αν το θεωρείς εσύ σοβαρό ή όχι, είναι ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι τίποτα άλλο από αγάπη. Και μην ξαναφέρεις για παράδειγμα ζώα, φρούτα, μαξιλάρια και δεν ξέρω και 'γω τι άλλο. Αν θες άνοιξε άλλο φόρουμ και ανέπτυξε εκεί την άποψή σου.
Δηλαδή εσύ κοιτάς τον εαυτό σου και δε βρίσκεις τίποτα λάθος; Τι να σου πω, μπράβο σου. Μόνο που αυτό ακριβώς εννοώ, το να θεωρείς μόνο τον εαυτό σου κανονικό και μόνο τη δικιά σου γνώμη σεβαστή και σωστή δεν είναι καθόλου φυσιολογικό. Δεν υπάρχουν νόρμες και κανόνες που να καθορίζουν το φυσιολογικό, για μένα. Έχεις το δικαίωμα να διαφωνείς.
Δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία να απαντάω σε ό,τι βλέπω να γράφεται και δε συμφωνώ. Αν εσύ με αυτό προσπαθείς να καταδείξεις την ορθότητα της θέσης σου, με γεια σου με χαρά σου. Αν και πιστεύω ότι τη γνώμη σου την είπες, δεν χρειάζεται να τη λες και να την ξαναλές.
Αν ήσουν ανοιχτόμυαλος δε θα χρειαζόταν να το γράφεις για να το καταλάβουν οι υπόλοιποι. Αν είσαι έστω λίγο ανοιχτόμυαλος ξεκίνα να κρίνεις τον εαυτό σου κι άσε τους άλλους στον πόνο τους. Ξεκίνα να δέχεσαι τους ανθρώπους όπως είναι. Δεν είναι απαραίτητο βέβαια, δε γίνεται να τους συμπαθούμε όλους. Ασχολήσου λοιπόν μ΄ αυτούς που συμπαθείς και καλλιέργησε αγάπη (γι' αυτούς που θέλεις εσύ) κι όχι μίσος για όσους δε γουστάρεις.
Τέλος, ο καθένας έχει την αλήθεια του. Δεν υπάρχει μία και μοναδική αλήθεια για κάθε πράγμα, όπως προκύπτει και από αυτή τη συζήτηση. Εκτός βέβαια αν θεωρείς μόνη αλήθεια τη δική σου άποψη.
Καλό καλοκαίρι.
Παράθεση:
|
''Με το σοβαρά επιχειρήματα εννοείς δήθεν ψοχολογικές αναλύσεις που στηρίζουν την άποψή μου; Το μόνο μου επιχείρημα, και δε με νοιάζει αν το θεωρείς εσύ σοβαρό ή όχι, είναι ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι τίποτα άλλο από αγάπη. Και μην ξαναφέρεις για παράδειγμα ζώα, φρούτα, μαξιλάρια και δεν ξέρω και 'γω τι άλλο. Αν θες άνοιξε άλλο φόρουμ και ανέπτυξε εκεί την άποψή σου.''
''Αν ήσουν ανοιχτόμυαλος δε θα χρειαζόταν να το γράφεις για να το καταλάβουν οι υπόλοιποι. Αν είσαι έστω λίγο ανοιχτόμυαλος ξεκίνα να κρίνεις τον εαυτό σου κι άσε τους άλλους στον πόνο τους.''
Λοιπον,τωρα ειναι σαν να λες....οτι οσοι δεν συμφωνειτε με εμενα,εχετε κλειστα μυαλα και ειστε οπισθοδρομικοι!....
Αν παλι μιλας για εξωτερικη εμφανιση,ειτε στραβο,ειτε καλο βλεπω, το αποδεχομαι γιατι ετσι με γεννησε η φυση... Αν κανω πλαστικες ομως,πχ. στο προσωπο μου,παραβιαζω τη φυση....Αυτος ο κανονας,δεν σε καλυπτει;...
Κι αφου θεωρεις την ομοφυλοφιλια αγαπη,οk,γνωμη σου.... Σαν μεγαλωσεις ομως μεθαυριο και σε αξιωσει ο Θεος και αποκτησεις γιο,να δω,αν θα αντεχεις να βλεπεις το παιδι σου,μπροστα στα ματια σου,να πηγαινει με αντρα!...Ειναι ο,τι πιο οδυνηρο για τον γονιο!...Θα το ηθελες αυτο;....
erofilie, δηλαδή κάθε ομοσεξουαλική επαφή περιλαμβάνει απαραίτητα αγάπη; Αντίστοιχα, κάθε ετεροσεξουαλική επαφή, συμβαίνει από αγάπη;
Σχετικά με το 'κανείς δεν είναι φυσιολογικός': αυτη η πρόταση υπονοεί ότι ενυπάρχει μία εικόνα του φυσιολογικού στο μυαλό σου, την οποία αρνείσαι να περιγράψεις, μα με την οποία κρίνεις κι εσύ τους άλλους (κι εν προκειμένω τον ilias-nekt). Αυτήν την εικόνα ψάχνουμε καί σε αυτή τη συζήτηση, καθένας από την πλευρά του. Βλέπεις λοιπόν ότι η αντίφαση αποτελεί μέρος του λόγου μας, επειδή ο λόγος μας εξαρχής γεννήθηκε ως αντίθεση κι όχι ως θέση;
harmonizer, και οι περισσότεροι (εκτίμηση) ετεροσεξουαλικοί γίνονται 'πύραυλοι' όταν τους ανταγωνιστείς πάνω στο ερωτικό ζήτημα. Μάλιστα πολλοί θεωρούν ότι ο αναπαραγωγικός ανταγωνισμός σε συνδυασμό με τον τροφικό, είναι η πηγή της ταξικής κοινωνίας.
revekka, το γεγονός ότι κάτι υπάρχει 'λέει κάτι' από μόνο του; Σχετικά με την πρόταση 'να καταλάβουμε μπορούμε;': αυτή ακριβώς είναι η ουσία της συζήτησης, η κατανόηση της έννοιας που συζητούμε. Και προς αυτήν την κατεύθυνση μπορεί κάθε ένας να βοηθήσει, βάζοντας από ένα λιθαράκι μέχρι ολόκληρες λιθοδομές. Κατανόηση με συνθήματα και φείγ βολάν δεν υπάρχει. Αυτά δημιουργούν φανατισμούς εκατέρωθεν, δηλαδή απλά θυμικές καταστάσεις που καταλήγουν σε απάνθρωπες στάσεις.
Έχουμε φτάσει σε σημείο να μπορούμε να γράψουμε εκθέσεις ιδεών, να υπολογίσουμε τροχιές ηλεκτρονίων, να συντάξουμε πτυχιακές εργασίες και δεν μπορούμε να κάνουμε μία απλή συζήτηση με παράθεση απόψεων, όσο ακραίες ή περίεργες κι αν αυτές είναι; Η αστοχία μίας ανάλυσης διαφαίνεται είτε στο γεγονός πως ξεκινά από κάτι άτοπο, είτε ότι καταλήγει σε άτοπο. Και πολλές φορές, κάποιος συζητητής αναγκάζεται να ξεφύγει από τα στενά όρια της συζήτησης, καθώς σε εκείνη εμφανίζονται έννοιες που έχουν μεγάλο πραγματιστικό εύρος.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 16-06-2010 08:36 ]
Παράθεση:
|
Αυτο προσπαθώ να πω..... Οτι μια κατάσταση γινεται παθολογικη οταν το ατομο αρχισει να μην αισθανεται καλα με αυτην και να του δυσχαιρενει την ζωη. Χαρακτηριστικο παραδειγμα ειναι οι ψυχαναγκαστικες προσωπικοτητες, που απο την φυση τους ειναι ατομα με "εμμονες" ως προς την συνεπεια, την ακριβεια, την τακτικοτητα κτλ, και μαλιστα αυτο μπορει να θεωρηθει και "χαρισμα" απο καποιους ή να τους βοηθησει πολυ στην ζωη τους και στο επαγγελμα τους. Αλλα αυτη η κατασταση διαφερει πολύ απο τον παθολογικο ψυχαναγκασμο οπου το ατομο "ακινητοποιειται" απο αυτη του την νευρωση.
Οσο για το περιβαλλον του ατομο που ψυχοπαθεια.... Αναφερομαι σε περιπτωσεις πχ βιαιης συμπεριφορας και σεξουαλικων πραξεων που βλαπτουν τον κοινωνικο περιγυρο του ατομου.
Ειμαι αντιθετη της αποψης οτι η ψυχοθεραπεια ειναι "φτιαχτη" αναγκη. Σιγουρα εν μερει ισχυει αυτο, οπως ισχυει και για τα περισσοτερα πραγματα στον συγχρονο κοσμο. Ομως η ψυχοθεραπεια, ή ακομα και μια απλη συζητηση με τον ψυχοθεραπευτη μπορει να ανακουφισει ακομα και ατομα τα οποια απλως περνανε μια δυσκολη ή αγχωδη παρωδικη κατασταση στη ζωη τους, να τους βοηθησει να παρουν ψυχραιμες αποφασεις και να ανταπεξελθουν οσο πιο ομαλα γινεται. Η επιτυχια της ψυχοθεραπειας ειναι αρκετα σιγουρη, αρκει να επιλεξει κανεις την σωστη μεθοδο. Και εκει ειναι το προβλημα: πολυ τραβιουνται σε ψυχολογους χρονια χωρις να βρισκουν λυση στα ψυχολογικα προβληματα τους επειδη δεν εχουν καθοδηγηθει σωστα ως προς την επιλογη της πιο καταλληλης μεθοδου για την περιπτωση τους.
Παράθεση:
|
Εννοειται οτι το ψυχολογικο υποβαθρο μπορει να "γεννησει" αλλα και να νικησει τον εθισμο. Μιλαμε ομως για δυο διαφορετικες καταστασεις και για δυο διαφορετικα ατομα. Υπαρχουν ανθρωποι που λογο την φυσιολογιας, της βιοχημειας του εγκεφαλου τους ή διαφορων ψυχολογικων καταστασεων ειναι πολυ πιο επηρεπεις στον εθισμο σε ουσιες απο καποιους αλλους. Και οταν υπαρχει συνδυασμος παθησεων (πχ εθισμος-καταθλιψη), που το ενα στηριζει το αλλο, ειναι σχεδον αδυνατο το ατομο να ξεφυγει απο μονο του, χωρις ψυχολογικη, και κυριως φαρμακευτικη βοηθεια. Σε τετοιες περιπτωσεις ειναι λογικο ενα "ηδονικο ερεθισμα" να προκαλει ταραχη στο ατομο, καθως απο μονο του ειναι πιο ευαισθητο σε αυτο. Ειναι ουτοπικο το να υποστηριζουμε οτι ολα γινονται με την θεληση. Δεν εχει καμια σχεση η ψυχικη δυναμη. Ισα ισα καποιες φορες χρειαζεται πολυ περισσοτερη δυναμη το να ζεις καποιες ψυχικες καταστασεις, παρα να εισαι υγιης. Επισης, ειναι πολυ διαφορετικο ενα ατομο το οποιο εμπλεκεται με ουσιες χωρις να εχει ισχυρο ψυχολογικο υποβαθρο που να στηριζει αυτη του την ενεργεια, και μετα απλως εθιζεται κυριως σωματικα. Οσο για τα "ηδονικα ερεθισματα" σε τετοιες καταστασεις, μπορουν ακομη και να φανουν ωφελημα, καθως το ατομο βρισκει κατι αλλο στη ζωη του που να του προσφερει ηδονη, και αρα βοηθιεται στο να κοπει οτι τον συνδεει με τον εθισμο.
Παράθεση:
|
Δεν του δινουν ομως ευχαριστηση, αυτο ειναι το θεμα. Εκει ξεκιναει η ψυχολογικη παθογενεια. Γιατι το να τρως απλως πολυ και αυτο να σε ευχαριστει θα οδηγησει σε σωματικη παθογενεια (παχυσαρκεια). Το να τρως ομως πολυ σαν αποτελεσμα εμμονη ή για να ικανοποιησεις καποια αλλη, βαθυτερη αναγκη, αυτο δεν θα σε ικανοποιησει ποτε. Γιατι στην πρωτη περιπτωση απλως κατευναζει την εμμονη και δεν την σβηνεις, οποτε η εμμονη θα επανελθει και εσυ θα νιωθεις τουλαχιστον ανικανος που δεν μπορει να την ξεφορτωθει. Και μετα θα γυριζεις πισω σε αυτο που ξερεις οτι την νικαει τουλαχιστον προσκαιρα, και μπαινεις σε εναν φαυλο κυκλο. Στην δευτερη περιπτωση, ειναι σαν να προσπαθεις να ξεδιψασεις πινοντας αλκοολ. Για λιγο ισως πραγματι να ξεδιψασεις. Ομως ποτε η αναγκη σου για νερο δεν θα ικανοποιηθει, καθως την καλυπτει με λαθος πραγματα.
Οσο για τα ευγευστα φαγητα, ταιριαζει και κατι που ειχα αναφερει σε προηγουμενο ποστ: οτι υπαρχουν ατομα τα οποια εχουν μαθει οτι δεν εχουν το δικαιωμα να ευχαριστιουνται, και οτι σε περιπτωση που γινει κατι τετοιο πρεπει να τιμωρηθουν για να εξηλεωθουν απο αυτη τους την πραξη. Στην περιπτωση του φαγητου, ή τιμωρια ειναι ειτε οι τυψεις που θα νιωθει μετα το ατομο, ειτε ακομα και το ιδιο το αποτελεσμα της ασχημης διατροφης του: παραμορφωση του σωματος του.
Για την πισινα τωρα...... Ετσι οπως ειμαι αυτη την στιγμη, θα επεφτα στη πισσα. Αν ομως ειχα διαταρραγμενη σχεση με την σαντιγυ, και ειχα βιωσει ήδη ενα διαστημα οπου χρησιμοποιουσα την σαντιγυ για ψυχολογικη καλυψη, τοτε ναι, θα επεφτα στην σαντιγυ, και πιστεψε με, δεν θα μου αρεσε καθολου. Το λεω γιατι εχω ζησει η ιδια αυτη την διασταση της αυτοτιμωριας. Ακομα και με το φαγητο, αλλα και με το αλκοολ και το καπνισμα (που δεν καπνιζω κιολας.....). Υπηρχαν στιγμες που ενιωθα ασχημα ψυχολογικα, και θυμωνα με τον εαυτο μου που ενιωθε ετσι και ηθελα να τον "τιμωρησω" κανοντας τον να αισθανεται ακομα πιο σκατα: επινα μεχρι τελικη πτωσης και για να επισφραγγισω την αυτοκαταστροφη εκανα τσιγαρα, και μαλιστα πολλες φορες εισεπνεα εντελως τον καπνο γιατι ετσι μετα απο καθε τζουρα εβηχα σαν νταλικερης. Ολα αυτα βεβαια γινοντουσαν ασυναισθητα, δεν τα σκεφτομουν ετσι εκεινη την στιγμη. Το καταλαβα εκ των υστερων τι ακριβως εκανα και για ποιους λογους το εκανα. Να σημειωσω οτι μου αρεσει το ποτο και μεχρι ενα σταδιο μεθης με ευχαριστει παρα πολυ.
Η αυτοτιμωρια ειναι μια εκφραση τασης αυτοκαταστροφης. Κανεις πραξεις που ξερεις οτι σε βλαπτουν, τοσο βραχυπροθεσμα, οσο και μακρυπροθεσμα.
Παράθεση:
|
Θεωρω σιγουρα οτι το ατομο εχει καποια χαρακτηριστηκα προσωπικοτητας τα οποια εχουν διαμορφωθει σε μεγαλο βαθμο κατα την βρεφικη και παιδικη ηλικια και με βαση τα οποια πορευεται στην ζωη και πραγματοποιει τις πραξεις του. Οι πραξεις αυτες ομως, μπορει να οδηγησουν σε δημιουργεια καινουριων ψυχολογικων δοκιμασιων και καταστασεω. Οποτε, ναι, σιγουρα ειναι αλληλενδεται. Αλλα, προσωπικα, θεωρω τον "προαιωνιο παγιωμενο ψυχισμο" ως τα βιωματα της αρχης της ζωης του ατομου.
Πιστεύω ότι έχεις παρανοήσει τον εθισμό. Ο εθισμός είναι παράγωγο του έθους δηλαδή της συνήθειας. της επαναλαμβανόμενης σχέσης με το αντικείμενο του εθισμού μέχρι σημείου ανοχής. Επομένως η συνήθεια (τακτική κατανάλωση και σταδιακή εξάρτηση) είναι πρωταρχικός παράγοντας εθισμού. Κι εννοείται ότι αν τρως κάθε ημέρα μία σοκολάτα, θα επιθυμείς σύντομα δύο, που όμως μπορεί τη μία να την αντικαταστήσεις με κάτι άλλο πχ παγωτό ή καφέ. Εννοείται ότι όσο πιο συχνά έχεις σεξουαλικές επαφές, τόσο πιο ισχυρή γίνεται η ανάγκη σου για σύντομη συνεύρεση, πέρα από κάποια βιολογικά όρια μέσα στα οποία λειτουργεί ένας οργανισμός. Το ψυχολογικό υπόβαθρο που αναφέρεις είναι τόσο πολύπλοκο που φτάνει στις απαρχές του κάθε ανθρώπου χωριστά, μα και του ανθρώπου γενικά. Η μεταδιδόμενη εμπειρία μέσα από τις γενεές μεταφέρει και ψυχοσυνθετικά στοιχεία, για να μην γράψω πως μεταφέρονται ΚΥΡΙΩΣ ψυχοσυνθετικά στοιχεία. Ακριβώς αυτά έγραφα παραπάνω, όταν υποστήριζα ότι ο ηδονισμός είναι ένας 'υπεραιώνιος εκφυλισμός'.
Και κανείς δεν αναφέρει ότι η ηδονή είναι ένα από τα δύο στοιχεία ελέγχου μαζί με τον πόνο. Κι ότι η σύγχρονη κοινωνία έμαθε να θεωρεί φυσιολογικά τα δεσμά της, επειδή της προκαλούν πρόσκαιρη ευχαρίστηση. Καναβούρι δίνεις στο αηδονάκι σου που το 'χεις εσώκλειστο σε κλουβί. Ειδάλλως μελαγχολεί και πεθαίνει μέσα στα στενά πλαίσια του κλουβιού του.
Παράθεση:
|
Χμ....Συμφωνω... Αλλα ακομα και αν δεν ειναι η δυσφορια κριτηριο ψυχασθενειας, σιγουρα ειναι κριτηριο του οτι υπαρχει καποιο αλυτο ψυχολογικο ζητημα μεσα του. Ακομα και αυτο που λες "καποιος τον εχει κανει να αισθανεται δυσφορια" εξαρταται απο το ποσο επιρεπης ειναι καποιος στο ερεθισμα της κριτικης απο το περιβαλλον του. Δεν θα νιωσουν ολοι δυσφορια αν δεχτουν κριτικη.
Παράθεση:
|
Εεε....βασικα.....μου φαινεται μαλλον σαχλαμαρα ειπα! Αν βρω εξηγηση θα επανελθω!
Παράθεση:
|
Αυτου του ειδους η δυσφορια δεν εχει να κανει με την δυσφορια που αισθανεται πχ ενας νευρωτικος. Αυτη η "δυσφορια" ειναι περισσοτερο συσσωρευμενη οργη, που μπορει να προκυπτει και απο βιωματα συζητησεων εκτος του φορουμ, που σε συνδυασμο με την αναγνωση των αποψεων που βρισκει λανθασμενες και α-λογες, πυροδοτησαν της "εκρηξη" "οργης". Ειναι απολυτως λογικη και αναμενωμενη πραξη. Διακρινω εντονο αισθημα δικαιου. Εκανα την διαγνωση μου. Ο γιατρος μιλησε! 
Επειδή μου αρέσει ο τρόπος που τοποθετείσαι, κυρίως επειδή αποτελεί κατά κάποιο τρόπο όαση λόγου μέσα στην ξηρασία των φόρουμ συζητήσεων, θα προσπαθήσω να σου προκαλέσω λίγη ακόμα παραγωγικότητα. (όντως γράφεις εσύ ή έχεις προσλάβει κανέναν ψυχολόγο; )
Υπάρχει έστω και η μικρή πιθανότητα να μην αισθάνεται ένα άτομο καλά, μα να του βγαίνει σε άλλες λειτουργίες κι όχι σε εκείνην που στην πραγματικότητα είναι η πηγή της δυσφορίας του, οπότε και στην ουσία να αναζητά τις λύσεις μακριά από την πηγή του προβλήματός του;
μόνο η ακινητοποίηση αποτελεί παθολογία ή και η υπερκινητοποίηση; Ας πούμε... η συνεχής αναζήτηση ηδονής κατά την οποία το άτομο εμφανίζει 'σεξουαλικές εμμονές' μπορεί να χαρακτηριστεί 'ψυχαναγκασμός' που οδηγεί σε υπερκινητοποίηση του οργανισμού ή όχι; Γιατί από κάποια άποψη το κυνήγι της 'ευχαρίστησης' αποτελεί κάποιου είδους ψυχαναγκασμό, καθώς το άτομο προσπαθεί να επιτύχει το κατά την ιδεολογική του βάση "τέλειο". Θεωρείς πχ. ότι μπορεί να υπάρχει κυνήγι ψυχαναγκαστικής συνέπειας στο ιδεολόγημα του ηδονισμού;
Σε αυτό αναφέρονται όλοι ούτως ή άλλως. Με τη διαφορά ότι αλλιώς ερμηνεύεις εσύ το ρήμα 'βλάπτω' κι αλλιώς ο άλλος. Με ευχαρίστηση θα παρακολουθούσα τις θέσεις σου στο θέμα "γιατί όχι βία;", ώστε να καταλάβω και τί περίπου εννοείς με τη λέξη 'βία'. Οι μέρες μας είναι ενδεικτικές του γεγονότος ότι η βία δεν έχει μόνο τη σωματική μορφή. Μάλιστα θα έλεγα ότι ζούμε ιδιαίτερα βίαιες εποχές με τη μορφή της ψυχολογικής βίας. Από πού παράγεται η βία; Πώς διαιωνίζεται; Γιατί ενυπάρχει στα ανθρωποσύνολα; Αλλά αυτο μπορεί να αναπτυχθεί σε παράλληλη συζήτηση, ασχέτως αν κατά τη δική μου θεώρηση έχει άμεση σχέση με τον ηδονισμό κι έμμεση ως προς το θέμα που συζητάμε.
Έχουμε διαφορετική αντίληψη του πράγματος. Διότι, όπως έλεγε κι ο Μένανδρος: "εκείνος που ασθενεί στο σώμα χρειάζεται γιατρό, κι εκείνος που αρρωσταίνει στην ψυχή χρειάζεται φίλο". Θα σου διηγηθώ κι ένα περιστατικό. Κάποια στιγμή έπινα καφέ διαβάζοντας εφημερίδα σε κάποια καφετέρεια. Μπήκε μέσα μία ηλικιωμένη κυρία, με πλησίασε και μου ζήτησε να την προστατέψω όσο θα πήγαινε στο σπίτι της που απείχε περίπου 50 μέτρα. Η σερβιτόρα μου έκανε νόημα περί της κατάστασης της γριούλας (τρέλα). Εγώ όμως δεν το αρνήθηκα. Την πήγα μέχρι εκεί. Κατά τη βόλτα μας, μου εξήγησε ότι στο κάτω πάτωμα από το δικό της σπίτι κατοικεί κάποιος που προσπαθεί να τη βιάσει και την έχει απειλήσει, κι ότι ο γιος της είναι αστυνομικός και την προσέχει. Την καθησύχασα και την πήγα μέχρι το σπίτι της όταν και διαπίστωσα ότι όντως έβαζε καρέκλα κότρα στο πόμολο από τη μέσα πλευρά της εξώπορτας. Την καλησπέρισα, της είπα ότι δεν χρειάζεται να ανησυχεί κι έφυγα. Το ίδιο συνέβη και την επόμενη μέρα, και τη μεθεπόμενη. Η διαφορά ήταν πως την τρίτη ημέρα, αφού πλέον είχε μιλήσει σε άνθρωπο (δηλαδή εμένα για το πρόβλημά της) άρχισε η ίδια να αμφισβητεί τις φοβίες της. Σε κάποιο σημείο με ρωτά: "είμαι τρελή; Βλέπω φαντάσματα;", κι εγώ την καθησύχασα λέγοντάς της ότι όλοι οι άνθρωποι όταν αισθάνονται φόβο βλέπουν παραισθήσεις, σκιές κλπ. Είναι φυσιολογικό, αρκεί να καταλαβαίνουμε πότε βρισκόμαστε πραγματικά σε κίνδυνο και πότε όχι. Μέσα από δικές μου ιστορίες φόβου και πανικού της εδωσα να καταλάβει ότι δεν βιώνει μία αφυσικότητα, αλλά μία υπερβολή της φοβίας της. Αργότερα άλλαξα γειτονιά και δεν την ξαναείδα, αλλά το θέμα είναι πως οι άνθρωποι 'ξεφεύγουν' όταν αισθάνονται μόνοι και απειλημένοι από κάτι.
Σήμερα, το πράγμα έχει γυρίσει αλλιώς. Η ψυχοθεραπεία είναι επάγγελμα όπως κάθε τί. Δεν αποτελεί πλέον λειτούργημα, όπως ξεκίνησε. Και το πρόβλημα με όλα τα επιστημονικά ειδικά επαγγέλματα βρίσκεται ακριβώς στη βάση τους, ότι γνωρίζεις καί πως να προκαλέσεις ασθένεια σε κάποιον και ταυτόχρονα πώς να τον γιατρέψεις. Πάρε για παράδειγμα τις φαρμακοβιομηχανίες, τους γιατρούς (εκ των οποίων κάποιοι δίνουν φάρμακο για τον προστάτη σε γριές), τους πολιτικούς (που παράγουν ενδοκοινωνικές φοβίες αντί να οργανώνουν την καταπολέμησή της) κλπ. Και μάλιστα, λίγο τραβηγμένα, θα υποστήριζα ότι ένας επιστήμονας γνωρίζει περισσότερο τρόπους να καταστρέψει παρά να δημιουργήσει (ιστορία της σύγχρονης ανθρωπότητας).
Και σήμερα, το πρόβλημα βρίσκεται στο εξής: ένας απλός άνθρωπος χάνει κάθε έρεισμά του στη ζωή όταν προδίδεται από εκείνο το οποίο του έχει παρουσιαστεί ως η μοναδική και ασφαλής λύση, η επιστημονική προσέγγιση. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη προδοσία για έναν άνθρωπο, να του μάθεις (το σφάλμα) ότι η επιστήμη λύνει τα πάντα και εκείνος να ανακαλύψει ότι καθείς κοιτά την τσέπη του μέσα από μία προσωπική τραγωδία (βλέπε τα φακελάκια στη σύγχρονη ιατρική). Επομένως, δεν αναλώνομαι στο να συζητώ περί ψυχανάλυσης και ψυχιατρικής, αλλά περί ανθρώπων και βιωμάτων.
Κι όμως στο σύνολο της συζήτησης περιγράφεται η ελευθερία της βούλησης (θέλησης). Αυτή τη στιγμή οριοθετείται η δύναμη της βούλησης, δηλαδή η ίδια η δύναμη της ελευθερίας. Κάτι τέτοιο υποστηρίζω εξαρχής με τον 'εκφυλισμό'. Ότι ο άνθρωπος έχει πάψει να εμπιστεύεται την θέλησή του, παρά μόνο γίνεται ένας μηχανισμός ορμονών, οστών, μυών και νεύρων. Εγώ υποστηρίζω το αντίθετο, ότι οι ψυχικές αδυναμίες του ανθρώπου θεμελιώνονται πάνω στην ελευθερία βούλησης. Αν καλοσκεφτείς πχ. τον ηδονισμό θα διαπιστώσεις ότι το κύριο δόγμα του είναι 'έτσι με έπλασε η φύση, από ορμόνες και σάρκα', μία ασρκοβόρα μοιρολατρεία που εξισώνει τον άνθρωπο με τα κτήνη. Το θέμα είναι αν ο άνθρωπος επιλέγει πλέον (ελεύθερη βούληση) την εξέλιξή του ή αφήνεται στη φυσική βαρύτητα της σάρκας του.
Ευχαρίστηση του δίνουν, ηδονικό κορεσμό δεν του δίνουν. Δεν είναι ότι χάνουν την ικανότητα της γεύσης, αλλά επισκιάζεται στην ουσία το ερέθισμα αυτό από την αγωνία του κορεσμού, τον 'ηδονιστικό ψυχαναγκασμό' (αν δεν 'σκάσω' από ηδονή, δεν μπορώ να την ευχαριστηθώ όσο θέλω) όπως σου έγραψα στην πρώτη παράγραφο κι όπως πολύ όμορφα παραθέτεις αμέσως από κάτω (Το να τρως ομως πολυ σαν αποτελεσμα εμμονη ή για να ικανοποιησεις καποια αλλη, βαθυτερη αναγκη, αυτο δεν θα σε ικανοποιησει ποτε). Διότι το ιδεολόγημα του ηδονισμού προσπαθεί να επισκιάσει κάποιες βαθιές αγωνίες του ανθρώπου, σχεδόν αναπόδραστες. Οπότε στην ουσία, αντί να προσπαθεί κανείς να δραπετεύσει από τα δεσμά του, καταλήγει να ψυχαναγκάζεται εξυμνώντας την αίσθηση του παγωμένου μετάλλου γύρω από τους καρπούς του.
Αν κάτι διαβάζω σε αυτά που έγραψες είναι ότι δεν ευχαριστήθηκες τίποτα από αυτά που περιγράφεις. Κι ακριβώς εκεί είναι το θέμα. Η αυτοτιμωρία δεν περιλαμβάνει ηδονή, αλλά πόνο (έβηχα σαν νταλικέρης). Σχετικά, με το αλκοόλ, θεωρώ ότι δεν πρόκειται για συνειδητή αυτοτιμωρία, αλλά για ελιγμό αποφυγής των σκέψεων. Αντί λοιπόν να αναθεωρήσεις απόψεις σου (πιθανότατα σε σχέση με άλλους) που σε έκαναν να πονάς, εσύ διάλεγες να καταστείλεις το σύστημα παραγωγής σκέψης και λογικής, ώστε να παύσουν αυτές οι σκέψεις. Μου θυμίζει κλασσική περίπτωση ερωτοχτυπημένων και ερωτοτσακισμένων ανθρώπων που προσπαθούν να 'καταλάβουν' γιατί κάποιος δεν τους ποθεί, την ίδια ώρα που υποστηρίζουν διαλεκτικά και μέχρι θανάτου την ελευθερία βούλησης (δεν είναι προσωπικό). Επιμένω στην ιδεολογική σχιζοφρένεια που έχουμε όλοι μας, άλλοι σε μεγάλο κι άλλοι σε μικρό βαθμό.
Ο εθισμός στο ποτό έχει μία ιδιαιτερότητα: είναι μία τακτική συνήθεια χημικής καταστολής των λογικών κέντρων. Είναι μία νάρκωση (αλκοόλ) που προσφέρει ανακούφιση, ιδεολογική ηδονή έναντι των τραυματικών λογισμών. Και η ευχαρίστησή του ταυτίζεται με την πρόσκαιρη ανακούφιση από τον πόνο. Όμως στην ουσία κάθε εθισμός φέρει την αντίστοιχη φύση (έφερα το παράδειγμα της ηδονής και των σύγχρονων ερυνών).
Αν βρω εξηγηση θα επανελθω! Καλώς να επανέλθεις, αν και μου προξένησες κάποιο προβληματισμό.
Πιστεύω ότι έρχεται νέα εποχή για την ιχθυολογία: η ιχθυο-ψυχολογία (αν θυμάμαι καλά είσαι εκκολαπτόμενη ιχθυολόγος. Αν πάλι δεν θυμάμαι καλά μάλλον πρέπει να κατεβάσω κι εγώ κανένα ποτηράκι για να ξεπεράσω τα πρώτα στάδια του Αλζχάιμερ).
Punskterίνα, ζητώ συγγνώμη που παραθέτω συγκεκριμένες μόνο προτάσεις, αλλά είναι θέμα οικονομίας χώρου. Ετούτοις, προσωπικά ενθαρρύνω τους υπόλοιπους να διαβάζουν τις συνολικές σου τοποθετήσεις σε αυτά που παραθέτω, ώστε να μην θεωρηθεί ότι το κόψε-ράψε είναι μέρος κάποιας δόλιας τακτικής.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 16-06-2010 12:48 ]
Παράθεση:
|
5τονικέ,
