Αν θα αποτολμούσα ποτέ μία τέτοια γενίκευση θα την προσέγγιζα λίγο διαφορετικά. Η μουσική, μα και κάθε άλλου τύπου προτίμηση, δείχνει το τί μας λείπει κι όχι το τί είμαστε. Τώρα, αν το τί μας λείπει είναι εκείνο που καθορίζει το τί είμαστε, τότε οι δύο προτάσεις ταυτίζονται.
Ποιον άνθρωπο επιλέγουμε δίπλα μας ή απέναντί μας, αν τρώμε γλυκά ή αλμυρά, αν είμαστε αθλητικοί ή όχι, πνευματώδεις ή όχι σχετίζεται περισσότερο με το τί μας λείπει παρά με το τί έχουμε. Άνθρωποι με ιδιαίτερα πονεμένη ζωή προτιμούν την εξωτερική ευχαρίστηση, την απλή και γρήγορη. Άνθρωποι που δεν ένιωσαν ιδιαίτερο πόνο και στεναχώρια δείχνουν μία τάση να τα βιώσουν, να προβληματιστούν, να συμπάθουν. Κι αν αυτό φαίνεται μαζοχιστικό, εγώ θα το περιέγραφα ως "συμπάθεια". Πρόκειται για μία λειτουργία υποσυνείδητη που υφίσταται στα κοινωνικά σύνολα. Είναι απολύτως ανθρώπινο το μοίρασμα της απόστασης μεταξύ των ατομικών ψυχισμών.
Πολλοί μιλούν κι γράφουν για τη ροκ μουσική και στάζουν μέλι. Εκείνο το μέλι που αδημονούν να γευθούν.
" Γιατί η ροκ είναι επανάσταση! Γιατί η ροκ δεν είναι μουσική, είναι τρόπος ζωής!"
Συμφωνώ. Μα μόνο ως προς την σύνταξη της πρότασης. Πίσω από την "περιγραφική σήμανση" (ταμπέλα) της μουσικής κρύβεται ένας φαντασιακός κόσμος. Μία φαντασιακή επανάσταση άκρως υποτελών ανθρώπων που αυτοκαταναλώνονται ατελέσφορα. Πίσω από τα σκυλάδικα της καψούρας και του έρωτα κρύβονται χαρακτήρες ανέραστοι, δυσθυμικοί, νευρωτικοί και μισογύνηδες (μισανδικοί αντίστοιχα για το άλλο φύλο). Πίσω από τη ψαγμένη όπερα κρύβονται άνθρωποι απολύτως στενόμυαλοι και άτεχνοι. Σατιρικά τραγούδια τραγουδούν οι πιο μελαγχολικοί καλλιτέχνες για τους πιο μελαγχολικούς ακροατές. Κάθε έκφραση αγκαλιάζει αυτούς που ψάχνουν εκείνο το συγκεκριμένο που τους λείπει.
Θα πει κανείς: "Καλά τα λές, αλλά υπερβάλλεις γιατί υπάρχουν κι εξαιρέσεις."
Και θα αναρωτηθώ: "Πώς γίνεται πάντα εμείς να ανήκουμε στις εξαιρέσεις;"
Συμπεριλαμβανομένου εμού του ιδίου...